Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ

Στις 25/1/2011 300 περίπου μετανάστες, εργάτες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, προχώρησαν σε απεργία πείνας. Μη μπορώντας να αντέξουν άλλο τις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν και μην έχοντας επιλογή να τις αλλάξουν ή να πάνε αλλού καλύτερα, μέσα από τις διαδικασίες του ΦΜΚ(Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης) στο οποίο συμμετέχουν, λίγο καιρό πριν, αποφάσισαν αυτόνομα και με δικιά τους πρωτοβουλία να παλέψουν για λίγη αξιοπρέπεια με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, γιατί όπως λένε και οι ίδιοι «αυτή ζωή δεν είναι». Αίτημά τους είναι η νομιμοποίησή τους και το να έχουν ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες. Έτσι, ταξίδεψαν από την Κρήτη, στην οποία διέμεναν το τελευταίο χρονικό διάστημα, καταλαμβάνοντας έναν αχρησιμοποίητο – που και να χρησιμοποιούταν, ένας αγώνας είναι πιο σημαντικός από την εξεταστική ή το μάθημα στο πανεπιστήμιο – χώρο του κτιρίου της Νομικής της Αθήνας και κάποιο χώρο του ΕΚΘ (Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης). Στην Αθήνα και όχι μόνο, η ενέργειά τους αυτή πυροδότησε θύελλα συκοφαντιών και λασπολογίας ενάντια σε αυτούς και τους αλληλέγγυούς τους. Κάτι αναμενόμενο βέβαια, καθώς ενώ από τους από πάνω καλλιεργείται μεθοδευμένα η φασιστικοποίηση και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, προσπάθεια στην οποία υπάρχει συναίνεση και αποδοχή από πολλούς, κάποιοι άλλοι τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα αψηφώντας τους. Οι από πάνω συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος όλων μας, μεταναστών και ντόπιων, σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ εμείς γινόμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσής τους όλο και πιο πολύ και αυτό που μας απομένει είναι η οργή μας και η προσπάθεια να επιβιώσουμε. Η κρίση δεν είναι δική μας, είναι δική τους και σημαίνει ότι είναι αβέβαιοι αν θα συνεχίσουν πλουτίζουν, όπως έκαναν μέχρι τώρα. Έτσι, για να μη στραφούμε εναντίον τους τώρα που είναι ευάλωτοι, ένας εύκολος τρόπος είναι να δημιουργήσουν ψευδείς διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς ανάμεσά μας, στην προκείμενη περίπτωση ανάμεσα στους ντόπιους και τους μετανάστες εκμεταλλευόμενους.

Ένα, λοιπόν, βασικό επιχείρημα που προωθούν οι από πάνω είναι, πως από τη στιγμή που κάποιοι από τους μετανάστες είναι χωρίς χαρτιά («λαθραίοι» όπως τους λέει η γλώσσα της εξουσίας) δεν έχουν το δικαίωμα να απαιτούν τίποτα. Πρώτα από όλα, κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος και δεν μπορεί το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια να εξαρτάται από ένα χαρτί. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι, ήρθαν από χώρες, όπου η καπιταλιστική πολιτική τους αφήνει χωρίς τη δυνατότητα να εργαστούν και να ζήσουν, που ο πόλεμος, ο οποίος συχνά διεξάγεται από τα δυτικά κράτη, τους σκοτώνει, που τους καταδυναστεύουν οι κυβερνήσεις και οι δικτατορίες και συνήθως αυτά γίνονται με τις ευλογίες των αφεντικών της δύσης (των ελληνικών συμπεριλαμβανομένων) αλλά και των αφεντικών των χωρών που βάλλονται– δε θα γινότανε επενδύσεις από Έλληνες αξιωματικούς του στρατού στο Κόσσοβο αλλιώς – και των κρατών συμμάχων τους, που κινούν τα νήματα για να ληστεύουν τον πλούτο και το μόχθο αυτών των ανθρώπων, αφήνοντάς τους στη φτώχια και τον τρόμο. Ας μην ξεχνούμε τα ελληνικά στρατεύματα στο Κόσσοβο και στο Αφγανιστάν, τα παλαιστινιακά εδάφη που ήταν στην ιδιοκτησία του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων και παραχωρήθηκαν στο Ισραηλινό κράτος, τον ελληνικό στόλο στον κόλπο του Άντεν στη Σομαλία και τη βάση στη Σούδα, που χρησιμεύει ως ορμητήριο για τις πολεμικές επιδρομές που γίνονται στις χώρες πολλών από τους μετανάστες. Αυτούς τους μετανάστες λοιπόν, για τους οποίους η Δύση – μαζί και η Ελλάδα – είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτια για τον ερχομό τους στις χώρες της, όχι μόνο δεν τους φιλοξενεί με ανθρώπινες συνθήκες – καθώς γίνονται μαζικές επιχειρήσεις «σκούπα» και τα λεγόμενα κέντρα υποδοχής μεταναστών είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης και πολλά άλλα– αλλά τους ονομάζει και παράνομους και τους επαναπροωθεί κατά την είσοδό τους στη χώρα– επιβάλλοντας τους να διασχίσουν ναρκοπέδια που ήδη διέσχισαν ή αφήνοντάς τους στην τρικυμία της θάλασσας και πάντοτε χωρίς προορισμό και με ελάχιστες δυνατότητες επιβίωσης – πολλές φορές ακόμα και σκοτώνοντάς τους. Δηλαδή, σαν κλέφτης που καραδοκεί με ένα όπλο να σκοτώσει αυτόν που έκλεψε, αν έρθει να πάρει πίσω ένα κομμάτι από το βιός του. Όμοια, το ελληνικό κράτος κάνει γοργά βήματα προς το φασισμό αναβαθμίζοντας την «προστασία της κυριαρχίας του» (δηλαδή τους μηχανισμούς ελέγχου, πειθάρχησης, καταστολής, ενίοτε και εξόντωσης όσων ονομάζει εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς του) με τα ναρκοπέδια και το τείχος της ντροπής και τους πυροβολισμούς συνοριοφυλάκων σε βάρκες που προσπαθούν να περάσουν το ποτάμι στον Έβρο, στα σύνορα με την Τουρκία, με τα πλωτά κρατητήρια που σχεδιάζει να εγκαταστήσει στο Αιγαίο και επίσης με τα βουλιάγματα βαρκών που προσπαθούν να περάσουν από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά από το ελληνικό λιμενικό. Αποδεικνύει καθημερινά, άλλωστε, τις προθέσεις του εθελοτυφλώντας ή συνεργώντας σε απάνθρωπα εγκλήματα φασιστών ενάντια σε μετανάστες· από τους ντόπιους στην Ηγουμενίτσα που πυροβολούν εν ψυχρώ μετανάστες και βάζουν τα λαγωνικά τους να τους κυνηγούν ως θηράματα στο δάσος, μέχρι τους πυροβολισμούς και τους ξυλοδαρμούς στον άγιο παντελεήμονα.

Η εχθρότητα ενάντια στους μετανάστες βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στις θεωρίες που τους παρουσιάζουν ως βρώμικους και υπεύθυνους για εγκλήματα που γίνονται, άρα επιζήμιους για τη χώρα. Κανένας άνθρωπος δε γεννιέται ούτε βρώμικος ούτε εγκληματίας. Το μυρωδάτο αφρόλουτρο είναι πολυτέλεια, όταν το κύριο πρόβλημα ενός οικονομικού μετανάστη είναι ότι δεν μπορεί να βρει σπίτι να μείνει, δεν μπορεί να φάει και αγωνίζεται για αυτόν ή και για την οικογένειά του μέσα σε συνθήκες ανεργίας, εκμετάλλευσης και επίθεσης εναντίον του απλά και μόνο επειδή είναι μετανάστης αλλά και για να μην πάψει να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, από όσους έχουν συμφέρον να είναι έτσι. Όσο για την εγκληματικότητα, δεν είναι τυχαίο που συμβαίνει σε στρώματα ανθρώπων δυσχερούς οικονομικής κατάστασης. Σε έναν κόσμο που για να είσαι κάτι πρέπει να καταναλώνεις και εσύ δεν μπορείς, ο πόνος του να μην είσαι τίποτα σε εξωθεί στο να κλέψεις για να γίνεις κάτι. Στις μέρες μας, όμως, είναι πολύ περισσότερο ανάγκη να κλέψεις για να ζήσεις στην περίπτωση των περισσότερων μεταναστών. Και για αυτούς που απεγνωσμένα προσπαθούν να βρούνε δουλειά ή δουλεύουν για ψίχουλα (τους περισσότερους δηλαδή) το να χαρακτηριστεί η κλοπή ενός χρυσού δαχτυλιδιού ή φαγητού ως αισχρή, είναι αισχρή πράξη. Όσο για την αγανάκτηση των «μη εχόντων την ευθύνη απλών πολιτών», που τους κλέβουν, ας σκεφτούνε πως όταν αφήνουν τους μετανάστες συνανθρώπους τους στην άθλια μοίρα τους, στη συνέχεια θερίζουν τους καρπούς των προβλημάτων που έσπειραν· αυτός που προσπαθεί να ζήσει δε θα διαρρήξει το σπίτι του βιομήχανου που φυλάγεται σαν φρούριο, θα διαρρήξει το σπίτι του «απλού πολίτη». Το βάρος της ευθύνης πρώτα βαραίνει κυβερνήσεις, αφεντικά και όσους από εμάς αδιαφορούν για αυτά τα φαινόμενα αφήνοντας τους συνανθρώπους τους στη σκληρή τους μοίρα και τους εξαθλιώνουν, και τελευταίους τους μετανάστες.

Η επιμονή στην εναντίωση στους μετανάστες γίνεται αυθάδεια, όταν τους κατηγορούν πως παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων και ευθύνονται για την ανεργία τους ή πως λόγω οικονομικής κρίσης δεν μπορούμε να τους δεχτούμε. Για αυτά εννοείται πως δε γινότανε πολύς λόγος τη δεκαετία του ’90. Τότε που τα χωράφια είχαν γεμίσει με μετανάστες να υπηρετούν όλη τη μέρα τους ιδιοκτήτες για ένα κομμάτι ψωμί ή και για τίποτα, γιατί δέχονταν απειλές ότι αν ζητήσουν λεφτά θα τους καταδώσουν ως λαθραίους. Τότε που τα σπίτια είχαν γεμίσει με αλλοδαπές «υπηρέτριες» χρήσιμες για κάθε είδους υπηρεσία από καθάρισμα μέχρι ικανοποίηση σεξουαλικών απαιτήσεων των Ελλήνων αφεντάδων και τότε που τα πορνεία είχαν συχνά φωτεινές επιγραφές τύπου «Προσεχώς 20 Ρωσίδες». Όσο οι μετανάστες χρησίμευαν ως φθηνά εργατικά χέρια και εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον Έλληνα οικογενειάρχη μέχρι το κάθε αφεντικό, μικρό (π.χ. εργολάβο οικοδομών, ταβερνιάρη) και μεγάλο (π.χ. ιδιοκτήτες εταιριών οδοποιίας, εφοπλιστές), όλα ήταν καλά. Τώρα που υπάρχει «κορεσμός» στην εργασία, που κάθε δουλειά γίνεται περιζήτητη, οι Έλληνες επιθυμούν να καταλάβουν τη θέση των μεταναστών ώστε τα αφεντικά να εκμεταλλεύονται αυτούς ακραία, αλλά τουλάχιστον να επιβιώνουν και οι μετανάστες να μη μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν.

Και αντί τα πυρά να στρέφονται ενάντια στα αφεντικά (μικρά και μεγάλα) που απομυζούν το μόχθο των ανθρώπων και στους έχοντες την εξουσία που αφαιρούν κάθε εργατικό δικαίωμα, που με αγώνες κατακτήθηκε στο παρελθόν, ζούμε την παράνοια να στρέφονται ενάντια στους μετανάστες και να υπάρχει λύπηση για τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά που δεν κερδίζουν όσα κέρδιζαν παλιά και κλείνουν οι επιχειρήσεις τους. Αφού πλούτος και χρήματα υπάρχουν, αλλά είναι συγκεντρωμένα στα χέρια λίγων. Φτάνει πια με το ψέμα ότι τα μέτρα για την οικονομία γίνονται για το καλό της ελληνικής κοινωνίας. Όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί αυτό γίνεται τώρα, προφανώς ό, τι γίνεται είναι για το καλό των αφεντικών και όχι των πολλών. Επιπλέον, δε βρισκόμαστε στο 18^ο αιώνα που έπρεπε να εργάζεται κανείς δεκαπέντε ώρες για να παράγει· η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ ώστε πολύ λιγότερες από οχτώ ώρες εργασίας για τον καθένα να είναι αρκετές, που σημαίνει ότι οι θέσεις εργασίας θά ‘πρεπε να αυξάνονται αντί να μειώνονται και ότι υπάρχει χώρος εργασίας για όλους. Αφού κάποιοι πλουτίζουν και οι θέσεις εργασίας μειώνονται, δε σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι το πρόβλημα είναι οι από πάνω και όσοι έχουν την εξουσία. Αν δεν υπήρχαν αυτοί που κερδίζουν από την εργασία των άλλων, δηλαδή τα αφεντικά που καρπώνονται το κέρδος, τότε θα υπήρχε με το παραπάνω δυνατότητα εργασίας και συντήρησης όλων, ντόπιων και μεταναστών. Το να στρεφόμαστε ενάντια στους μετανάστες είναι σαν να στρεφόμαστε ενάντια στους εαυτούς μας, γιατί δίνουμε μεγαλύτερη εξουσία σε όσους μας εκμεταλλεύονται. Αυτό είναι και ιστορικά φανερό, αν αξιωθεί να παρατηρήσει κανείς πως η «μαύρη εργασία» και οι άθλιες συνθήκες εργασίας ξεκίνησαν ως «προνόμιο» των μεταναστών και οι Έλληνες αδιαφορούσαν για αυτό όσο δεν «χτύπαγε» την πόρτα του σπιτιού τους, αλλά τώρα που έγινε καθημερινότητά τους διαμαρτύρονται ή ακόμη χειρότερα κατηγορούν τους μετανάστες για το πάθημά τους.

Έχοντας προπαγανδίσει όλα τα προηγούμενα επιχειρήματα κατά των μεταναστών με τα ΜΜΕ, καταντήσαμε να παρακολουθούμε την κυβέρνηση, τις υπόλοιπες κομματικές δυνάμεις, διάφορους κοινωνικούς φορείς και τους φασίστες, να εκστομίζουν ο καθένας διάφορα όπως, ότι η κατάληψη είναι ντροπή για τη Νομική Σχολή, ότι οι μετανάστες αυτοί κατευθύνονται από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι πρέπει να επέμβει η αστυνομία, ότι πρέπει να γίνει κατάργηση του ασύλου και ότι πρέπει να εκδιωχθούν οι μετανάστες από την Ελλάδα. Καθεμία από τις παραπάνω δηλώσεις είναι αισχρή. Καταρχάς, από τη στιγμή που κάποιος είναι άνθρωπος, ό,τι είδους και χαρακτηριστικού, εξ ορισμού έχει δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τα βασικά αγαθά και δεν μπορεί να κατονομάζεται λαθραίος, να ατιμάζεται και να πετιέται ως σκουπίδι έξω από έναν τόπο. Να έχουμε υπόψη μας πως οι 300 αυτοί μετανάστες αποφάσισαν με δικές τους αυτόνομες διαδικασίες να κάνουν κατάληψη και πως δεν υπήρχαν υποκινητές της κατάληψης παρά μόνο αλληλέγγυοι· αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο συκοφαντούν και απαξιώνουν τον αγώνα των ανθρώπων αυτών. Ο αγώνας τους αυτός είναι τιμή και όχι ντροπή για το χώρο του ασύλου. Η επέμβαση της αστυνομίας και η άρση του ασύλου προσβάλλει τους αγώνες για την ελευθερία, που κέρδισαν το άσυλο όχι για τη διεξαγωγή της διαχωρισμένης διδασκαλίας και έρευνας της εξουσίας, αλλά για να βρίσκουν σ’ αυτό καταφύγιο όσοι αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση. Όχι για να διακινούνται οι ιδέες στον αέρα, αλλά για να γίνονται οι ιδέες πράξεις, αγώνας και απελευθερωτικές πραγματικότητες. Το άσυλο είναι κοινωνικό αγαθό και υπάρχει για όσους αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες, άρα και για τους μετανάστες. Η φτηνή φρασεολογία που παρακολουθούμε, χρησιμοποιείται για να διαστρεβλώσει την αλήθεια και με αφορμή τον αγώνα των μεταναστών να βάλει την αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια σβήνοντας και τις τελευταίες εστίες αντίστασης και για να αποκρύψει τις ευθύνες αυτών που αντί να απολογούνται για τις κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούν, κατηγορούν όσους υποχρεώνουν να ζουν σε άθλιες συνθήκες επειδή τους αντιστέκονται. Το δημοκρατικό προσωπείο κράτους – ΜΜΕ – πανεπιστημιακών «έπεσε» άλλη μια φορά με την παρουσία της αστυνομίας έξω από τη νομική και την κατάφωρη συκοφάντηση των μεταναστών εργατών και του ασύλου και όποιος συνεχίζει να μην καταλαβαίνει τη φασιστικοποίηση που συμβαίνει γύρω μας, απλά εθελοτυφλεί.

Η απεργία πείνας των μεταναστών είναι ένας ανθρώπινος και δίκαιος αγώνας. Είναι ένας αγώνας ολονών μας ντόπιων και μεταναστών, καθώς αφορά την εναντίωση στην υποτίμηση των ζωών μας. Μια υποτίμηση που οι ντόπιοι απλώς βιώνουν και θα βιώσουν με μια μικρή χρονική καθυστέρηση, αλλά δεν θα αποφύγουν αν δεν αγωνιστούμε από κοινού. Αν παλιά από την αλληλεγγύη στους μετανάστες είχαμε μόνο να κερδίσουμε, τώρα αν δεν τους βοηθήσουμε έχουμε μόνο να χάσουμε. Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τους πλαστούς διαχωρισμούς, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να εναντιωθούμε όλοι μαζί στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που δεχόμαστε. Από τη συνάντηση ντόπιων και μεταναστών στους δρόμους της εξέγερσης του Δεκέμβρη ως την Κ. Κούνεβα, από τις κοινές απεργίες ντόπιων και μεταναστών στα ολυμπιακά έργα ως τους απεργούς αιγύπτιους ψαράδες της Μηχανιώνας, από τους απεργούς στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και στη Σκάλα Λακωνίας μέχρι την απεργία πείνας των 300, οι αγώνες των μεταναστών, οι κοινοί αγώνες ντόπιων και αλλοεθνών εργαζομένων μας δείχνουν το δρόμο. Το δρόμο της αντίστασης στους πραγματικούς μας εχθρούς και του αγώνα για ένα κόσμο ελευθερίας, αυτοπροσδιορισμού, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.