Για τα νέα μέτρα αστυνόμευσης του πανεπιστημίου και τη διάλυση της λέσχης

Ενημερωθήκαμε από το πανεπιστημιακό e-mail ότι ένα νέο σχέδιο φύλαξης του πανεπιστημίου βρίσκεται στα σκαριά και δοκιμάζεται πιλοτικά στη ΝΟΠΕ (σχολή νομικών, οικονομικών και πολιτικών επιστημών). Δε θα σταθούμε πολύ στο γεγονός ότι η απόφαση αυτή λήφθηκε χωρίς ποτέ να περάσει από τη σύγκλητο καθώς είναι αυτονόητα απαράδεκτο και εξοργιστικό. Είναι επίσης και ενδεικτικό της πραγματικής αντίληψης των πρυτανικών αρχών για τη διοίκηση του πανεπιστημίου καθώς παρά το δημοκρατικό προφίλ που προσπαθούν τελευταία να προωθήσουν με επικοινωνιακά τερτίπια, στα ουσιαστικά ζητήματα προσπαθούν όπως πάντα να προχωρούν υπόγεια και με μεθοδεύσεις ώστε να αποφεύγουν τις αντιδράσεις (είναι προφανές ότι η συνεδρίαση της συγκλήτου θα έσπαγε από τους φοιτητές, αν έμπαινε προς συζήτηση ένα τέτοιο θέμα). Πάμε τώρα στο ζήτημα…

Το νέο σχέδιο φύλαξης του πανεπιστήμιου δεν έχει να κάνει με την ασφάλεια των φοιτητών. Όσοι έζησαν το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα όσων κυκλοφορούν στους χώρους του πανεπιστημίου είναι η ύπαρξη κινηματικής ζωής σε αυτούς τους χώρους και η αλληλεγγύη μεταξύ όσων κυκλοφορούν σε αυτούς και όχι βέβαια η αστυνόμευση από κρατικούς ή ιδιωτικούς μπάτσους. Αν κανείς ρωτήσει, θα μάθει ότι επί του φοιτητικού κινήματος αλλά και τα επόμενα χρόνια ως παρακαταθήκη, οι διάφορες ενέργειες μικροπαραβατικότητας εντός του ασύλου μειώθηκαν αισθητά σε σχέση με την περίοδο πριν το κίνημα ακριβώς λόγω της κινητικότητας κόσμου.

Τα νέα μέτρα φύλαξης στοχεύουν αλλού. Η από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών σταθερή οικονομική, υλικοτεχνική, πολιτική, νομική, θεσμική, ηθική ενίσχυση του συμπλέγματος της ασφάλειας (στρατός, αστυνομία, εταιρείες security, υποδομές και σώματα επιτήρησης, ελέγχου και πειθάρχησης) εντός και εκτός πανεπιστημίων δεν είναι τυχαία, ούτε περιστασιακή. Αποτελεί στρατηγική επιλογή: το απαραίτητο συμπλήρωμα της απόφασής τους να επιτεθούν ολομέτωπα λεηλατώντας κάθε πτυχή της ζωής μας, είναι αφενός η ενίσχυση όλων εκείνων των μηχανισμών που «με το δάχτυλο στη σκανδάλη» θα προστατέψουν τις σχέσεις εκμετάλλευσης από τις τωρινές και τις επερχόμενες αντεπιθέσεις των καταπιεσμένων, αφετέρου η προσπάθεια να εξαλείψουν προληπτικά κάθε πιθανή εστία οργάνωσης της αντίστασης. Οι συναγερμοί, οι περιφράξεις και η αύξηση των περιπολιών και των (ανθρωπο)φυλάκων στους χώρους του πανεπιστημίου, οι κάθε είδους επιθέσεις στο άσυλο είναι επεισόδια αυτού του έργου.

Το κράτος δεν ήταν ποτέ ένας «ουδέτερος εκφραστής των συμφερόντων της πλειοψηφίας» – ακόμα κι όταν η πλειοψηφία έτσι ήθελε να νομίζει. Το κράτος ήταν, είναι και θα είναι τοποτηρητής των συμφερόντων της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Όταν (παλαιότερα έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70) ο μεγάλος πονοκέφαλος των αφεντικών κάθε είδους ήταν η εργατική απειθαρχία και ανυπακοή, το κράτος εξασφάλιζε την ομαλότητα της κερδοφορίας διανέμοντας ένα μεγάλο μέρος των εσόδων του σε κοινωνικές παροχές. Σα να λέμε: ο κύριος άνοιγε το σεντούκι του για να μην το χάσει, μαζί με το κεφάλι του. Από τότε που τα αφεντικά σιγουρεύτηκαν με διάφορους τρόπους πως οι από κάτω δεν απειλούν δομικά το σύστημα, το κράτος άρχισε να περικόπτει τις «κοινωνικά παροχικές» λειτουργίες του. «Ο καθένας ας τα βγάλει πέρα μόνος του όπως μπορεί (ει δυνατόν πατώντας στο λαιμό τους από κάτω του)» – αυτό έγινε το νέο δόγμα. Αλλά η εγγύηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν είναι υπόθεση που επαφίεται απλά στον «πατριωτισμό» του καθενός χώρια. Ο νόμος και η τάξη της εκμετάλλευσης, η «ασφάλεια» (δηλ. η ασφάλεια του εμπορεύματος και της ατομικής ιδιοκτησίας), τόσο μέσα σε κάθε κοινωνία χωριστά, όσο και στο σύνολο του πλανήτη, χρειάζονται σιδερένιες φτέρνες. Να χτυπάνε το χώμα, και να χτυπάνε τα μούτρα των εκμεταλλευόμενων. Πράγμα που σημαίνει πως αν η δημόσια εκπαίδευση ή η δημόσια υγεία έπαψαν να είναι προτεραιότητες για το κράτος-σαν-γενικό-καπιταλιστικό-στρατηγείο (οπότε ας ιδιωτικοποιηθούν με κάθε τρόπο και όλους…) οι στρατοί, οι αστυνομίες, οι δικαστικές και πειθαρχικές δομές, οι μηχανισμοί επιτήρησης και ελέγχου, οι πολεμικές βιομηχανίες (όλα τα συστατικά της σιδερένιας φτέρνας) απέκτησαν επιπλέον ενδιαφέρον. Φρέσκιες προτεραιότητες.

Όμως τα νέα μέτρα φύλαξης είναι μόνο η άκρη του νήματος της εξέλιξης αυτής της διαδικασίας στο πανεπιστήμιο. Γιατί η εμπλοκή του συμπλέγματος της ασφάλειας στο πανεπιστήμιο φτάνει πολύ μακρύτερα. Φτάνει στην έρευνα όπου το σύμπλεγμα της ασφάλειας είναι άμεσα ή έμμεσα (και πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας) ο χρηματοδότης ενός εξαιρετικά μεγάλου πλήθους προγραμμάτων σε ένα φάσμα που καλύπτει σχεδόν όλα τα επιστημονικά αντικείμενα. Φτάνει στις «ερευνητικές off–shore» του πανεπιστημίου που κρύβονται πίσω από εύηχες ονομασίες όπως «ινστιτούτα ερευνών, ιδρύματα μελετών, Μ.Κ.Ο. παροχής συμβουλών/γνωμοδοτήσεων, think tanks κλπ»: παραπανεπιστημιακοί θεσμοί όπου κάτω από (εσκεμμένα) θολά νομοθετικά πλαίσια και σε απόσταση ασφαλείας από αδιάκριτα βλέμματα πανεπιστημιακοί, μπάτσοι, καραβανάδες, επιχειρηματίες και υπουργεία συνεργάζονται αρμονικά σε ερευνητικό επίπεδο για χάρη της «εθνικής ασφάλειας», του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, μην παραλείποντας να εκμεταλλευτούν την απλήρωτη εργασία μεταπτυχιακών φοιτητών. Φτάνει στον καθορισμό του τι διδάσκεται σε προπτυχιακό και (κυρίως) μεταπτυχιακό επίπεδο ώστε να εξυπηρετείται η σχετική έρευνα. Φτάνει στην εκπαίδευση ή μετεκπαίδευση επιστημόνων του στρατού και της αστυνομίας σε πανεπιστημιακές σχολές. Φτάνει στην παράδοση μαθημάτων από ακαδημαϊκούς σε στρατοαστυνομικές σχολές γενικού ή ειδικότερου ενδιαφέροντος (από σχολές υπαξιωματικών και σεκιουριτάδων, έως σχολές της κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών). Φτάνει στην προώθηση της ιδεολογίας της ασφάλειας από καθηγητές μέσα στο μάθημα. Φτάνει στο χτίσιμο ενός από τα θεμέλια του σύγχρονου φασισμού…

Ένα κομμάτι της καρδιάς του κτήνους χτυπάει στα πανεπιστήμια. Και αναλογεί όσοι αγωνιζόμαστε σε αυτούς τους χώρους, να το πληγώσουμε, όχι για κάποιο συντεχνιακό μας συμφέρον ως φοιτητών, αλλά για καλό όλων όσων υφίστανται την εκμετάλλευση και την καταπίεση σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιατί κάθε φορά που ο νέος ολοκληρωτισμός κάνει βήματα σε κάποιο σημείο του κοινωνικού πεδίου, ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε μακραίνει και ο αγώνας ολονών μας για την κοινωνική απελευθέρωση γίνεται δυσκολότερος ανεξαρτήτως «απόστασης».

Να επιτεθούμε στο σύμπλεγμα της ασφάλειας σε κάθε του έκφανση. Να αποτρέψουμε την ερήμωση και την περίφραξη χώρων, εδαφών, εν τέλει σχέσεων φτιάχνοντας κοινότητες αγώνα μακριά από κάθε είδους μεσολαβήσεις (δεξιών και αριστερών παρατάξεων / κομματικών μηχανισμών, ειδικών της πολιτικής, της ενημέρωσης, της γνώσης, της ζωής) και δίνοντας ζωή στις σχολές μας. Να αντισταθούμε στην επιτήρηση των ζωών μας και τη στρατιωτικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων.

ΠΙΣΩ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ!!!

********

ΥΓ. Ένα παράδειγμα: ο αγώνας των εργαζομένων της λέσχης και η αλληλεγγύη σ’ αυτόν ως θέση μάχης

Είναι σαν να το είχαμε σχεδιάσει για να αποδείξουμε όσα λέμε, αλλά όχι. Είναι μονάχα μια εικόνα από την έρημο του πραγματικού. Ένα μήνα περίπου μετά το e-mail για τα νέα μέτρα φύλαξης κι ενώ το παραπάνω κείμενο είχε ολοκληρωθεί οι εργολαβικοί εργαζόμενοι της λέσχης ξεκίνησαν και βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Οι πρυτανικές αρχές μεθοδεύουν τη μετατροπή των συμβάσεών τους από δωδεκάμηνες σε οχτάμηνες χωρίς να εγγυώνται την ανανέωσή τους, στα πλαίσια των ευρύτερων κινήσεών τους προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση της λέσχης. Σαν να μην έφταναν οι μειώσεις προσωπικού και η συνακόλουθη εντατικοποίηση των εργαζομένων, οι καθυστερήσεις πληρωμών, η εσκεμμένη υποχρηματοδότηση και οι συνέπειές της στην ποιότητα του φαγητού, ο αποκλεισμός ανθρώπων από την ελεύθερη πρόσβαση σ’ ένα πιάτο φαΐ, η ύπαρξη των εργολαβιών που είναι από μόνη της ένα σκάνδαλο, οι πρυτανικές αρχές τώρα λένε στους εργαζόμενους ότι για τέσσερις μήνες το χρόνο (ή και για πάντα δεδομένου ότι δε δεσμεύονται για ανανέωση των συμβάσεων) μπορούν ούτε λίγο ούτε πολύ να πάνε να πνιγούν. Και έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι αυτό γίνεται λόγω έλλειψης χρημάτων η οποία οφείλεται, λένε, στο ότι τρώνε στη λέσχη πολλοί άνθρωποι που (κατά τη γνώμη των πρυτανικών αρχών) δε δικαιούνται δωρεάν σίτισης (φοιτητές μεγάλων ετών, μετανάστες εργάτες, φοιτητές του ΠΑΜΑΚ, μαθητές κλπ). Προτείνουν δε στους εργαζόμενους ως εναλλακτική λύση τον αποκλεισμό αυτών τον ανθρώπων και την επιβολή αντιτίμου για να φας στη λέσχη.