κάλεσμα αυτόνομου σχήματος φυσικού
Το πανεπιστήμιο, ως ένα ακόμα μέσο αναπαραγωγής του υπάρχοντος συστήματος, δρα με καταπιεστικό τρόπο στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις ελευθερίας, μόρφωσης και κοινωνικής ανέλιξης. Ουσιαστικά οδηγούμαστε στην ιδέα ότι αν γίνουμε αρκετά παραγωγικοί θα λάβουμε και την αντίστοιχη αναγνώριση με οποιαδήποτε άλλη επιλογή να θεωρείται κοινωνική αποτυχία. Η διαδικασία της μόρφωσης καθιστά τους φοιτητές παθητικούς δέκτες μέσα σε ένα βομβαρδισμό πληροφοριών και γνώσεων, οι οποίες προσαρμόζονται στην εκάστοτε έρευνα που αποσκοπεί στην κάλυψη στρατιωτικών και βιομηχανικών αναγκών. Ταυτόχρονα η καθημερινότητά μας στη σχολή διαμορφώνεται από ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που αναπαράγει σχέσεις εξουσίας.
Επιλέξαμε να φτιάξουμε ένα σχήμα αγωνιζόμενων φοιτητών, το οποίο δρα αυτόνομα, μακριά από πελατειακές σχέσεις και κομματικές γραμμές. Δεν περιχαρακωνόμαστε ιδεολογικά, αντίθετα προβάλλουμε την αξία της συνδιαμόρφωσης, της ομοφωνίας καθώς και της άμεσης δημοκρατίας, μέσα από αντιιεραρχικές διαδικασίες, καταργώντας έτσι τις σχέσεις εξουσίας και διαμεσολάβησης κομματικών παρατάξεων. Έτσι αντιτασσόμαστε στη λογική της ανάθεσης που καθιστά το φοιτητή ανεύθυνο και αμέτοχο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, εύκολο θύμα στα χέρια των εξουσιαστών. Άμεση συνέπεια είναι η διαφωνία μας και η μη συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων – μεσολαβητών που μιλούν για μας, χωρίς εμάς.
Δεν διεκδικούμε το αλάνθαστο, συζητάμε, αναλύουμε, αμφισβητούμε συνεχώς τις αντιλήψεις και τον τρόπο δράσης μας, δίχως να πιστεύουμε ότι κατέχουμε την “πάσα αλήθεια”, ούτε πολύ περισσότερο ότι υπάρχει κάποια έτοιμη λύση για όλα μας τα προβλήματα. Η λογική αυτή που έχει υιοθετηθεί από τις παρατάξεις έχει εκφυλίσει την αμεσοδημοκρατική φύση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα να καταλήγει κομματικό – ψηφοθηρικό παιχνίδι εντυπώσεων. Ένα παιχνίδι που αποσκοπεί στην εκλογή του εκάστοτε “πεφωτισμένου” ηγέτη-προστάτη, που θα φροντίσει για το συμφέρον του το οποίο προβάλει ως συμφέρον «μας», διατηρώντας έτσι τις ιεραρχικές δομές (Δ.Σ.). Οι αντίξοες συνθήκες όμως που συναντάμε στις γενικές συνελεύσεις δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να οδηγούν στην απογοήτευση και στην απομάκρυνση από αυτές αλλά στην ολοένα και πιο ενεργή συμμετοχή, καθώς και στην διαρκή προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από την κυριαρχία των παρατάξεων εντός τους.
Οι δράσεις μας δεν είναι αποκομμένες από τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία στην οποία το μοίρασμα και η αλληλεγγύη θα βρουν τη θέση τους εκεί που τώρα υπάρχει η έρημος της ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης, στην οποία η δυναμική της οριζόντιας λήψης των αποφάσεων θα κάνει την ιεραρχία και τη διαταγή να φαντάζουν μίζερες καθηλώσεις στην ανθρώπινη προϊστορία. Έτσι δημιουργούμε σχέσεις αμοιβαιότητας πέρα από εθνικούς, σεξιστικούς ή άλλους διαχωρισμούς, δεσμούς ισοτιμίας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ μας. Αυτοί οι δεσμοί είναι και η αληθινή βάση των αγώνων μας.