αναδημοσιεύουμε από το blog της συνέλευσης για το κόστος φοίτησης, τη δράση που έγινε ενάντια στο σχέδιο φύλαξης του ΑΠΘ με αφορμή τα ζητήματα γύρω από τη λέσχη που τρέχουν το τελευταίο καιρό
*****
Χώρος: σθε, βιολογικό/πληροφορική, γεωπονία, ιατρική, φιλοσοφική, παιδαγωγικό, νομική, πολυτεχνείο.
Χρόνος: εκεί κατά τις 11. πρωί δευτέρας 19/11/2012. Αντέ και καλή μας εβδομάδα.
Ποιοι/ες: η ΣγΚΦ και friends. Φοιτητές και φοιτήτριες από δώ και από “κεί. Άτομα από σχήματα αυτόνομα και μορφώματα που δρουν αδιαμεσολάβητα. 50 τον αριθμό.
Δράση: βάψιμο φυλακίων στο ΑΠΘ. Γιατί αυτή η πρώτη επιθετική κίνηση;
Τρόπος: κουβαλήσαμε πινέλα, κουβάδες, βούρτσες | ανακατέψαμε μαύρο πλαστικό χρώμα με πίσσα | κόψαμε στένσιλς | τυπώσαμε τρικάκια | μοιράσαμε κείμενα | βγάλαμε φωτογραφίες | συζητήσαμε με διερχόμενο κόσμο.
το κείμενο που μοιράστηκε κατά τη δράση:
ΔΙΑΝΟΜΗ 1: φύλαξη
ΔΙΑΝΟΜΗ 2: φύλαξη
ΔΙΑΝΟΜΗ 3: φύλαξη
…χορτάσαμε φύλαξη
Τις προηγούμενες μέρες πήραμε στα χέρια μας (στους δίσκους μας για την ακρίβεια) μια ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου και της Διοίκησης της Λέσχης που αφορούσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λέσχη το τελευταίο διάστημα (απολύσεις, κλείσιμο διανομών). Και ενώ αυτοί ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα έχει λυθεί – μιας και οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις θέσεις τους και η απογευματινή διανομή λειτουργεί κανονικά- εμείς θεωρούμε πως η συζήτηση έχει μόλις αρχίσει.
Αρχίζει τώρα που η «έγκαιρη αντιμετώπιση» (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανακοίνωση) σημαίνει περικοπές μισθών και ανανέωση των συμβάσεων μέχρι τις 21 δεκέμβρη (μετά οι φοιτητές αποχωρούν για διακοπές και δεν τρώνε ούτε κάνουν φασαρίες) με τον μισθό που προβλέπει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας (δηλ. μείωση της τάξης του 20-30% σε σχέση με την μέχρι τώρα ισχύουσα κλαδική). Αρχίζει τη στιγμή που ενώ η κρίση βαθαίνει και η ζωή υποβαθμίζεται σε επιβίωση για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, η διοίκηση επιλέγει να κλείσει την πόρτα σε όσους και όσες δεν είναι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ εκδίδοντας κάρτες σίτισης και ζητώντας πάσο στην είσοδο της λέσχης. Αρχίζει τώρα που η διοίκηση επιλέγει να στείλει στα τάρταρα της ιστορίας τον κοινωνικό χαρακτήρα της λέσχης, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από καθημερινές πρακτικές και αγώνες και μας προτρέπει να πειθαρχήσουμε στη νέα κατάσταση, δηλώνοντας -σε μια προσπάθεια μετακύλησης της ευθύνης-ότι «κάθε κίνηση αντιδραστική προς αυτήν μεγαλύτερες δυσλειτουργίες θα επιφέρει». Αρχίζει τελικά όταν, το ΔΣ και η Διοίκηση της Λέσχης δηλώνουν πως στοχεύουν στην «αύξηση των σιτιζομένων και την περαιτέρω βελτίωση του παρεχόμενου φαγητού» [i]. Και αρχίζει γιατί -προς το παρόν- αυτά δεν είναι παρά λόγια του αέρα. Και δεν φταίει η δυσκολία εξεύρεσης κονδυλίων προκειμένου να καταρτιστεί ένα πλάνο για τη σίτιση. Γιατί την ίδια στιγμή που στο ΑΠΘ το φαγητό λιγοστεύει και η ποιότητά του έχει υποβαθμιστεί στο έσχατο σημείο, τα λεφτά που δαπανώνται στα πλαίσια της εφαρμογής του «σχεδίου ασφάλειας-φύλαξης του ΑΠΘ» όχι μόνο δεν μειώνονται αλλά αυξάνονται [ii].
Στην περίπτωση, λοιπόν, της φύλαξης και το budget και το προσωπικό υπάρχει, αλλά πάνω από όλα υπάρχει η πολιτική βούληση από πλευράς της πρυτανείας να επενδύσει στη φύλαξη. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση [iii], το σχέδιο προβλέπει κινητές περιπολίες φυλάκων όλο το 24ωρο, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, την εγκατάσταση ηλεκτρονικών σημείων ελέγχου εκτέλεσης εργασιών των φυλάκων, την ύπαρξη σταθερών φυλάκων σε κάθε είσοδο κτιρίου, την ειδική εκπαίδευση του προσωπικού, την ασφάλιση των κτηρίων καθημερινά (22:00 με 6:00) και τα Σαββατοκύριακα, την εγκατάσταση αυτοματισμών στις εισόδους που προορίζονται για έξοδοι κινδύνου, την εγκατάσταση συναγερμών, ρολλών, θωρακισμένων πορτών σε απλές αίθουσες και την ίδρυση του γραφείου ασφάλειας-φύλαξης του ΑΠΘ.
Αυτό το καινοτόμο σύστημα ασφάλειας-φύλαξης που η φιλολαϊκή πρυτανεία παρουσιάζει ως προσφορά προς τους φοιτητές στη δική μας καθημερινότητα μεταφράζεται σε ένα μοντέλο αστυνόμευσης. Στο πανεπιστήμιο που ευαγγελίζεται η πρυτανεία κυκλοφορούν ελάχιστοι άνθρωποι μετά το πέρας των μαθημάτων, αλλά υπάρχουν πολλές κλειδαριές, ρολλά, συναγερμοί και κάμερες. Υπάρχουν σεκιουριτάδες που τρέχουν πάνω στα παπάκια τους μέρα-νύχτα και συμφοιτητές και συμφοιτήτριες που ρίχνουν στραβές ματιές στους γύρω τους. Υπάρχουμε εμείς που το πρωί πηγαίνουμε στο μάθημα και έπειτα ωθούμαστε βίαια στην ιδιωτική σφαίρα του σπιτιού ή στις ζώνες του εμπορεύματος γιατί οι αίθουσες είναι κλειδωμένες και τα αμφιθέατρα (με τα ελεύθερα προσβάσιμα μέχρι πρότινος έδρανα και τις καρέκλες τους), τα φουαγιέ και τα καμαράκια είναι απροσπέλαστα, οι διάδρομοι και οι χώροι που τυχαία ή εσκεμμένα συναντιόμαστε για να πιούμε καφέ, να διαβάσουμε ποιήματα, να δούμε ταινίες, να κάνουμε πρόβα για το θεατρικό μας, να ξεκινήσουμε πολιτικές συζητήσεις είναι απαγορευμένοι μετά τις 8 το βράδυ [iv]. Εκτός αν ζητήσεις άδεια, επιδείξεις ταυτότητα, έχεις αγαθούς σκοπούς. Και κάπως έτσι γίνεται σαφές ότι το περίφημο σχέδιο φύλαξης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κίνηση που στοχεύει στη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα άδειο κέλυφος. Και μια σαφής επιλογή της διοίκησης να αντιληφθούμε την ασφάλεια όπως εκείνη, ως διαδικασία πειθάρχησης, εποπτείας και αποστείρωσης.
Έχουμε βρεθεί, λοιπόν, παρατηρητές μιας διαδικασίας περίφραξης του πανεπιστημιακού χωροχρόνου. Σας το δηλώνουμε ευθαρσώς όμως: δεν θα παραμείνουμε. Γιατί εμείς επιλέγουμε να δώσουμε διαφορετικό νόημα στην ασφάλεια. Ασφάλεια είναι αυτή η αίσθηση που βιώνουμε στους ζωντανούς διαδρόμους των σχολών, στις ανοιχτές συζητήσεις στα αμφιθέατρα, στις γενικές συνελεύσεις και στις αδιαμεσολάβητες διαδικασίες αγώνα. Ίσως είναι αυτή η αίσθηση που μοιραζόμαστε με την κοπέλα με την οποία μιλάμε για πρώτη φορά στην ουρά στη λέσχη. Μιλάμε γιατί δεν θέλουμε να τρώμε άλλα μακαρόνια χωρίς τυρί, γιατί δεν θέλουμε να αγοράσουμε τα συγγράμματα που δεν μας δίνουν, γιατί δεν έχουμε λεφτά να πληρώνουμε νοίκια και δεη, γιατί δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε εισιτήρια στα λεωφορεία για να μεταφερθούμε στις εγκαταστάσεις των σχολών μας. Μιλάμε. Για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Δημιουργούμε σχέσεις. Η μια δίπλα στον άλλον και μαζί. Ασφάλεια το λέμε. Ξεκινάμε από τις ζωές μας και αγωνιζόμαστε. Για τα αυτονόητα.
Δεν πειθαρχούμε στους αποκλεισμούς στη λέσχη.
Δεν πειθαρχούμε ούτε στα λουκέτα και στους συναγερμους.
Είμαστε όλες και όλοι μαζί, τα θέλουμε όλα και θα τα πάρουμε μόνες και μόνοι μας!
16/11/2012
συνέλευση για το κόστος φοίτησης*
ΥΓ.: ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΨΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΜΑΥΡΑ, ΚΥΡΙΕΣ & ΚΥΡΙΟΙ… ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ
[i]Το ίδιο υποστηρίζει και το Υπουργείο Παιδείας με δική του ανακοίνωση, στην οποία τολμά να υποστηρίζει πως ο αριθμός των δωρεάν σιτιζόμενων έχει αυξηθεί από 57 χιλιάδες σε 70 χιλιάδες. Η ανακοίνωση βρίσκεται εδώ.
[ii]Δεν θα ασχοληθούμε σε αυτό το κείμενο με τις ροές χρήματος στα πλαίσια της έρευνας. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί…
[iii]Το σχέδιο ασφάλειας-φύλαξης είναι διαθέσιμο διαδικτυακά εδώ.
[iv] Και σε περίπτωση που κάποιος/α (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει, δεν μιλάμε για τα εργαστήρια με ακριβό εξοπλισμό που πάντα κλειδώνονταν.
*η συνέλευση για το κόστος φοίτησης αποτελείται από άτομα και συλλογικότητες από διάφορες σχολές, που δεν ανήκουν σε παρατάξεις και δεν κατεβαίνουν σε εκλογές και τα οποία συναντιούνται με αδιαμεσολάβητους όρους και με κοινό άξονα τα ζητήματα για το κόστος φοίτησης. Σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός- καθεμιάς από εμάς. Δεν περιμένουμε το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και να ικανοποιήσουμε άμεσα τις ανάγκες μας.