Τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο
Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι το πρώτο πανεπιστήμιο που επιχειρείται η εφαρμογή της πτυχής του νόμου 4777 περί πανεπιστημιόμπατσων. Από την πρώτη μόλις μέρα της χρονιάς, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής, καθώς εκκενώθηκε η κατάληψη ‘στέκι στο Βιολογικό’, η οποία βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τη Σχολή Θετικών Επιστημών. Έχουν μεσολαβήσει 6 μήνες, και η παρουσία των ένστολων καθαρμάτων στη σχολή μας είναι καθημερινή και μόνιμη.
Γιατί Στη ΣΘΕ;
Όσο οι θεσμικοί φορείς της καταστολής, ευαγγελίζονται βιβλιοθήκες και άβατα ανομίας, ο πραγματικός λόγος της στοχοποίησης της σχολής μας είναι άλλος. Η ΣΘΕ είναι μια σχολή μονίμως προσβάσιμη για όλες , η οποία υποδέχεται και φιλοξενεί απο πολιτιστικές ομάδες και εκδηλώσεις, μέχρι ανοιχτές συνελεύσεις και αγωνιστικές διεργασίες. ‘Οσο η πρυτανεία Παπαιωάννου το 2019 προσπαθούσε να επιβάλλει καθεστώς κλειδώματος και ελέγχου σε όλο το κάμπους, η ΣΘΕ κατάφερε να αντισταθεί και
να μείνει ανοιχτή λειτουργώντας με όρους αυτοδιαχείρισης , και να δώσει μια ανάσα ελευθερίας στο κλειδωμένο σαν κλουβί κάμπους. Την άνοιξη του 2021, η ΣΘΕ τελούσε υπό κατάληψη για δύο μήνες, και από ένα στείρο ακαδημαϊκό περιβάλλον, το οποίο λειτουργούσε απλά για να παράγει ερευνητικό έργο (αφού τα μαθήματα πραγματοποιούνταν εξ’ αποστάσεως, διαδικτυακά ) μετατράπηκε σε τόπο συνάντησης και κέντρο αγώνα φοιτητριών και μη. Η χρόνια παρακαταθήκη αγώνων που υπάρχει στη ΣΘΕ, έχει άμεσο αντίκρισμα στο σήμερα. Από τους φοιτητικούς συλλόγους των σχολών, που τα ανοιχτά πλαίσια εμπλέκουν όλο και παραπάνω φοιτητές στο δρόμο του αγώνα, μέχρι τα δύο στέκια (Φυσικού, Μαθηματικού) τα οποία δίνουν την ευκαιρία σε οποιοδήποτε άτομο θελήσει, να ξεφύγει από τον στείρο ακαδημαϊσμό, τα εντατικά προγράμματα σπουδών και τα εξαντλητικά εργαστήρια.
Νόμος Κ-Χ και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Το άσυλο αγώνων και η ύπαρξη φοιτητικών συλλόγων αποτελούν κεκτημένα αγώνα, τα οποία το κράτος μανιωδώς προσπαθεί να πάρει πίσω. Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις επιχειρούνται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της μεταπολίτευσης, παρολαυτα η τωρινή επίθεση στα κεκτημένα μας είναι σφοδρή και ολομέτωπη. Η φοιτητική μέριμνα είναι κατακερματισμένη και το κόστος φοίτησης και ζωής μετακυλίεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πλάτες των φοιτητών. Πανεπιστημιακά τμήματα απειλούνται με συγχωνεύσεις και καταργήσεις, την ίδια στιγμή που 20.000 μαθητές βρίσκονται εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Φοιτητές απειλούνται με πειθαρχικά άμα δεν συμμορφώνονται με ότι επιβάλλει η κάθε διοίκηση, και διαγράφονται στα ν+ν/2 έτη, άμα δεν
προλάβουν για οποιοδήποτε λόγο να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Και το κερασάκι, ένστολοι δολοφόνοι στην πόρτα της σχολής μας να ελέγχουν οτιδήποτε συμβαίνει. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν για να καταφέρει το πανεπιστήμιο, σαν θεσμός, να συνδράμει τον καπιταλισμό ώστε να διαφύγει από τις αναπόφευκτες οικονομικές κρίσεις του, οι οποίες οδηγούν στην φτωχοποίηση, και την υποτίμηση της ζωής μας γενικότερα. Για να συμβεί αυτό, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, πρέπει να συνδεθούν άμεσα με την αγορά εργασίας, παράγοντας φθηνό εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό.
Παράλληλα, το πανεπιστήμιο προσφέρει προσωπικό(φοιτητές, μεταπτυχιακές, διδακτορικούς, ερευνήτριες) και εγκαταστάσεις, σε εταιρείες ώστε αυτές να διεξάγουν το ερευνητικό τους έργο. Η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση των ιδρυμάτων, καθώς η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων γίνεται με βάση τη συνεισφορά τους στην έρευνα, άρα με το κατά πόσο εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, δημιουργείται ένα πανεπιστήμιο για λίγους, κατευθυνόμενο αποκλειστικά από τις ανάγκες του κεφαλαίου, εντός του οποίου οποιαδήποτε φωνή αντίστασης ακούγεται, θα καταστέλλεται.
Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται η ψήφιση νέου νομοσχεδίου για την παιδεία, το οποίο αβαντάρει περαιτέρω τη συνεργασία εταιρειών-πανεπιστημίου με στόχο τη μεγέθυνση των κερδών των εταιρειών. Επίσης, προετοιμάζεται η σύσταση Συμβουλίων Διοίκησης των ΑΕΙ, τα οποία θα περιέχουν, μεταξύ άλλων, και managers εταιρειών, ώστε να κατευθύνουν αμεσότερα τη λειτουργία του πανεπιστημίου προς επικερδέστερες οδούς για τα συμφέροντά τους. Προωθούνται, επιπρόσθετα, συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, οι οποίες σε συνδυασμό με την ελάχιστη βάση εισαγωγής που αφήνει έξω απ’τις σχολές πολλούς μαθητές/ριες, θα οδηγήσει σε κλείσιμο τμημάτων, τα οποία το κράτος τα
θεωρεί “περιττά” ή “κοστοβόρα”. Παράλληλα, τα βιομηχανικά διδακτορικά θα αποτελέσουν άλλη μία μορφή ΣΔΙΤ(σύμπραξης δημοσίου ιδιωτικού τομέα), η οποία θα καθιστά ερευνητές, φοιτήτριες, μεταπτυχιακούς σε φθηνά ή τζάμπα εργατικά χέρια για το ερευνητικό έργο ετειρειών. Τέλος, το νέο Ν/Σ διασπά ακόμη παραπάνω τα πτυχία (από τα οποία στις καθηγητικές σχολές έχουν ήδη αποσπαστεί παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια), στερώντας ουσιαστικά τα εργασιακά διακαιώματα που συνεπάγονται.
Η απάντηση του κινήματος
Την πρώτη μέρα των διακοπών του Πάσχα, ξεκίνησε η στρατοπέδευση αστυνομικών δυνάμεων εντός της σχολής μας για την “περιφρούρηση “ των εργασιών για την ανέγερση βιβλιοθήκης. Θεωρούμε ανώφελο να αναφερθούμε εκτενώς στο πόσο προσχηματική είναι η ανέγερση βιβλιοθήκης, για να επιτευχθεί η εκκένωση ενός πολιτικού χώρου. Άλλωστε η ίδια συνταγή έχει ακολουθηθεί πριν δύο δεκαετίες με την εκκένωση του αναρχικού στεκιού φιλοσοφικής, όπου το πόσο προσχηματικό ήταν το χτίσιμο βιβλιοθήκης, φάνηκε από το ότι ο χώρος κατέληξε απλώς να ρημάζει. Η απάντηση των φοιτητριών και του αγωνιζόμενου κόσμου που καλέστηκε να υπερασπιστεί το άσυλο, είχε συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, κάνοντας ξεκάθαρο ότι οι μπάτσοι στα πανεπιστήμια δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Μετά το πέρας των διακοπών ενεργοποιήθηκαν κάποιοι φοιτητικοί σύλλογοι οι οποίοι με αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά πήραν αποφάσεις για καταλήψεις, και τότε είδαμε μια μικρή
αναδίπλωση του κρατικού μηχανισμού καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις για μια εβδομάδα
αποσύρθηκαν. Έπειτα ακολούθησαν οι φοιτητικές εκλογές, όπου κάποιες πολιτικές δυνάμεις
απέδειξαν περίτρανα πόσο υπονομεύουν οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια δεν υπάγεται στον έλεγχό τους και πόσο θεωρούν τον φοιτητικό σύλλογο ένα πολιτικό μαγαζάκι και ένα τσιφλίκι που τους ανήκει. Οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις είναι που σήμερα, σαμποτάρουν γενικές συνελεύσεις, για να χρησιμοποιούν το όνομα του συλλόγου απλά σαν μια υπογραφή σε ένα πανό με μια χούφτα εκλεγμένους συνδικαλιστές από πίσω. Σύλλογοι όπως αυτός της αρχιτεκτονικής και των ηλ-μηχ, οι οποίοι καταφέρνουν να σπάνε την γραφειοκρατία, και μέσω των ανοιχτών πλαισίων και της από τα κάτω οργάνωσης των φοιτητών, να παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, είναι παράδειγμα ριζοσπαστικών φοιτητικών αγώνων.
Η επίθεση που δέχονται οι νέοι άνθρωποι από το κράτος, αποδεικνύει ότι το κράτος και το κεφάλαιο φοβούνται τις κοινωνικές αντιστάσεις. Το σύστημα βρίσκεται σε δομική κρίση και για να καταφέρει να βρει παροδική διέξοδο μέχρι την επόμενη, πρέπει να τσακίσει τον ταξικό πάτο της κοινωνίας και να προωθήσει τα συμφέροντα των εταιρειών, των επιχειρήσεων, των μονοπωλείων. 20 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο θα κοστίσουν στο κράτος οι πανεπιστημιόμπατσοι. Τα 20 εκατομμύρια ευρώ είναι
στην πραγματικότητα, το κόστος που ελπίζουν ότι θα έχει το τομάρι μας. Μα θα τους βγει πολύ ακριβότερα. Ο φοιτητικός αγωνιζόμενος κόσμος μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις και το ευρύτερο κίνημα θα περάσει από πάνω τους.
ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ 4777 ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ Ν/Σ
ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ. ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού 4/6/2022