Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από το αυτόνομο σχήμα του φυσικομαθηματικού της Αθήνας (http://asfms.espivblogs.net) με αφορμή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του πανεπιστημίου αθηνών (ΕΚΠΑ) ενάντια στις διαθεσιμότητες. Σε απεργία για τον ίδιο λόγο βρίσκονται και οι διοικητικοί εργαζόμενοι των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΑΤΕΙΘ). Το αρχικό κείμενο τροποποιήθηκε και εμπλουτίστηκε από εμάς προκειμένου να μοιραστεί στις πορείες και τις δράσεις των ημερών. Αν και δεν καταπιάνεται με το συνολο της συζήτησης που διεξάγεται καθώς γράφτηκε πριν την απεργία των καθηγητών και αγγίζει μόνο ακροθιγώς τα θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ωστόσο θεωρούμε ότι αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά στο βαθμό που οι σκέψεις και οι κριτικές που αρθρώνονται αφορούν πραγματικότητες που δεν αποτελούν ιδαιτερότητα του πανεπιστημίου αλλά τις συναντά κανείς παντού. Επιπλέον η επιτυχία του αγώνα που δίνεται θα εξαρτηθεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από το αν και πόσο θα καταφέρει να απλώσει και να προσχωρήσουν σε αυτόν άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά πεδία. Ετσί για εμας είναι ζητούμενο να επικοινωνήσουμε και να προσπαθήσουμε να συνθέσουμε τις επιμέρους διαφορετικές πραγματικότητες, ανάγκες και επιθυμίες μέσα σε έναν αγώνα που θα γίνεται ολοένα και πιο κοινός.
17/9/2013
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού Θεσσαλονίκης (Persona non Grata)
******
η απεργία των διοικητικών εργαζομένων του πανεπιστημίου
Μετά την απόφαση της κυβέρνησης να επιταχύνει την εφαρμογή της “διαθεσιμότητας” του Διοικητικού Προσωπικού στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που οδηγεί ουσιαστικά 1756 εργαζόμενους στις ουρές των ταμείων ανεργίας του ΟΑΕΔ, οι διοικητικοί εργαζόμενοι των πανεπιστημίων προχώρησαν σε απεργία.
η ματιά μας
Σε αυτό το καλοστήμενο σήριαλ της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης μέσω της βιαιης υποτίμησης της ζωής και της εργασίας μας απο τα αφεντικά και το κράτος τους δεν θα μπορούσε να λείπει το επεισόδιο “ελληνικό πανεπιστήμιο”, δηλαδή η τριτοβάθμια εκπαιδευση στο σύνολο της και το μέρος που αναλογεί στη δευτεροβάθμια (πανελλαδικες εξετάσεις, εντατικοποίηση μαθητών, απολύσεις εκπαιδευτικών κλπ).
Η αλήθεια είναι οτι το πανεπιστήμιο ώς ενας κατεξοχήν εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του ρολου του ως θεσμού αναπαραγωγής/κατανομής/πειθάρχησης της εργατικής δύναμης πάντοτε αποτελούσε μια πρωτης τάξης επένδυση για τις μπίζνες των αφεντικών εντος και εκτός αυτού. Τη στιγμή που κανείς δεν κουνάει τις υπάρχουσες “επενδύσεις” όπως οι έρευνες μεγαλοεταιριών, στρατού και αστυνομίας, τα κέρδη από τις πατέντες και την περίφραξη της γνώσης (πνευματική ιδιοκτησία), τα κονέ των παρατάξεων, οι μαφίες των εργολάβων και οι απλήρωτες εργασίες διδακτορικών και μεταπτυχιακών, τη ίδια στιγμή οι διάφοροι “αρμόδιοι” μας λένε ότι “λεφτά δεν υπάρχουν” και οτι όλοι οι υπόλοιποι περισσεύουμε: Έτσι ένα τεράστιο ποσοστό διοικητικών υπαλλήλων τίθεται σε διαθεσιμότητα, το κόστος φοίτησης μετακυλύεται εξ ολοκλήρου στους φοιτητές, οι τεμπέληδες διαγράφονται και οι υπόλοιποι χαλάνε το μισό μεροκάματο στους καφέδες για να διαβάζουν όλη την υπόλοιπη μέρα.
Αφού το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει το ρόλο που είχε την περίοδο της κοινωνικής ευημερίας (δηλαδή να προσφέρει “πτυχία με αξία” μαζί με τις μίζερες και κανιβαλικές ονειρώξεις καριέρας και κοινωνικής ανόδου που τα συνόδευαν), θα πρέπει να προσαρμοστεί στην εκπλήρωση μόνο των δραστηριότητων που είναι γνησίως ωφέλιμες για τα αφεντικά. Όσο για το προβλημα των “αντιπαραγωγικων”, “απείθαρχων” και λοιπών ενοχλητικών επιλύεται εύκολα με τη πάντα πρόθυμη για ακαδημαική καριέρα κρατική καταστολή: καταστολή κινητοποιήσεων (βλ. εισβολή της αστυνομίας και σύλληψη των απεργών εργολαβικών εργαζομένων του ΑΠΘ το φθινόπωρο του 2012, εισβολή στη Πρυτανεία του ΕΚΠΑ προς καταστολή διαμαρτυρόμενων φοιτητών το καλοκαίρι), κλείσιμο δομών αντιπληροφόρησης (π.χ. athens.indymedia και 98fm ραδιοζωνες ανατρεπτικης κεφρασης), εισβολές της αστυνομιας σε κατηλειμμένους χώρους εντός του πανεπιστημίου (βλ. στεκια στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ), σφραγισμα των σχολών μετα τη δυση του ηλιου, απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, μπραβιλίκια και μαφιες μέσα στι σχολες κλπ
Για εμάς τους ξενυχτισμένους φοιτητές, τους άνεργους, τις χαμογελαστές τηλεφωνήτριες και τις εμφανίσιμες σερβιτόρες, οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο δεν είναι οι βαριεστημένοι υπάλληλοι που μοιράζουν βεβαιώσεις, οι καθαρίστριες δεν είναι οι δουλάρες που μαζεύουν αποτσίγαρα και μισοτελειωμένους φραπέδες απο τα αμφιθέατρα, η φοιτήτρια του φωτοτυπικού δεν είναι το ρομποτ που εκτυπώνει σημειώσεις, η εργαζόμενη στο κυλικείο δεν είναι η ευχάριστη παρουσία που χτυπάει τον πρωινό εσπρέσσο, αλλα είναι ένα κομμάτι της τάξης μας. Είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε κοινά συμφεροντα και κοινό μέλλον. Αντι λοιπόν να σκεφτόμαστε το σούπερ γαμάτο μεταπατυχιακό στο εξωτερικό και τη φανταστική καριέρα, σκεφτόμαστε τις κοινές μας ανάγκες και επιθυμίες και τις δυνατότητες συλλογικοποίησής τους ετσι ώστε αυτό το μέλλον να μην αυτό που μας ετοιμάζουν τα αφεντικά και οι λακέδες τους. Απο αυτή τη θέση λοιπόν τασσόμαστε δίπλα στους απεργούς εργαζόμενους των ΑΕΙ-ΤΕΙ, δίπλα στους απεργούς εκπαιδευτικούς και τους καταληψίες μαθητές, δίπλα και ανάμεσα σε όσους βρίσκονται και θα βρεθούν στο δρόμο, στον αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια. Είμαστε δίπλα και ανάμεσα τους για να βάλουμε μπροστά τη συλλογική δουλειά για την ανταλλαγή και την επικοινωνία των κοινών μας εμπειριών, για το χτίσιμο νέων κοινοτήτων αγωνα στα πανεπιστήμια και στους δρόμους και όχι για να παίξουμε ένα ρόλο νεροκουβαλητή-άβουλου υποστηρικτή ή στον αντίποδα (ακόμα χειρότερα) ρόλο διανοουμενου-καθοδηγητή. Είμαστε δίπλα και ανάμεσα για να σμιλεύσουμε την συμπόρευση και την ισότιμη αλληλεγγύη γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας.
και κάποιες κριτικές παρατηρήσεις
Όμως επειδή κάποια ζήτηματα προσπερνούνται και ξεχνιούνται μέσα στην οργανωτική χαλαρότητα που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κόμματι των συνδικαλιστικών ηγεσίων οφείλουμε να βάλουμε απο την αρχή στο τραπέζι κάποιους προβληματισμούς. Καταρχήν όταν συμμετέχουμε σε έναν αγώνα θα πρέπει να μελετάμε τη στοχοθεσία και τους όρους με τους οποίους πραγματοποιέιται. Επί της προκειμένης απεργίας (και με βάση τα παραδείγματα των τελευταίων ετών) η αλήθεια είναι οτι παραμένουμε καχύποπτοι για το πώς μπαίνουν αυτα τα χαρακτηριστικά απο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ομοσπονδίας και των συλλόγων που παρεμβαίνουν σε αυτή και μέσα στους συλλόγους. Γιατί ο τρόπος που κινούνται προσομοιάζει με τις απεργίες πριν το καλοκαίρι στο μετρό και στους εκπαιδευτικούς (αυτή που δεν έγινε), όπου είδαμε οτι οι ηγεσίες δεν μπήκαν στο κόπο να δημιουργήσουν τις συνθήκες και να ενημερώσουν κατάλληλα ενώ γνώριζαν ήδη τη σφοδρότητα της επίθεσης. Έτσι, ενώ το μέτρο της “διαθεσιμότητας” είναι δεδομένο πάνω απο ένα χρόνο η ομοσπονδία και οι ηγεσίες των συλλόγων δεν εκαναν τίποτα παρά περίμεναν τη τελευταία στιγμή για να καλέσουν σε συνελεύσεις και αγωνιστικές αποφάσεις.
Επίσης παρά τη φαινομενικά μεγάλη συμμετοχη κόσμου στις κινητοποιήσεις η ουσιαστική συμμετοχή (για παράδειγμα στις περιφρουρήσεις) αποτελεί στάση μιας ισχνής μειοψηφίας που καλείται να βγάλει τη βρωμοδουλειά και τελικά να κατερρεύσει εξουθενωμένη. Θα πρέπει να ενημέρωσουμε ξανά τους συνδικαλοπατέρες οτι η ταξίκη σύγκρουση γίνεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους και όχι ανάμεσα στις κάλπες και τα τηλεπαράθυρα.
Στο ζήτημα της στοχοθεσίας, παρατηρούμε οτι ο λόγος που παράγεται είναι παρόμοιος με το ζήτημα της ΕΡΤ, ενα κλαψούρισμα δηλαδή για κάποια υποτιθέμενη χαμένη πολιτισμική κληρονομιά της ελλάδας (απλα όπου πολιτισμό βάλτε “ανώτερη μόρφωση”) που ακόμη και στις δόξες της δεν έπαψε ποτέ να βρωμάει πολεμο όλων εναντίων όλων, εξατομίκευση και βόλεμα, διαπλεκόμενα συμφέροντα, πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, πατριαρχική βία, εθνικισμό και ρατσισμό, εκμετάλλευση και δολοφονίες μεταναστών εργατών και πολλά άλλα όμορφα. Ενώ αυτά ήταν τα “περασμένα μεγαλεία” τα οποία σήμερα εκβάλλουν σαν οχετός ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής, βλέπουμε ότι συγκαλύπτονται βιαστικά. Στο βωμό της εύνοιας, από τα κάθε λογης media, τα νοήματα για άλλη μια φορά αντιστρέφονται και αποκρύπτεται ο μέχρι στιγμής ρόλος και η δυσωδία του “δημόσιου πανεπιστημίου”. Το πανεπιστήμιο αντι να καταδειχθεί ως άλλος ένας τόπος καταπίεσης και εργασιακής (και όχι μόνο) εκμετάλλευσης όπου οι διάφοροι ανώτεροι και κατώτεροι “αρμόδιοι” έχουν το μερίδιο εξουσίας, προσόδων και βρωμιάς που τους αντιστοιχεί, παρουσιάζεται για άλλη μια φορά ώς ένας “ναός της γνώσης” οπού όλα κυλούσαν ωραία και καλα και άρα όλοι μαζί (μεγαλοκαθηγητάδων, πρυτάνεων και επενδυτών συμπεριλαμβανομένων) πρέπει να συνεργαστούμε για να το σώσουμε. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο οτι δεν γυρέυουμε καμια επιστροφή στην εποχή της επίπλαστης ευημερίας και αντίστοιχα την επιστροφή στο πάλαι ποτέ “δημόσιο πανεπιστημιο” (ακόμα και αν αυτο ήταν εφικτό), που αποτέλεσε διαχρονικό συμβολο της καριέρας, του προσοδισμού, του ατομικισμού και των αυταπατών γενεών και γενεών της αγιας ελληνικής οικογένειας.
Οι γνωστές αυτές τακτικές ήττας, φανερώνουν την αντίληψη της αριστεράς οτι οι αγώνες είναι μόνο εργαλειακοί-υποστηρικτικοί μέχρι να βγεί μια κυβέρνηση της αριστεράς για να μας σώσει απο κάνα μνημόνιο (αμην παναγία μου) λες και εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα τα δεινά. Έτσι “δε χρειάζεται να βάλουμε το δάχτυλο και πολύ βαθιά στην πληγή για να μη χάσουμε ψηφοφόρους”. Έτσι επίσης, όταν γεννιούνται πραγματικά αυτόνομοι αγώνες που δεν βασίζονται σε σωτήριες πλάτες όπως η κατάληψη του server του πανεπιστημίου πέρυσι το νοεμβρη με σκοπό το μπλοκάρισμα των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης και η άγρια απεργία των καθαριστριών που παρέμεναν απληρωτες στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ χωρις τη στηριξη κανενός σωματείου, αυτοί λοιδορούνται, σαμποτάρονται και αποσιωπούνται από τους ίδιους του “σωτήρες” μας. Έτσι όμως δεν έχουμε και πολλές ελπίδες. Ο αγώνας μας θα πρέπει να αναμετρηθεί και με αυτούς και να ξεπεράσει τα εμπόδια που του θέτουν…
.
απέναντι στο ζόφο της διαμεσολάβησης
να χτίσουμε ισότιμες κοινότητες αγώνα
στούς χώρους που σπουδάζουμε και δουλεύουμε
.
να σπάσουμε τους διαχωρισμούς και να
συναντηθούμε σε κοινές συνελεύσεις και δράσεις
.
το κείμενο γράφτηκε από το αυτόνομο σχήμα του φυσικομαθηματικού της Αθήνας
και τροποποιήθηκε-εμπλουτίστηκε από το Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού Θεσσαλονίκης
το οποίο φέρει και την ευθύνη για την εκδοχή που κρατάτε στα χέρια σας