Όλα συνεχίζονται… …αφού δε σταμάτησαν ποτέ…
.
Δεκέμβρης 2008
”Ζωή, όχι επιβίωση” Αυτό ήταν το κύριο σύνθημα με το οποίο οι εξεγερμένοι του περασμένου Δεκέμβρη βγήκαν στους δρόμους. Εμείς και πολλοί άλλοι ως κομμάτι αυτών των εξεγερμένων βρεθήκαμε στην εξέγερση για να μιλήσουμε για όλη μας την ζωή, θέλοντας να την ξαναπάρουμε στα χέρια μας. Δεν είπαμε όχι στο νέο νόμο πλαίσιο ,αλλά εναντιωθήκαμε σε κάθε νόμο που κατασκευάζεται από άλλους για μας. Δεν είπαμε ότι δε μας αρέσει η κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, ή αυτή του πασόκ, αλλά πως δε θέλουμε καμία κυβέρνηση, καμία εξουσία, κανένα αφεντικό πάνω από τα κεφάλια μας. Δε ζητήσαμε τίποτα από το κράτος αλλά αμφισβητήσαμε το σύνολο του κόσμου της εξουσίας και είπαμε ξεκάθαρα πως το μόνο που νιώθουμε γι΄αυτόν είναι οργή. Ονειρευτήκαμε και φωνάξαμε τι πραγματικά θέλουμε. Αξιοπρέπεια, ελευθερία, επικοινωνία, χαρά. Ζωή, όχι επιβίωση.
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 ένας μπάτσος, το εκτελεστικό όργανο του κράτους , ”προστάτης του πολίτη” για να καταλαβαίνουν και οι πασόκοι, δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα 16χρονο παιδί στα Εξάρχεια. Ο τόπος καθόλου τυχαίος. Η δολοφονία ταρακούνησε την ελληνική πραγματικότητα.
Ο καταπιεσμένος κόσμος που τόσο καιρό έβραζε από την καθημερινή πίεση και εκμετάλλευση, από τη βία που δεχότανε από τους από πάνω σε κάθε κομμάτι της ζωής του, δεν άντεξε άλλο, βγήκε στους δρόμους, φώναξε, συγκρούστηκε με τους κρατικούς φρουρούς, έσπασε τη βιτρίνα αυτού του λαμπερού αλλά σάπιου κόσμου, εξεγέρθηκε.
.
Δεκέμβρης 2009
Σήμερα, έναν χρόνο μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αντιθέτως οι συνθήκες διαβίωσης συνεχώς χειροτερεύουν λόγω της επίθεσης του κεφαλαίου στους καταπιεζόμενους στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την κρίση του. Λίγο δύσκολο βέβαια να φανταστεί κανείς πως χρεοκόπησε ένα σύστημα που κλέβει ολόκληρη την κοινωνία.
Η επίθεση είναι συνολική. Ξεκινάει από την ιδιωτικοποίηση και επιχειρηματικοποίηση της παιδείας, τη χρησιμοποίηση της ως μέσο ιδεολογικής ενσωμάτωσης στο σύστημα και από την εντατικοποίηση που βιώνουμε καθημερινά ως φοιτητές και μαθητές. Συνεχίζεται στους χώρους εργασίας με ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με ανύπαρκτες συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής και αύξηση της αβεβαιότητας για το μέλλον. Επεκτείνεται σε κοινωνικές ομάδες όπως οι μετανάστες που άλλοτε χρησιμοποιούνται ως φθηνό μέσο παραγωγής με τις πιο εξευτελιστικές παροχές, και άλλοτε (όταν δε μπορούν να ”αξιοποιηθούν” κερδοφόρα) το σύστημα τους κυνηγάει, τους ξυλοκοπεί, τους βιάζει, τους στοιβάζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τους απελαύνει στην κόλαση από την οποία προσπάθησαν τόσο πολύ να ξεφύγουν. Η επίθεση αυτή συνεχίζεται με την άγρια καταστολή συνδικαλιστικών και ριζοσπαστικών αγώνων, με την ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής πρωτοβουλίας, κάθε απεργίας, κάθε κατάληψης, κάθε αμφισβήτησης.
Και μέσα σ’ όλα αυτά οι δολοφονίες συνεχίζονται, άλλες φορές με το όνομα ”εργατικά ατυχήματα” και άλλες με το όνομα ”αυτοκτονίες” είτε σε στρατόπεδα είτε σε κελιά. Τελευταία κρούσματα αυτό του δολοφονημένου μετανάστη από ξυλοδαρμό σε Α.Τ. της Νίκαιας στην Αθήνα, ο νεκρός εργάτης στη ΛΑΡΚΟ (τρίτος κατά σειρά μόνο σ’ αυτήν την εταιρεία) και άλλων πολλών για τους οποίους ίσως να μη μάθουμε ποτέ.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το κράτος με τη βοήθεια των ΜΜΕ σε καθημερινή βάση υπερπροβάλει το παραμυθάκι της γρίπης των χοίρων, σε άλλη μια απόπειρα τρομοκράτησης και εκφοβισμού της κοινωνίας.
.
Ταυτότητες
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της περσινής εξέγερσης είναι η ότι για εκείνη την περίοδο ξεπεράστηκαν οι επιβεβλημένες ταυτότητες που μας χωρίζουν (φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες, κ.λ.π.). Οι άνθρωποι, μη δεχόμενοι αυτόν τον κατακερματισμό, εξεγέρθηκαν ως καταπιεσμένοι που θέλουν να εναντιωθούν σε αυτό το σύστημα και να ελευθερωθούν και τα αιτήματά τους δεν ήταν συνδικαλιστικά, ούτε αφορούσαν των κλάδο τους. Το πρόταγμα του περσινού Δεκέμβρη ήταν κοινό και ήταν η εναντίωση συνολικά στην υπάρχουσα καθημερινή πραγματικότητα σε όποια μορφή παίρνει για τον καθένα και κάθε φορά.
Στηριζόμενοι σε αυτήν την ανάλυση, θεωρούμε ότι οι άνθρωποι και φέτος πρέπει να κινηθούν, έχοντας αποβάλλει τις ταυτότητες που τους διαχωρίζουν και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τα αίτια όλων των φαινομενικά ασύνδετων προβλημάτων και διεκδικήσεων είναι κοινά και έτσι πρέπει να αντιμετωπισθούν. Και ακολουθώντας αυτήν την λογική να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν και να συμπράξουν με τους υπόλοιπους ως καταπιεσμένοι άνθρωποι.
Για τους παραπάνω λόγους υποστηρίζουμε την κατάληψη της σχολής από το σύλλογο, αλλά πιστεύουμε ότι έξω από εδώ, στο δρόμο και στις υπόλοιπες συλλογικές διαδικασίες, πρέπει να ξεπεράσουμε αυτήν την ταυτότητα. Επίσης, καλούμε σε πορεία που δε θα περιοριστεί σε φοιτητικό χαρακτήρα και θα έχει πιο γενικά κοινωνικά προτάγματα.
.
Το θέμα της βίας
Η «καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται» είναι μια φράση που χρησιμοποιείται από άτομα που συνειδητά ή ασυνείδητα συγκαλύπτουν και συναινούν στην καθημερινή βία που δεχόμαστε. Το πρόταγμα της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής ομαλότητας» στην ουσία είναι μια βιτρίνα που κρύβει την οικονομική, συναισθηματική, ψυχολογική και ηθική καταπίεση και βία που δεχόμαστε καθημερινά με διάφορες μορφές, που σε αυτό το κείμενο μπορούμε μόνο να αναφερθούμε ενδεικτικά σε κάποιες:
Στη βία της μισθωτής εργασίας (του να δουλεύεις για να πλουτίζουν άλλοι), της αβεβαιότητας για το μέλλον και για το αν θα επιβιώσεις και της φτώχειας . Στην βία της καταστροφής του περιβάλλοντος (είτε με όρους σημερινής ανάπτυξης είτε με όρους πράσινης ανάπτυξης) στο οποίο ζούμε και της ίδιας μας της υγείας, στο όνομα του κέρδους. Στην βία που νιώθει ο νέος, είτε ως μαθητής είτε ως φοιτητής, μέσα από την εκπαίδευση, από του γονείς και τους καθηγητές που γκρεμίζουν τα όνειρά του, δεν τον αφήνουν να πάρει γνώση με τον τρόπο που αυτός θέλει και δεν του αφήνουν χρόνο και κυρίως διάθεση να ζήσει τις εμπειρίες που αρμόζουν στην ηλικία του και να ολοκληρωθεί συναισθηματικά. Στην βία της καπιταλιστικής οικονομίας που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν συντελεστές παραγωγής. Στη βία της ίδιας οικονομίας που μας βλέπει και μας συμπεριφέρεται σαν καταναλωτές ή τηλεθεατές. Στην βία των εμπορευματικών κοινωνικών σχέσεων που μας διαποτίζουν με αξίες ανταγωνισμού, κατακερματισμού και ατομισμού, αφήνοντας τον καθένα από μας να επιβιώνει καθημερινά και όχι να ζει μέσα από συλλογικά βιώματα. Στη ωμή βία που δέχονται όσοι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, αλλά και στην περιθωριοποίηση και την ακραία εκμετάλλευση που βιώνουν όσοι τελικά καταφέρνουν να τα περάσουν. Στην καθαρή σωματική βία και καταστολή που ασκείται σε όποιον εναντιώνεται σε όλα αυτά. Και όλα αυτά στην ομαλή και νόμιμη λειτουργία του συστήματος, από τη γειτονιά μας μέχρι το τελευταίο άκρο όπου υπάρχει εξουσία. Δεν αναφερόμαστε καν σε ακραίες μορφές (πόλεμοι, πείνα, κ.λ.π.).
Ας αναλογιστούμε λοιπόν αν η «ισορροπία», η «κοινωνική ειρήνη και γαλήνη», η «ηρεμία» και η «εκτόνωση της κατάστασης» και τόσα άλλες φράσεις που ακούμε, είναι απλώς περίτεχνα επιλεγμένες λέξεις για μια εγκαθιδρυμένη ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ που μάλιστα έχει πετύχει τον απώτερο σκοπό της. Έχει γίνει αποδεκτή από τον κόσμο ως αναπόφευκτή, ακόμα και σωστή, και έχει εγκαθιδρυθεί στο ίδιο μας το μυαλό ως αυτονόητη…
Έτσι, η βία που μπορεί να χρησιμοποιήσουν οι εξεγερμένοι δεν είναι τυφλή. Είναι βία που εναντιώνεται στην βία που αναφέρεται πιο πριν, στοχοποιώντας κομμάτια του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, δημιουργώντας του υλικό κόστος και αμφισβητώντας τη νομιμότητά του.
Κι αν κάποιοι λένε ότι ο Δεκέμβρης δεν άφησε τίποτα, απαντάμε ότι ήταν το έδαφος στο οποίο πάτησε το κίνημα αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα λίγο πιο μετά, δημιούργησε τοπικές συνελεύσεις, ενέπνευσε τους αγωνιζόμενους σε όλον τον πλανήτη (έγιναν κινήσεις αλληλεγγύης σε 150 πόλεις του εξωτερικού), δημιούργησε συνειδήσεις και άνοιξε δυνατότητες συζήτησης, πραγματικής επικοινωνίας και αμφισβήτησης.
.
Οι καταλήψεις
Στο σημείο αυτό θέλουμε να πούμε λίγα πράγματα και για τις καταλήψεις καθώς αρκετοί και αρκετές αναρωτιούνται γιατί είναι τόσο σημαντικό να γίνεται κατάληψη της σχολής.
Η κατάληψη της σχολής είναι ένας τρόπος να δώσουμε χρόνο και χώρο στον εαυτό μας.
Σε πρώτη προσέγγιση χώρο και χρόνο για να οργανώσουμε την αντίσταση στο υπάρχον καθώς και να του ασκήσουμε πίεση δημιουργώντας ένα πραγματικό υλικό κόστος για το ίδιο, αλλά και να κάνουμε εμφανή προς τα έξω στην κοινωνία την αντίδρασή μας. Η κατάληψη είναι ιστορικά στη ελλάδα αλλά και αλλού ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα πάλης του φοιτητικού κινήματος (και όχι μόνο αυτού).
Κυρίως όμως χώρο και χρόνο για να υπάρξει ο κόσμος μας: για να συναντηθούμε, να συζητήσουμε, να επανεφεύρουμε την επικοινωνία, την αλληλεγγύη, το μοίρασμα.
Όταν η σχολή λειτουργεί κανονικά, όταν το σύστημα λειτουργεί κανονικά το τρέξιμο είναι συνεχές και δεν έχουμε χρόνο. Ούτε και χώρο έχουμε, αφού οι χώροι που υπάρχουν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τη μεταφορά διαχωρισμένης γνώσης και την αναπαραγωγή αλλοτριωμένων σχέσεων.
Καταλαμβάνοντας τις σχολές σταματάμε την κανονική λειτουργία και μας δίνουμε χώρο και χρόνο για να πειραματιστούμε και να δημιουργήσουμε σχέσεις κοινότητας – σχέσεις ανθρώπινες – σχέσεις από αυτές που ο κόσμος του εμπορεύματος, της αποξένωσης και του ανταγωνισμού δεν αφήνει να υπάρξουν.
Και αν η πραγματικότητα των έρημων κατειλημμένων σχολών διαφέρει από όσα γράφουμε, αυτό δε συμβαίνει γιατί έχουμε κατάληψη, αλλά γιατί εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε. Μας έχουν διδάξει να είμαστε μια ζωή παθητικοί θεατές. Παθητικοί θεατές ακόμη και της ίδιας μας της ζωής. Είναι αναγκαίο να μάθουμε τους εαυτούς μας να παίρνουν πρωτοβουλίες, να ξαναπάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να πράξει. Οι κατειλημμένες σχολές θέλουμε να γίνουν χώροι πραγματικής επικοινωνίας μεταξύ απλών καθημερινών ανθρώπων. Όχι μεταξύ ειδικών κάθε είδους, αλλά μεταξύ ανθρώπων που μπορούν να κάνουν λάθη. Θέλουμε ο καθένας και η καθεμιά να έρθει να μοιραστεί ό,τι θέλει να μοιραστεί, χωρίς φόβο ή ντροπή.
Κάθε μοίρασμα είναι θεμιτό. Από μια συζήτηση σχετικά με την τρέχουσα πολιτική συγκυρία, μέχρι ένα αντιμάθημα φυσικής. Από την παρουσίαση ενός βιβλίου που διάβασε κάποιος/α και του/της άρεσε, μέχρι το να φέρεις ένα ρολό χαρτόνι και μπογιές και να βάψει ο καθένας ότι θέλει. Από το να παίξουμε κρυφτό μες τη σχολή, μέχρι μια συζήτηση για τα σεξουαλικά πρότυπα που επιβάλλει το θέαμα. Από την οργάνωση για να κατέβουμε σε μια πορεία ή να κολλήσουμε μια αφίσα, μέχρι το βάψιμο των τοίχων της σχολής στα χρώματα που μας αρέσουν. Από τη συλλογική αυτομόρφωση, μέχρι το από κοινού σκούπισμα – καθάρισμα. Από το να λέμε ανέκδοτα και να οργανώνουμε ένα γλέντι, μέχρι το να επανοικειοποιηθούμε τον εργαστηριακό εξοπλισμό για να κάνουμε δικά μας πειράματα. Από το να ερωτευτούμε μέχρι να μοιραστούμε τους φόβους μας.
Το ξαναλέμε. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς μας να κάνουμε την κατάληψη ζωντανή. Το θέμα είναι θέλουμε;
.
1/12/09
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (persona non grata)