Τα έρημα πανεπιστήμια, λόγω της πανδημίας, ήταν μια ευκαιρία που κράτος και διοίκηση του πανεπιστημίου δε θα άφηναν να περάσει ανεκμετάλλευτη, εν απουσία της οποιασδήποτε αντίστασης. Φυσικά, καμία αυταπάτη δεν τρέφαμε για τα διοικητικά όργανα ότι δε θα συνέχιζαν και εν μέσω πανδημίας να εξυπηρετούν εταιρικά και πολιτικά συμφέροντα, σε πείσμα των συμφερόντων των φοιτητριών/τών.
Πάγια επιθυμία των διοικήσεων των τμημάτων, όπως είδαμε πριν λίγο καιρό και με την εκκένωση του στεκιού στην ΑΣΟΕΕ, είναι η απονέκρωση των χώρων συλλογικοποίησης που αρνούνται τη νόρμα της εξατομίκευσης και αντιστέκονται στα πλάνα υφαρπαγής καθετί δημόσιου και <<μη παραγωγικού>>. Στο πλαίσιο αυτό, στις αρχές Ιουνίου, το στέκι των ηλεκτρολόγων μηχανικών του ΑΠΘ, άρχισε να δέχεται απειλές από την κοσμητεία ότι θα εκκενωθεί, με έναυσμα τη θρασύδειλη αλλαγή κλειδαριών του <<νύχτα>>. Μάλιστα ο κοσμήτορας της Πολυτεχνικής παραβίασε ο ίδιος – ενώ λείπαν όλοι- τις κλειδαριές και εισέβαλλε στο στέκι. Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται αυτή τη φορά -καθώς στο παρελθόν προοριζόταν για κυλικείο καθηγητών- είναι η αξιοποίησή του απ’ το τμήμα χωροταξίας, το οποίο δεν έχει δικές του αίθουσες για μαθήματα και το ότι είναι απαράδεκτο να αποτελεί <<βιτρίνα>> του πολυτεχνείου ένα στέκι. Δεν είμαστε σίγουροι/ες αν μεταξύ ενός στεκιού-χώρου αντίστασης και ενός πανεπιστημίου που δε μπορεί να στεγάσει ένα ολόκληρο τμήμα -και ελπίζει ότι θα το κάνει σε 40 τ.μ.- χρειάζεται να μπούμε στη διαδικασία να πούμε τί απ’ τα δύο και γιατί είναι απαράδεκτο.
Δεν είναι τυχαία η επίθεση και η στοχοποίηση των χώρων εντός των οποίων συναντιούνται οι άνθρωποι έξω από τη ρουτίνα σπίτι-δουλειά-σχολή-κατανάλωση, με σχέσεις οι οποίες δεν καθορίζονται από την ευκαιριακή συνεργασία μεταξύ ανθρώπων-ατόμων, αλλά είναι συντροφικοί σε μία συλλογική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Το πανεπιστήμιο αναπαράγει μία αντίληψη εξατομίκευσης και προσπάθειας ατομικής ανέλιξης από τον “βούρκο”. Αυτή δεν είναι μία τυχαία ή συγκυριακή θέση που εκφράζει το πανεπιστήμιο την δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά ως κομμάτι του υπάρχοντος υποχρεωτικά αναπαράγει μια κοσμοαντίληψη στην οποία χτίζεται η σταθερότητα του βάρβαρου και καταπιεστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Το στέκι του Α.Π.Η.Μ. (Αυτόνομης Παρέμβασης στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς), όπως και οι υπόλοιποι κατειλημμένοι – αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι εντός και εκτός του πανεπιστημίου, ανήκουν σε κοινότητες αγώνα, οι οποίες εκφράζουν τις σχέσεις τους πέραν των άλλων καταλαμβάνοντας και χώρους. Κάθε στέκι, κάθε κοινότητα, κάθε αγώνας στο ΑΠΘ αποτελεί κομμάτι μας. Χτύπημα σε έναν από μας είναι χτύπημα σε όλους και δεν πρόκειται να αφήσουμε ανυπεράσπιστο κανένα σύντροφό/ισσά μας.
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΑΠΗΜ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού