Για τα γεγονότα της Πέμπτης 20/10 στην πλατεία συντάγματος

όταν “Κομμουνισμός’’ και Κοινοβουλευτισμός Ερωτεύονται

Την εβδομάδα που μας πέρασε είδαμε και υπήρξαμε στις μακράν πιο μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών. Σε πολλούς κλάδους απεργίες διαρκείας, καταλήψεις υπουργείων και δημοσίων κτηρίων, δυναμικές δράσεις από σωματεία, συλλόγους και συλλογικότητες. Όλα αυτά ήρθαν να κορυφωθούν με την 2ήμερη γενική απεργία στις 19-20 Οκτώβρη. Ο κόσμος σε Θεσ/νίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις ξεπέρασε συνολικά το 1 εκατομμύριο την Τετάρτη και οι γενικευμένες συγκρούσεις μπροστά στα κέντρα λήψης αποφάσεων γέννησαν μια νέα ελπίδα μέσα μας. Μια αστυνομία να φαντάζει πρώτη φορά τόσο μικρή μπροστά στην μαζικότητα και την οργή του κόσμου, γεννώντας αισιόδοξα ερωτήματα για την επόμενη μέρα, την Πέμπτη, και το τί αυτή μπορούσε να φέρει.

Την απάντηση για το κράτος ήρθε να δώσει ένα κόμμα. Ένα κόμμα που με αφέλεια πολλοί εντάσσουν στον κόσμο του κινήματος. Ο λόγος για το ΚΚΕ προφανώς, που ήρθε να αντικαταστήσει τους αστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Και αυτό με φρασεολογία “περιφρουρούμε το λαϊκό κίνημα από τους προβοκάτορες”. Πράγμα που μόνο εύπιστοι ή πωρωμένοι μπορεί να πιστέψουν. Στην πραγματικότητα ήθελαν να περιφρουρήσουν το σύστημα απ’ όσους διαδηλωτές ήθελαν να εκφράσουν την δίκαιη οργή τους προς τους βουλευτές, το κράτος, το κεφάλαιο που τσακίζουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Έβαλαν λοιπόν τα ΚΝΑΤ, τις ομάδες περιφρούρησης του κόμματος, μπροστά από τη βουλή με μούρη προς τους διαδηλωτές να μην αφήνουν κανέναν να πλησιάσει το κτήριο, φτάνοντας στο σημείο να ζητούν ταυτότητα από κόσμο για να τον αφήσουν να περάσει. Αυτή η αστυνομική συμπεριφορά εξαγρίωσε μεγάλο κομμάτι διαδηλωτών και οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών και της επανεμφανιζόμενης δομής δημόσιας τάξης, την «λαϊκή αστυνομία», το κκε-παμε.

Πώς λοιπόν μπορεί ένα κόμμα που καταστέλλει τις συγκρουσιακές διαθέσεις κομματιών των εκμεταλλευόμενων, που δεν αφήνει τη δίκαιη οργή των καταπιεσμένων να εκφραστεί, να θεωρηθεί εργατικό, αγωνιστικό και πόσο μάλλον κομμουνιστικό? Αντιθέτως η σταλινική φιλοσοφία που το διακατέχει το οδήγησε ξανά στην καταστολή της εξεγερσιακής οργής, κάνοντας το να δράσει για άλλη μια φορά ως γνήσιος συνεργάτης των αφεντικών. Το κκε για μας είναι το κόμμα που έχει συμβάλει στην ήττα και την κατάντια του εργατικής τάξης στην μετεμφυλιακή ελλάδα. Που θεωρεί τους ταξικούς αγώνες τσιφλίκι του, που καπελώνει κάθε αγώνα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές και προβοκάρει / σαμποτάρει ότι δεν μπορεί να καπελώσει. Που σαν τις θρησκείες θεωρεί ότι κατέχει την πάσα αλήθεια και το αλάνθαστο πολιτικό πρόγραμμα. Που κατηγορεί όποια σωματεία δεν είναι στο ΠΑ.ΜΕ. ως εργοδοτικά με μοναδικό κριτήριο τη μη ταύτιση μαζί του. Που βλέπει τα σωματεία σαν κομματικά συνδικάτα και τους αγώνες με κριτήριο αν είναι υποστηρικτικοί προς το κόμμα και την διεύρυνση του. Ένα κόμμα που μιλά για πόλεμο στο μεγάλο κεφάλαιο και για συμμαχία με τους μικροκαπιταλιστές, λες και το κεφάλαιο είναι μεγάλο και μικρό δεν είναι σχέση. Που παραμένει πάντα μέσα στα περιθώρια της αστικής νομιμότητας και καλλιεργεί στα μέλη του μια κουλτούρα νομιμοφροσύνης και θυματοποίησης. Που ξεβράζει καθοδήγηση, ιεραρχία, προβατοποίηση, εξουσιολαγνεία, ομοφοβία, ψέματα, ωμή βία και όλα όσα χαρακτηρίζουν έναν εξουσιαστικό μηχανισμό, με κόκκινη προβιά, βέβαια. Και για αυτήν του την στάση θα πάρει άλλη μια φόρα τα εύσημα του συνόλου του αστικού κόσμου, του πασοκ, της νδ, της ακροδεξιάς, της αστυνομίας καθώς και την πλήρη στήριξη των κρατικών προπαγανδιστικών οργάνων, των καναλιών και γενικά του κόσμου του θεάματος.

«Πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθη έκανες.» Vladimir Ilyich Lenin

Επίσης πιστεύουμε ότι το κκε ξέρει καλά τι κάνει. Γνώριζε από την πείρα του ότι θα υπάρξουν συμπλοκές αν προσπαθήσει να προστατεύσει τη βουλή, επέλεξε όμως να το κάνει οδηγώντας στον τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων, στην καταστολή και αμαύρωση της απεργίας απλά για να κερδίσει τις ψήφους αυτών που διαφωνούν με την μαζική εξεγερτική βία. Και ίσως και κάποια περαιτέρω ανταλλάγματα από τον κόσμο της εξουσίας, για τα οποία εμείς οι κοινοί θνητοί δε θα μάθουμε ποτέ.

Και για να λέμε τα πράγματα συνολικά, αναγνωρίζουμε πως είναι ένα κόμμα που η πλούσια επαναστατική ιστορία που έγραψαν χιλιάδες αγωνιστές του μας κάνει περήφανους που είμαστε – στα λόγια και στις πράξεις μας – κομμουνιστές. Και ταυτόχρονα ένα κόμμα που αν η δομή, η ηγεσία, η λειτουργία του, ο λόγος και οι πράξεις του, αντιπροσώπευαν την κομμουνιστική προοπτική θα δηλώναμε ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς αντικομουνιστές. Για μας ο κομμουνισμός είναι κάτι άλλο πολύ πιο όμορφο, είναι οι πρακτικές της αλληλεγγύης και του μοιράσματος, η επεξεργασία τρόπων επικοινωνίας και συνύπαρξης μεταξύ όσων ζουν μαζί, η καταπολέμηση των μικροεξουσιών που αναπτύσσονται στις διαπροσωπικές σχέσεις, το να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας, το να προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε εξουσιαστικά πρότυπα και συμπεριφορές στους εαυτούς μας. Δεν έχει σχέση με ιεραρχίες, κομματικά γραφεία, ανισότητες και επιβολή. Ούτε με νέα δόγματα και νέα ιερατεία. Δεν είναι στατικός. Είναι μια συνεχής επαναδιαπραγμάτευση, μια συνεχής επεξεργασία των σχέσεων με τους άλλους και του ίδιου του εαυτού μας. Ούτε είναι ομοιόμορφος και αυστηρά προσδιορισμένος. Δεν είναι ένα άκαμπτο πολιτικό πρόγραμμα. Μπορεί να πάρει ποικίλες μορφές σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους και να εξελίσσεται με άλλο ρυθμό σε κάθε κοινότητα.

Θεωρούμε λοιπόν πώς η στάση του ΚΚΕ στις 20/10 ήταν μια προδοσία, άλλη μια στις τόσες που έχουν πραγματοποιήσει κατά καιρούς οι σταλινικοί του Περισσού. Και αν μέχρι το 1991 έδιναν λόγο στο Κ.Κ.Σοβιετικής Ένωσης, σήμερα σε ποιους και με τι ανταλλάγματα; Παράδοση όπλων στην Βάρκιζα, Βελουχιώτης, Πλουμπίδης, ουσιαστική αδράνεια στη χούντα, προβοκατορολογία στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ΚΝΑΤ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, συνεργασία με τη δεξιά στη συγκυβέρνηση το βρώμικο 1989, συλλήψεις συντρόφων το 1998 και παράδοση τους στα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, προβοκατορολογία και κράξιμο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 χαρακτηρίζοντας τους εξεγερμένους εμπόρους ναρκωτικών, καθώς και γραμμή υπεράσπισης και αθώωσης στον «Ριζοσπάστη» του ειδικού φρουρού Κορκονέα που δολοφόνησε τον 16χρονο Α. Γρηγορόπουλο, μερικές από τις πιο κραυγαλέες και φανερές συνεργασίες του ΚΚΕ με τα αφεντικά. Για να μην αναφερθούμε στα γνωστά στην ιστορία εγκλήματα του σταλινισμού, στην Κροστάνδη, στον ισπανικό εμφύλιο, τα γκούλαγκ, τα σοσιαλιστικά ψυχιατρεία, την ντόπια ΟΠΛΑ που έτρωγε αβέρτα τροτσκιστές, τους εκβιασμούς και τις συκοφαντήσεις αγωνιστών που διαφορωνούσαν με τη γραμμή κλπ.

Ως προς το ζήτημα τις ξεφτίλας τώρα, τίποτα από το κκε δεν έχουν να ζηλέψουν και λοιπά κομμάτια της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ο συριζα και η ανταρσυα μιλάνε και αυτοί στις τοποθετήσεις τους για προβοκάτορες και παρακρατικούς αναφερόμενοι στον κόσμο που συγκρούστηκε με τις δυνάμεις του κκε, σπάζοντας στην πράξη την ιδιοκτησιακή λογική του κόμματος ως προς τον αγώνα. Κρατάνε την κλασσική νομιμόφρονη στάση, φοβούμενοι μια εκλογική πτώση και πιθανόν προσδοκώντας μια μελλοντική συνεργασία με το κκε. Αλλά επειδή στην καθημερινότητα σε πανεπιστήμια και χώρους εργασίας μιλάνε για εξεγέρσεις, ανατροπή, άμεση δημοκρατία και άλλα συναφή, αυτή τους η στάση αν και δεν μας ξαφνιάζει, μας αηδιάζει εις διπλούν. Θα θέλαμε μόνο να τους θυμίσουμε ότι όποιος πατάει σε δύο βάρκες στο τέλος πνίγεται.

Το ίδιο ισχύει και για τους πόντιους Πιλάτους που επιλέγουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις (βλ. ΚΚΕ μ-λ και όχι μόνο). Είναι φορές που η ιστορία σε καλεί να πάρεις θέση έμπρακτα. Η ουδετερότητα και η φυγομαχία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι και αυτή μια θέση, η θέση της διαιώνισης της υπάρχουσας κατάστασης. Όταν θες να φτάσεις στη βουλή κάποιος σε εμποδίζει (όποιος και αν είναι αυτός είτε το ΚΚΕ, είτε τα ΜΑΤ, είτε οποιοσδήποτε) δεν αρκεί να τον καταγγείλεις και να επιστρέψεις σπίτι σου. Πρέπει να προσπαθήσεις να περάσεις και να συγκρουστείς με αυτόν που σου φράσσει το δρόμο. Εκτός και αν δε σε ενδιαφέρει το τι θα συμβεί τελικά, αλλά το να απενοχοποιηθείς στους ψηφοφόρους σου. Εκτός δηλαδή αν νοιάζεσαι για το θέαμα και όχι για την πραγματική ζωή.

Δυστυχώς από την προβοκατορολογία δεν ξέφυγαν ούτε οργανώσεις τις αριστεράς που έχουν τροτσκιστικές καταβολές και δεν προσβλέπουν σε μια «επιστροφή στη μήτρα» του ΚΚΕ (π.χ. η ΟΚΔΕ). Παρά την έντονη κριτική τους στο ΚΚΕ, κατηγορούν την «αναρχοαυτόνομη τάση του κινήματος» (δική τους φρασεολογία) για το ότι δεν μπορεί να προστατεύσει τα μπλοκ της από τη δράση προβοκατόρων. Με αυτή τη θέση λένε εμμέσως ότι οι «πραγματικοί αναρχοαυτόνομοι» δε θα επέλεγαν ποτέ κάτι τέτοιο και ότι τη σύγκρουση την έκαναν κάποιοι ανεξέλεγκτοι προβοκάτορες. Έτσι εμφανίζουν ως αδιανόητο το ενδεχόμενο κάποιοι άνθρωποι συνειδητά να επιλέξουν τη σύγκρουση θέτοντας την επιλογή αυτή εκτός του πεδίου της λογικής. Απέναντι σε αυτό υποστηρίζουμε ότι η σύγκρουση ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή κάποιων αγωνιζόμενων ανθρώπων και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Και ναι, είναι εντός λογικής και δεν είναι απαραίτητο κάποιοι να είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία για την πράξουν.

Μόνη μέχρι στιγμής αξιοπρεπής στάση μεταξύ των αριστερών οργανώσεων αυτή του ΕΕΚ το οποίο δε μίλησε για προβοκάτορες και άλλα συναφή και αντιμετώπισε τα γεγονότα ως συνειδητές πολιτικές αποφάσεις και των δύο πλευρών. Από τη μια κατήγγειλε το ΚΚΕ ενώ στην άλλη πλευρά άσκησε κριτική που ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, σε κάθε περίπτωση είναι ειλικρινής και όχι πολιτικάντικη και αντιμετωπίζει όσους συγκρούστηκαν ως πολιτικά υποκείμενα και όχι ως «τρελούς».

 Στην διαδήλωση της Πέμπτης δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους, τα ΜΑΤ, από την υπερβολική χρήση δακρυγόνων. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μέλος του ΠΑ.ΜΕ. και θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς που βγαίνει να διαδηλώσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καθώς τα ΜΑΤ πνίγουν πάντα τις δυναμικές πορείες με δακρυγόνα, ξυλοφορτώνοντας ταυτόχρονα τον κόσμο που διαδηλώνει, παίζοντας τον γνωστό ρόλο του σκυλιού των αφεντικών, της κυβέρνησης, του κράτους και του κεφαλαίου. Δηλώνουμε ότι πρώτον δεν τρομοκρατούμαστε από τις επιθέσεις του κρατικού μηχανισμού, και δεύτερον πως νιώθουμε αηδιασμένοι από το πολιτικό παιχνίδι και την υπεραξία που πάει να βγάλει το κόμμα από το δολοφονημένο μέλος, αθωώνοντας ξανά την αστυνομία και επιλέγοντας να μην στοχοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό, καταπνίγοντας έτσι μια εργατική εξέγερση. Ρε ξεφτίλες, οι νεκροί της εργατικής τάξης δεν ανήκουν σε κανέναν, το ανταγωνιστικό κίνημα χτίζεται από τα κάτω, αυτοοργανωμένα και αυτόνομα στη βάση των δυνατοτήτων και αναγκών των εκάστοτε υποκειμένων και όχι στη βάση της κομματικής πειθαρχίας και της ιδεολογικής καθαρότητας. Ο πλούτος που ανοίγεται μπροστά μας όταν αγωνιζόμαστε συλλογικά και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας δεν συγκρίνεται με καμιά επαναστατική ιδεολογία, με καμιά αλήθεια.

Ξέρουμε ότι θα ακούσουμε πολλά για κουκουλοφόρους, προβοκάτορες, παρακρατικούς, ασφαλίτες και αναρχοφασίστες και λοιπά ψεύδη, λαϊκισμούς και συκοφαντίες από κανάλια, κυβερνητικούς και κομματικούς εκπροσώπους και λοιπούς εξουσιαστές και ρουφιάνους που μοναδικό σκοπό έχουν να πνίξουν την κοινωνική οργή προς τους γερασμένους θεσμούς του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Πάνω σε αυτά λέμε ξεκάθαρα πως οι άνθρωποι που επέλεξαν να συγκρουστούν ήταν διαδηλωτές που αρνήθηκαν να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην προδοσία. Ήταν διαδηλωτές και όχι αντιεξουσιαστές. Αντιεξουσιαστές ήταν μόνο ένα κομμάτι όσων συγκρούονταν. Αυτό που συνέβη δεν ήταν μια σύγκρουση αναρχικών-κκε. Ήταν σύγκρουση δύο λογικών για τον αγώνα, ή καλύτερα ήταν σύγκρουση του αγώνα με τους προδότες του αγώνα. Επίσης αυτοί που συγκρούονταν δεν ήταν ασφαλίτες. Ήταν διαδηλωτές που είδαν, κατάλαβαν, πήραν συνειδητά μια θέση, έπραξαν. Δεν μπορεί αυτή η επιλογή να αποδίδεται σε ασφαλίτες ή να λέγεται ότι αυτοί εμπεριέχονταν και καθοδηγούσαν το πλήθος. Αυτό είναι αστείο. Ειδικά για τον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι και προσβλητικό, μιας και έχει σημαία του, το ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και να μην καθοδηγούνται από κανέναν. Τέλος, για τις κουκούλες, όποιος υπερασπίζεται το κοινοβούλιο δεν έχει λόγο να κρύψει τα χαρακτηριστικά του. Από την άλλη όποιος θέλει να ασκήσει κινηματική αντιβία είναι προφανές γιατί πρέπει να προστατευτεί κρύβοντας τα χαρακτηριστικά του, με τόσες κάμερες τριγύρω.

Θέλοντας να κάνουμε και μια μικρή κριτική στον κόσμο που συγκρούστηκε με το κκε, έχουμε να πούμε ότι το επίπεδο της βίας πρέπει να επιλέγεται πιο προσεκτικά ώστε να μην βρεθούμε ξαφνικά σε άλλες καταστάσεις. Το λέμε αυτό γιατί θεωρούμε καφρίλα την ρίψη μολότοφ σε πλήθος, ωστόσο επιφυλασσόμαστε στην κριτική μας καθώς μπορεί να μην υπήρχε άλλος τρόπος να αντιμετωπιστούν οι ακραίες επιθέσεις από πλευράς κκε.

Τέλος αναγνωρίζουμε ότι μεγάλο κομμάτι από τον κόσμο που κατεβαίνει με το κκε στις πορείες έχει πραγματικά αγνές αγωνιστικές διαθέσεις, και αυτό το κομμάτι το θεωρούμε συναγωνιστές μας και το καλούμε να φτύσει στα μούτρα αυτές τις κατασταλτικές, αντιεξεγερτικές και τελικά φιλοαστικές λογικές, να αγωνιστεί πραγματικά από τα κάτω, με τα πραγματικά ταξικά σωματεία, τις αυτόνομες εργατικές συλλογικότητες, τις συνελεύσεις κατοίκων, καθώς και να συμμετέχει ενεργά στις γενικές συνελεύσεις στους κοινωνικούς του χώρους.

όσο υπάρχει εκμετάλλευση

όσο υπάρχει καταπίεση

όσο υπάρχει εξουσία

θα είμαστε πάντα εκεί

να την αντιπαλεύουμε

ό,τι όνομα και νά ‘χει

ό,τι μορφή και να παίρνει

24/10/2011

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (Persona non Grata)