Ο νόμος 4777 αποτελεί ένα από τα πολλα αντικοινωνικά νομοσχέδια με τα οποία το κράτος σκοπεύει να επιτεθεί στη κοινωνική βάση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Το νομοσχέδιο αυτό όμως δεν ήρθε εν μια νυκτί. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προχωράει εδώ και πολλά χρόνια αλλά οι δυναμικές απαντήσεις των φοιτητικών κινημάτων αποτελούσαν τροχοπέδη στις διαθέσεις του κράτους. Μέσω της κανονικότητας του τελευταίου 1μιση χρόνου, εγκλεισμός, τρομοκρατία και καταστολή, στο όνομα της προστασίας της δημοσιας υγειας, το κράτος σκόπευε να καταστείλλει οτιδήποτε εναντιωνόταν στο κυρίαρχο, και να δημιουργήσει μια συνθήκη αδράνειας στα ανταγωνιστικά κινήματα. Το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο έχει κομβικό ρόλο στα παραπάνω καθώς η εφαρμογή του προϋποθέτει να καταπατηθούν κεκτημένα του κινήματος τα οποία είναι ζωτικής σημασίας ακόμα και για την ύπαρξη μας μέσα στα πανεπιστήμια. Η κινητοποίηση των φοιτητριών ενάντια του, απάντησε με μαχητικούς όρους στην παρουσία μπάτσων μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο, η οποία αποτελούσε την πιο άμεση εφαρμογή του νόμου. Πέρα από την ΟΠΠΙ όμως οι υπόλοιπες πτυχές, οι οποίες είναι εξίσου καταπιεστικές και αντικοινωνικές, έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται κανονικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ελάχιστη βάση εισαγωγής, όπου με την εφαρμογή της έμειναν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης 40000 μαθητές, 20000 χιλιάδες περίπου περισσότεροι από πέρυσι.
Η ΕΒΕ αποτελεί ένα ακόμα ταξικό μέτρο, το οποίο αποκλείει τις μαθήτριες της κοινωνικής βάσης από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης συνεισφέρει αθροιστικά στην ήδη υπερβολικά εντατικοποιημένη ζωή των μαθητών. Υπό τον φόβο του αποκλεισμού από το πανεπιστήμιο όχι μόνο λόγω χαμηλής βαθμολογίας, αλλά και λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής που θεσπίζει η κάθε σχολή, δεν τους μένει χρόνος για καμία μορφή συλλογικοποίησης και κοινωνικοποίησης. Το κράτος, αποσκοπεί στο να εισάγονται στα πανεπιστήμια άτομα τα οποία έχουν ως μοναδικό σκοπό τους την ακαδημαϊκή ανέλιξη και τον καριερισμό, ακριβώς για να μην δημιουργούνται αγωνιστικές συνειδήσεις και συγκρούσεις με την κυριαρχία.
Κερδισμένα, από αυτή την εξέλιξη, μεταξύ άλλων, βγαίνουν τα ιδιωτικά κολλέγια και τα ΙΕΚ, στα οποία φέτος απευθύνθηκε μεγάλο μέρος των μαθητριών που δεν “πέτυχε” στις πανελλήνιες. Στον αντίποδα, οι μαθήτριες που δεν κατάφεραν να περάσουν σε ΑΕΙ και δεν είναι αρκετά προνομιούχες ώστε να καλύψουν τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολών, είναι καταδικασμένες να βγαίνουν με μηδενικά “προσόντα” στην κανιβαλιστική αγορά εργασίας. Η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία υλικά μεταφράζεται σε λίγες παραπάνω προοπτικές για μια αξιοπρεπή ζωή, γίνεται όλο και περισσότερο υπόθεση των λίγων, αυτών που μπορούν να ανταπεξέλθουν είτε στην αλλοτριωτική εντατικοποίηση του διαβάσματος είτε αυτών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να την αγοράσουν. Φυσικά, τα άτομα χωρίς πτυχία, είναι το δυναμικό που είναι διαθέσιμο να γίνει έρμαιο μίας αγοράς που ο εργαζόμενος είναι πλέον απροστάτευτος μποστά στο κάθε αφεντικό.
Παράλληλα εξυπειρετείται η άνοδος της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε βάρος της δημόσιας, στην οποία, με τον νέο τρόπο εισαγωγής, βρέθηκε ακόμα και σχολή με 0 εισακτέους (Αρχιτεκτονική Ξάνθης). Το επιτηδευμένο, αυτό κενό, που δημιουργεί το κράτος στη δημόσια παιδεία, έχει ήδη αρχίσει να το “καλύπτει” θεσπίζοντας προγράμματα σπουδών επί πληρωμή – όπως το ξενόγλωσσο πρόγραμμα Ιατρικής στο ΑΠΘ-, αλλά και συνάπτοντας συνεργασίες μέσω του δημοσίου πανεπιστημίου με ιδιωτικές εταιρίες, ώστε να έχουν “έσοδα” τα ιδρύματα. Μερικές από αυτές τις συνεργασίες είναι αυτή του ΑΠΘ με την εταιρία αμυντικών συστημάτων Intracom, αλλά και με την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, κ.ά. Με την τελευταία να εμπλέκεται στην κατασκευή drone για το κυνήγι μεταναστριών στα σύνορα από την ομάδα του Κ. Υάκινθου, κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ. Φυσικά, η εκπαίδευση που έχει δομήσει καιρό τώρα το έθνος-κράτος, εξυπειρετεί μιλιταριστικούς σκοπούς, στρεφόμενη εν τέλει ενάντια στα πιο κατατρεγμένα κομμάτια της κοινωνίας, τους μετανάστες.
Δεν υπερασπιζόμαστε σε καμία περίπτωση το εκπαιδευτικό σύστημα και τους σκοπούς του, καθώς αυτοί δεν μπορούν παρά να εξυπηρετούν την πειθάρχιση των υποκειμένων και την διαιώνιση της ταξικής επικυριαρχίας. Ωστόσο, διεκδικούμε την πρόσβαση της κοινωνικής βάσης στη δημόσια παιδεία και στον χώρο του πανεπιστημίου, καθώς οι περαιτέρω ταξικοί φραγμοί που ονειρεύεται η εξουσία για το πανεπιστήμιο σημαίνουν χειρότερες συνθήκες ζωής και καταπάτηση κεκτημένων για την κοινωνική βάση.
Στην υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας, στους αποκλεισμούς από την εκπαίδευση, στην εντατικοποίηση των ζωών μας, στις μιλιταριστικές έρευνες εντός του ΑΠΘ, που διατάζει το κράτος, οφείλουμε να απαντήσουμε ακηδεμόνευτα, να συμμετάσχουμε στις συνελεύσεις των συλλόγων μας ή σε ανοιχτές συνελεύσεις, να κλέψουμε χώρο και χρόνο από το κράτος και το κεφάλαιο με καταλήψεις και πορείες.
Ελεγχόμενη είσοδος στις σχολές, διαχείριση πανδημίας και φοιτητικές απαντήσεις
Το κράτος τον τελευταίο 1,5 χρόνο, εργαλειοποιώντας την πανδημία του covid19 έχει προωθήσει, ψηφίσει και εφαρμόσει μια σωρεία αντιδραστικών νόμων που χειροτερεύουν, εξατομικεύουν και υποτιμούν τις ζωές μας. Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή, αναφέρουμε το νόμο 4777 για τα πανεπιστήμια που απέκλεισε 20000 μαθητριών από το δημόσιο πανεπιστήμιο και προβλέπει όριο φοίτησης ν+2, πειθαρχικά, πανεπιστημιακή αστυνομία, τον “περιβαλλοντικό” νόμο που επιτρέπει την επέλαση εταιριών σε περιοχές Natura 2000, τον εργασιακό νόμο που καταργεί σχεδόν εξ ολοκλήρου τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό και την απεργία, τον νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων και τους συνεχείς νόμους που παρανομοποιούν τις ζωές των μεταναστριών. Την ίδια ώρα που η πανδημία χτυπούσε τις εργαζόμενες στους χώρους δουλειάς, τους μετανάστες στα κέντρα κράτησης και στα ΚΥΤ, τους έγκλειστους στις φυλακές, το κράτος μοίραζε εκατομμύρια σε καναλάρχες για την διατήρηση καλής δημόσιας εικόνας, μοίραζε εκατομμύρια για την πρόσληψη και την εξόπλιση των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ. και των λοιπών σωμάτων ασφαλείας. Παράλληλα, άφηνε το δημόσιο σύστημα υγείας να διαλύεται ακόμη περισσότερο, επειδή δε συμφέρει οικονομικά το κεφάλαιο η πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού, η παροχή εξοπλισμού στα νοσοκομεία, το χτίσιμο νέων ή η επαναλειτουργία παλιών νοσοκομείων, η επίταξη ιδιωτικών κλινικών. Ταυτόχρονα, είναι νωπές οι μνήμες από τις 4ήμερες απαγορεύσεις κάθε συνάθροισης τις ημέρες της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη και τις ημέρες της επετείου του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, όπου οι αναρίθμητοι μπάτσοι προσπάθησαν μάταια να επιβάλουν καθεστώς τρομοκρατίας στους δρόμους.
Τα παραδείγματα αυτού του 1,5 χρόνου αποδεικνύουν ότι το κράτος, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες ζωές, αλλά χρησιμοποιούν τη δυσχερή, για την κοινωνική βάση, συγκυρία -της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης-, ώστε να περάσουν την προϋπάρχουσα ατζέντα τους. Αυτή δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο, παρά στην διαφύλαξη και γιγάντωση των κερδών των αφεντικών και στην οχύρωση του κράτους απέναντι στις εξεγέρσεις που επωάζονται στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων.
Ένας από τους αγώνες που έφερε απτά αποτελέσματα και έβαλε αναχώματα ενάντια στη δυστοπία, ήταν αυτός του φοιτητικού/καταληψιακού κινήματος των μηνών Φεβρουαρίου-Μαρτίου-Απριλίου, ο οποίος κατάφερε να αναγκάσει το κράτος να αναβάλει επ’αόριστον την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Παρόλ’αυτά, οι υπόλοιπες πτυχές του νόμου 4777 εφαρμόζονται ή προχωράν κανονικά, όπως οι αποκλεισμοί μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, το όριο φοίτησης ν+2 και η ελεγχόμενη είσοδος. Αυτό το τελευταίο μέτρο, της ελεγχόμενης εισόδου με επίδειξη φοιτητικού πάσο, παρότι επρόκειτο να εφαρμοστεί από τους πανεπιστημιόμπατσους, κράτος και πρυτανικές αρχές φαίνεται να προσπαθούν να το επιβάλλουν με έναν πιο ύπουλο τρόπο. Το υπουργείο και οι πρυτανικές αρχές, λοιπόν, προσπαθούν να επιβάλλουν την ελεγχόμενη είσοδο στις σχολές με προσωπικό αποκλειστικά για τον έλεγχο πιστοποιητικών εμβολιασμού και νόσησης στις εισόδους. Το ίδιο κράτος που εδώ και 1,5 χρόνο δεν έχει πάρει κανένα μέτρο αναβάθμισης της δημόσιας υγείας και αντ’αυτού υποτιμάει τα δημόσια νοσοκομεία και είναι υπεύθυνο για χιλιάδες θανάτους ντόπιων και μεταναστών από την πανδημία και την ελλιπή πρόσβαση στην υγεία, τώρα κουνάει το δάχτυλο για το ποιοι μπορούν και ποιοι δε μπορούν να μπαίνουν στις σχολές. Η πανδημία δεν αποτελεί στην πραγματικότητα πρόβλημα προς λύση για το κράτος, αλλά ευκαιρία για παράλογες απαγορεύσεις, όπως τις τόσες που έχουμε δει: απαγόρευση κυκλοφορίας με ταυτόχρονα κατάμεστους χώρους εργασίας και λεωφορεία, απαγορεύσεις διαδηλώσεων ώστε να μπορεί η αστυνομία ανενόχλητη να χτυπάει όσες αντιστέκονται και τώρα έλεγχοι στις σχολές και απαγορεύσεις αντί να υπάρχουν απλώς καλά αεριζόμενες αίθουσες.
Η ελεγχόμενη είσοδος στα πανεπιστήμια, είναι ένα μέτρο που το κράτος προσπαθεί ήδη να περάσει από το ‘06-’07 – όπως με την τοποθέτηση μηχανημάτων στα Γιάννενα τα οποία σπάστηκαν. Δεν είναι κάτι που ο φοιτητικός κόσμος δε γνωρίζει ήδη από την παρουσία του στην πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ. Είδαμε πολλές φορές ασφαλίτες να τριγυρνάν έξω ή και μέσα στα campus για να επιβλέπουν τις κινήσεις των αγωνιζόμενων ατόμων εντός του, από τις συγκεντρώσεις μας μέχρι τις συνελεύσεις και τις βόλτες μας. Αλλά ακόμα και την ρουφιάνικη δράση των φυλάκων της πρυτανείας, οι οποίοι αποδεδειγμένα από την εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας στις 22 Φεβρουαρίου του ‘21, λογοδοτούν και καλούν αμέσως τους μπάτσους. Η τοποθέτηση ατόμων στις εισόδους των σχολών μας με το πρόσχημα του ελέγχου των πιστοποιητικών, είναι ένας δούρειος ίππος της μετέπειτα απαίτησης για επίδειξη πάσο και γενικότερα της εξοικείωσης των φοιτητριών με τον έλεγχο στο χώρο κοινωνικοποίησής τους.
Το κράτος και οι μηχανισμοί του κάνουν άγαρμπες προσπάθειες να δείξουν υπευθυνότητα με μερικούς τύπους που θα μας ελέγχουν στις εισόδους των σχολών μας. Ωστόσο η υποκρισία δε μπορεί να κρυφτεί, καθώς γνωρίζουμε ότι εδώ και μήνες στις εργαζόμενες στους χώρους δουλειάς δεν παρέχεται κανένα δωρεάν μέσο προστασίας, εδώ και μήνες στιβαζόμαστε ο ένας πάνω στην άλλη στα μη επαρκή και κατάμεστα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, εδώ και μήνες άνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ γιατί κράτος και αφεντικά δε δίνουν δεκάρα για τις ζωές της κοινωνικής βάσης. Η προστασία των εαυτών μας και των διπλανών μας είναι ευθύνη όλων μας και είναι ένα θέμα που στους χώρους μας φροντίζουμε εμείς για αυτό. Παράλληλα, όμως είναι ευθύνη όλων μας να μην επιτρέψουμε τα σχέδια τους κράτους για τον συνεχή έλεγχο κάθε κίνησής μας εντός των πανεπιστημίων. Τα προβλήματα των φοιτητών λύνονται με τη συμμετοχή τους στις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις των συλλόγων, με συζήτηση και αυτενέργεια και όχι από τις πρυτανικές αρχές και το κράτος. Το παράδειγμα της ανόδου του φοιτητικού κινήματος των μηνών Φεβρουαρίου-Μαρτίου-Απριλίου, με τη συγκρότηση ανοιχτών πλαισίων σε πολλές σχολές, έδειξε ότι οι φοιτήτριες είναι πρόθυμες να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και να ενωθούν στη δράση μέσα από ανοιχτές διαδικασίες συνδιαμόρφωσης.
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού