Έξω οι μπάτσοι από τα πανεπιστήμια. Κάτω η αστυνομοκρατία
«Ένα κράτος, εξ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία»
Αλμπέρ Καμύ
Ζούμε σε μία εποχή καταιγιστικών ρυθμών και εξελίξεων των γεγονότων. Το κράτος βρήκε ευκαιρία να διαρρήξει το “κοινωνικό συμβόλαιο” καταλυτικά, εν μέσω της έκτακτης συνθήκης της πανδημίας. Δεν τρέφουμε όμως αυταπάτες ότι οι αφηγήσεις περί “κοινωνικού συμβολαίου” αποτελούσαν για την αστική τάξη εργαλείο απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης. Οι ταξικοί συσχετισμοί όσον αφορά τις διεκδικήσεις, τις ελευθερίες, τα κεκτημένα δικαιώματα είχαν πάντα τη μορφή μιας κοινωνικής διελκυστίνδας. Από τη μία πλευρά τραβάει το σχοινί η κυριαρχία κι από την άλλη η δική μας τάξη.
Η σημερινή κυβέρνηση διατεινόταν εξ’ αρχής και πλέον εφαρμόζει το σχεδιασμό της, σε συνέχεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το πανεπιστήμιο να καταστεί ένας χώρος ακόμα πιο ελκυστικός προς την εδραίωση του κεφαλαίου με τη μορφή επενδύσεων και εργολαβιών. Έτσι λοιπόν τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στα σκαριά νομοσχέδιο (Ν/Σ) περί της δημιουργίας πανεπιστημιακού αστυνομικού σώματος (ανακοινώθηκαν πριν μερικές εβδομάδες από τον Χρυσοχοΐδη 1500 προσλήψεις μπάτσων) με δυνατότητες σύλληψης και προανάκρισης. Αυτά που προβλέπει, επιπλέον, το Ν/Σ είναι ο έλεγχος εισόδου και πρόσβασης στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου (κάρτες εισόδου),φωτισμός(λες και το campus είναι σκοτεινό), περιφράξεις παντού, χρήση τεχνικών μέσων, κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης των χώρων.
Εάν επιτρέψουμε να λάβει χώρα και να εδραιωθεί μία τέτοια συνθήκη, αυτό θα έχει ολέθριες επιπτώσεις στον ανοιχτό χαρακτήρα των πανεπιστημίων που είναι αποτέλεσμα χρόνιων αγώνων του φοιτητικού κινήματος. Η κοινωνική ζωή του πανεπιστημίου θα μπει στο γύψο , κάθε κίνηση θα παρακολουθείται, ο χώρος θα καταστεί ξένος προς το κοινωνικό σώμα όσον αφορά τη χρήση του για λόγους πολιτικής-πολιτιστικής δραστηριοποίησης, ελεύθερου χρόνου, αράγματος, διαβάσματος. Κάθε στιγμή θα υφίσταται απόλυτος έλεγχος, καθώς το κράτος επιχειρεί να καταστήσει εαυτόν ως απόλυτο ρυθμιστή της καθημερινότητας στα πανεπιστήμια μέσω της επιβαλλόμενης στρατιωτικοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μέσα σε αυτούς τους χώρους.
Η αστική κυριαρχία γνωρίζει πολύ καλά ότι τα πανεπιστήμια ιστορικά αποτελούσαν για τον κόσμο του αγώνα, τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς, προπύργια ταξικών αγώνων, εξεγέρσεων, ελευθερίας και αξιοπρέπειας, αντίστασης σε νομοσχέδια (Ν/Σ Αρσένη, Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου κ.ά), αμφισβήτησης του καθεστώτος (πχ χούντα συντ/ρχών) και κατ’ επέκταση εναντίωσης στην ίδια την εξουσία της. Το κράτος λοιπόν γνωρίζοντας όλα αυτά, μέσω του παρόντος Ν/Σ θα προσπαθήσει να χτυπήσει και γιατί όχι, να εξαλείψει το φοιτητικό κίνημα και τις συλλογικές του διαδικασίες, προκειμένου το κεφάλαιο να επελαύσει ως “οδοστρωτήρας” καταργώντας κεκτημένα δεκαετιών, όπως για παράδειγμα το άσυλο, το οποίο νομικά έχει καταργηθεί από τον Ιούνιο του 2019. Η εξάλειψη κάθε φωνής αντίστασης αποτελεί λοιπόν διακαή πόθο της κρατικής πολιτικής. Η δημιουργία και η ανάπτυξη εστιών αγώνα, η δημιουργία δομών(στεκιών, καταλήψεων κ.ά), οι συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος (φοιτητικού σύλλογοι, πρωτοβουλίες φοιτητών, συνελεύσεις αγώνα κά) μέσα στα πανεπιστήμια, μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα σε αυτή την πολιτική, όπως έκαναν και τόσες δεκαετίες.
Η πανδημία αποτελεί για το κράτος, ευκαιρία για να επισπεύσει την φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης και την υποταγή του αγωνιζόμενου κόσμου περνώντας αντιδραστικά νομοσχέδια όπως την απαγόρευση διαδηλώσεων, το αντεργατικό νομοσχέδιο, τον Νέο Πτωχευτικό Κώδικα καθώς και την επιχειρούμενη μόνιμη παρουσία δυνάμεων καταστολής εντός πανεπιστημιακών χώρων. Με πρόσχημα την δημόσια υγεία και ασφάλεια, ενισχύει υπέρμετρα τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και ταΐζει εκατομμύρια τους ρουφιάνους των καθεστωτικών ΜΜΕ και τους κλινικάρχες. Την ίδια ώρα που το κράτος επιμένει να μην ενισχύει το ΕΣΥ και να μη κάνει μόνιμες προσλήψεις νοσoκομειακών, με την αξία της ζωής των φτωχών να υποβαθμίζεται ραγδαία, ανακοινώνει συνεχώς χιλιάδες προσλήψεις μπάτσων και καραβανάδων. Αυτό είναι φυσικό με βάση τη λογική του κράτους, καθώς η επένδυση στη δημόσια υγεία είναι μη επικερδής για το κεφάλαιο, ενώ μέσω της ενίσχυσης των σωμάτων ασφαλείας οχυρώνεται το καθεστώς εναντίον κοινωνικών και ταξικών εκρήξεων και ενσωματώνει πελατειακά το ακροδεξιό κοινό του. Παράλληλα, προχωράει η υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου εν απουσία αντιστάσεων, αφού το υπουργείο πετσοκόβει παροχές κλείνοντας εστίες ή κακοδιατηρώντας τες, διατηρεί κλειστά τα πανεπιστήμια επ’ αόριστον, εγκαινιάζει δίδακτρα σε προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών (Ιατρική), ενώ συνεχίζει ακάθεκτο τις μπίζνες του πανεπιστημίου με εργολαβίες, στρατό και αστυνομία.
Τα πανεπιστήμια αποτελούν σημείο όσμωσης μεταξύ φοιτητ(ρι)ών, κοινωνικά αποκλεισμένων και αγωνιζόμενων ανθρώπων, όπου δημιουργούν κοινότητες αγώνα και σχέσεις αλληλεγγύης μακριά από την αναπαραγωγή σχέσεων εκμετάλλευσης, κοινωνικού κανιβαλισμού και πατριαρχίας. Εντός τους έχουν αναπτυχθεί κοινωνικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις που έχουν κάνει το κράτος να τρέμει και αυτές προσπαθεί να ξηλώσει άτσαλα με 1500 μπάτσους και την κατάργηση του ασύλου. Οι κοινωνικές αντιστάσεις και οι εξεγέρσεις, όμως, δεν προκύπτουν γιατί η εξουσία τούς χαρίζει τον χώρο, αλλά ακριβώς επειδή συνεχώς στερεί την ελευθερία των καταπιεσμένων με τη βία. Η αιτία των αγώνων μας είναι η καταπίεση που δεχόμαστε από το κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Η εισβολή του κράτους και του κεφαλαίου σε ακόμα μία πτυχή της ζωής μας, είναι απλά μία αφορμή. Οι εξεγέρσεις στην Λατινική Αμερική, τα κινήματα στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α, οι μεγάλες απεργίες στις βιομηχανίες της ανατολής, έχουν τρομάξει την καθεστηκυία τάξη.
ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΓΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ CAMPUS Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ
ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΙΖΕΡΗ ΖΩΗ
1.3./1.2/2020
autonomofysiko@riseup.net