ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ

Όμορφες μέρες αυτές. Η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας πλησιάζει. Επιτέλους ανακούφιση! Μετά από τόσα χρόνια ήρθε η ώρα να πάρω κι εγώ μια απόφαση. Μια απόφαση που εκφράζεται με έναν σταυρό και θα καθορίσει το αν θα συνεχίσω να δουλεύω, τι μισθό θα παίρνω, αν θα μπορώ να φάω, αν θα μπορώ να διασκεδάσω. Μήπως όμως αυτή η απόφαση δεν είναι δικιά μου; Μήπως στην πραγματικότητα άλλοι την παίρνουν για μένα;

Υποτίθεται ότι ψηφίζοντας επιτυγχάνεται η συμμετοχή του κόσμου στα κοινά. Παρουσιάζεται μάλιστα σαν επίτευγμα η εκλογή αντιπροσώπων, δηλαδή η ανάθεση διαμόρφωσης πολιτικών και λήψης αποφάσεων που καθορίζουν τις ζωές μας, σε άλλους. Στην πραγματικότητα όμως είναι ανέφικτο ένα άτομο να μπορεί να εκφράσει ένα ολόκληρο σύνολο, καθώς οι διαφορετικές οπτικές όλων, δεν μπορούν να συγκλίνουν απόλυτα στην οπτική του ενός. Ακόμα και να μπορούσε να υπάρξει μία τέτοια ταύτιση, η ζωή, η καθημερινότητα και οι απόψεις μας είναι δικές μας και θέλουμε εμείς να παίρνουμε τις ευθύνες μας πάνω σε αυτές. Οι λήψεις αποφάσεων που θα καθορίσουν τις ζωές μας πρέπει να γίνονται άμεσα από εμάς, ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Δεν δεχόμαστε να αναλαμβάνονται αυτές οι διαδικασίες από επαγγελματίες εξουσιαστές ή επαναστάτες. Και παρόλο που οι υποστηρικτές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προσπαθούν να δημιουργήσουν τις αντίθετες εντυπώσεις, πνίγονται μέσα στις ίδιες τους τις αντιφάσεις.

Η προβληματική της έμμεσης δημοκρατίας ενισχύεται όχι μόνο από τη λογική της ανάθεσης αλλά ακόμη περισσότερο από τη συστηματοποίησή της , η οποία δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες μας αλλά τις ανάγκες του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό γίνεται ευδιάκριτο ακόμη περισσότερο σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν η κοινωνικοποίησή της οδηγεί σε όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και στην πιθανότητα ανάπτυξης ριζοσπαστικών κινημάτων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες παρατηρείται προώθηση και ανάπτυξη ολοκληρωτικών φαινομένων και πρακτικών, με τις ευλογίες δημοκρατών και αστών. Έτσι με σκοπό την καταστολή οποιασδήποτε μορφής αντίδραση, η κρατική τρομοκρατία γίνεται το μέσο. Δεν είναι καινούργια αυτή η πρακτική της εξουσίας, να δημιουργεί καθεστώς φόβου προκειμένου να επιβιώσει. Άλλωστε ιστορικά οι ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί με αγώνες, καταργήθηκαν στην πλειοψηφία τους μέσω των κοινοβουλίων και όταν δεν ήταν αρκετό αυτό καταστάλθηκαν με τη βία. Συνεπώς η συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αναπαραγωγή των υπαρχόντων καταπιεστικών σχέσεων.

Ορισμένοι θεωρούν ότι μέσω της πολιτικής εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων ή να ανατραπεί το υπάρχον μοντέλο εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαδίζει με τη λογική που θέτει διανοούμενους και επαγγελματίες «επαναστάτες» να αποφασίζουν και τους υπόλοιπους να τους ακολουθούν και να εκτελούν τις εντολές τους. Υποκαθιστούν έτσι τους κοινωνικούς αγώνες με ψευτοαντιπαραθέσεις στο κοινοβούλιο οδηγώντας τους σε αδιέξοδο αποθαρρύνοντας οποιαδήποτε συμμετοχή σε αδιαμεσολάβητους και από τα κάτω αγώνες. Ένα ακόμη αποτέλεσμα είναι η άνθιση πελατειακών σχέσεων και συντεχνιακών πρακτικών, και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ηγεσιών αντί της όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Χαρακτηριστικές είναι άλλωστε οι περιπτώσεις που επαγγελματίες συνδικαλιστές ξεπουλούν τους αγώνες για χάρη της διάσωσης των συμφερόντων τους. Στην πραγματικότητα το πεδίο σύγκρουσης των ταξικών συμφερόντων δε βρίσκεται στο κοινοβούλιο αλλά στους δρόμους και στους χώρους που καθημερινά δουλεύουμε, σπουδάζουμε, ζούμε.

Βέβαια η αποχή από τις εκλογές δεν αποτελεί αυτοσκοπό ούτε σημαίνει την αποχή μας από τα κοινά. Στόχος είναι η σύνδεση της λήψης των αποφάσεων με την καθημερινή ζωή. Αυτό θα γίνει με αυτοοργανωμένους και από τη βάση αγώνες χωρίς ηγέτες, γραφειοκράτες συνδικαλιστές και ιεραρχία. Η κοινωνία που επιθυμούμε δημιουργείται μέσω συνελεύσεων στις γειτονιές, τις πλατείες, στους χώρους εργασίας, σε καταλήψεις και όπου αλλού ζούμε την καθημερινότητά μας. Συνελεύσεις στις οποίες λαμβάνονται ομόφωνες αποφάσεις, που θα προκύπτουν με ισότιμους όρους μέσω συνδιαμόρφωσης και ζύμωσης των απόψεων και αντιλήψεων. Χωρίς να επιθυμούμε προκατασκευασμένες λύσεις για τα προβλήματά μας, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία στην οποία οι σχέσεις εξουσίας και ανταγωνισμού θα αντικατασταθούν από σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ