το κείμενο αυτό γράφτηκε από μια παρέα που βρέθηκε αντιμέτωπη με μία από τις πολλές μορφές που παίρνει η αύξηση της καταστολής στους χώρους του πανεπιστημίου. Το αναδημοσιεύουμε καθώς γεγονότα σαν αυτό είναι σημαντικά καθώς και οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις που ορθώνονται απέναντί τους.
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (Persona non Grata)
*****
Όταν ακούς να μιλάν για φύλαξη, εσύ να γράφεις φυλακή…
Την Πέμπτη 13/10/2011 το βράδυ βρεθήκαμε σαν παρέα στο 10ο όροφο του κτηρίου του Βιολογικού Α.Π.Θ. Βρεθήκαμε εκεί γιατί θελήσαμε να περάσουμε το βράδυ μας σε ένα χώρο όπου να μην είσαι αναγκασμένος να καταναλώσεις προκειμένου να δεις τους φίλους σου. Βρεθήκαμε εκεί και όχι σε κάποια πλατεία γιατί έκανε κρύο και έβρεχε. Βρεθήκαμε εκεί ψηλά και όχι στο ισόγειο για να μπορεί το μάτι μας να φύγει πιο πέρα και πιο πάνω από τη μίζερη τσιμεντούπολη και τον απέναντι τοίχο. Βρεθήκαμε εκεί γιατί το να περνάς χρόνο στους κοινούς τόπους όπως το πανεπιστήμιο και να τους δίνεις ζωή είναι επιλογή και στάση ζωής και όχι απλώς περιστασιακή χρησιμοθηρία.
Για όλα αυτά κριθήκαμε ένοχοι και φυλακιστήκαμε. Ας εξηγηθούμε όμως. Ενώ καθόμασταν και κουβεντιάζαμε, περίπου στις 11:00 η ώρα εμφανίστηκε ο φύλακας και μας είπε ότι πρέπει να φύγουμε και να κλειδώσει. Του απαντήσαμε ότι ο χώρος είναι δημόσιος και δεν πρέπει καν να κλειδώνει, πόσο μάλλον να διώχνονται άνθρωποι από αυτόν. Του δηλώσαμε ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσουμε. Έφυγε και επέστρεψε λίγο αργότερα με 6-7 ακόμη φύλακες από τις κινούμενες περιπολίες του πανεπιστημίου που εισήχθησαν πρόσφατα με το λαμπρό «νέο σχέδιο φύλαξης του ΑΠΘ» που τέθηκε σε εφαρμογή από το Μάιο του 2011. Η σκηνή ήταν κινηματογραφική: 6-7 φουσκωτοί ανεβαίνουν με φακούς ενώ ακούγονται τα σιμπί. Αφού τους είπαμε ότι είναι ντροπή να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στους χώρους του πανεπιστημίου, ρωτήσαμε τι συμβαίνει και ποιο είναι το πρόβλημα. Ακολούθησε συζήτηση όπου επαναλάβαμε ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσουμε και αν θέλει όποιος είναι αρμόδιος να αναλάβει της πολιτική ευθύνη να μας πάρουν σηκωτούς, ας το κάνει. Μας είπαν πώς δεν πρόκειται να το κάνουν αλλά αν δεν ήμασταν φοιτητές θα μας είχαν βγάλει ήδη. Μπροστά στην άρνησή μας, μίλησαν με τον προϊστάμενο της φύλαξης και πήραν εντολή να φύγουν και να κλειδώσουν τις πόρτες όπως κλειδώνουν πάντα ασχέτως αν ήμασταν μέσα. Έτσι και έγινε. Μεταξύ 9ου και 10ου ορόφου υπάρχει μια καγκελόπορτα η οποία κλειδώθηκε. Επίσης μονίμως κλειδωμένη είναι και η πόρτα που οδηγεί από την ταράτσα του κτηρίου στη σκάλα-έξοδο κινδύνου (κλειδωμένη έξοδος κινδύνου…?!) οπότε πρακτικά βρεθήκαμε φυλακισμένοι καθώς τα ασανσέρ του κτηρίου φτάνουν μέχρι τον 9ο όροφο ενώ εμείς ήμασταν κλειδωμένοι στο 10ο (και να έφταναν όμως στο 10ο, υπάρχει και δεύτερη κλειδαριά που κλειδώνει τα ασανσέρ). Αφού μείναμε καμιά ώρα έτσι συζητώντας τι να κάνουμε, εμφανίστηκε ξανά ένας φύλακας ο οποίος μας ρώτησε μήπως αλλάξαμε γνώμη και θέλουμε να φύγουμε (μήπως δηλαδή σωφρονιστήκαμε μετά από μια ώρα…). Του είπαμε ότι δεν έχουμε σκοπό να φύγουμε όσο οι πόρτες του κτηρίου παραμένουν κλειδωμένες και μας έδωσε ένα χαρτί με δυο τηλέφωνα να πάρουμε αν αποφασίσουμε να φύγουμε. Εντωμεταξύ ενημερώσαμε κόσμο για το τι συμβαίνει για να έρθει. Μετά από μια ώρα εμφανίστηκαν και πάλι 3-4 φύλακες αυτή τη φορά μαζί με τον αναπληρωτή πρόεδρο του βιολογικού. Έγινε μια συζήτηση σε σουρεαλιστικό σκηνικό κρατητηρίου: μια κλειδωμένη καγκελόπορτα, εμείς απ’ τη μια κι εκείνος απ’ την άλλη. Μας ζήτησε και πάλι να αποχωρήσουμε για να μη θέτουμε σε κίνδυνο την ακεραιότητά μας και να μην ξενυχτάμε όλοι τσάμπα. Του είπαμε πώς η ακεραιότητά μας τίθεται σε κίνδυνο από τις κλειδωμένες πόρτες και όχι από την απόφασή μας να μείνουμε, πως δεν πρόκειται να αποχωρήσουμε όσο οι πόρτες παραμένουν κλειδωμένες και δεν εγγυάται ότι θα παραμείνουν ανοιχτές μετά την αποχώρησή μας και ότι αν θέλει να αποχωρήσουμε να τις αφήσει ξεκλείδωτες και εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή. Αρνήθηκε, μάς είπε και αυτός για τα τηλέφωνα κι έφυγε. Μετά από κάποια ώρα ήρθαν στο σημείο περίπου 15-20 συμφοιτητές και συμφοιτήτριες και τους εξηγήσαμε πώς έχουν τα πράγματα. Μετά από συλλογική συζήτηση και εκτίμηση της κατάστασης αποφασίσαμε τελικά να αποχωρήσουμε εκτιμώντας ότι δεν είχε νόημα να δοθεί εκείνη τη στιγμή άλλη έκταση στα γεγονότα.
H πάλη ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη…
Τα γεγονότα αυτά είναι ενδεικτικά των σκοπών και των διαθέσεων της εξουσίας. Αν μάλιστα κάποιος κοιτάξει την εξέλιξη των πραγμάτων στο βιολογικό του ΑΠΘ τα τελευταία 3 χρόνια, θα δει να συμπυκνώνεται στο απειροελάχιστο αυτό έδαφος η ιστορία της προσπάθειας να μετατραπούν βήμα-βήμα τα πανεπιστήμια από ζωντανούς, κοινωνικούς και κινηματικούς χώρους σε αποστειρωμένους, νεκρούς και απόλυτα αστυνομευόμενους. Μια ιστορία γενική της οποίας το βιολογικό αποτελεί απλώς μια χαρακτηριστική υποπερίπτωση. Στο κτήριο του βιολογικού λοιπόν μέχρι το 2009 ή λίγο νωρίτερα δεν υπήρχε καμία καγκελόπορτα ή κλειδαριά πέρα από τις εξωτερικές πόρτες του κτηρίου για τις οποίες οι φοιτητές είχαν κλειδιά. Από το 2009 ξεκινούν σταδιακά να μπαίνουν καγκελόπορτες μία μεταξύ 9ου και 10ου ορόφου. Μία μεταξύ ισογείου και ορόφων, μία μεταξύ ισογείου και υπογείου, μία στη σκάλα της εξόδου κινδύνου στην ταράτσα, μία κλειδαριά στις πόρτες των ασανσέρ στο ισόγειο ώστε να αποκλειστεί κάθε τρόπος πρόσβασης στους ορόφους, μία εξωτερική στη σκάλα που συνέδεε τον εξωτερικό χώρο του κτηρίου του βιολογικού με την οδό Αγίου Δημητρίου. Οι πόρτες αυτές αρχικά μένουν ξεκλείδωτες μέχρι οι φοιτητές να συνηθίσουν την ύπαρξή τους και να θεωρούνται φυσικές, αυτονόητες, σαν να υπήρχαν από πάντα. Βοηθητικό σε αυτό είναι και το γεγονός ότι οι νέοι φοιτητές που μπαίνουν κάθε χρονιά αγνοούν πώς ήταν τα πράγματα μέχρι την προηγούμενη. Στη συνέχεια αυτές οι πόρτες ξεκινούν σταδιακά μία μία να κλειδώνουν. Αρχικά τις νυχτερινές ώρες και καθώς περνάει ο καιρός όλο και νωρίτερα. Παράλληλα με αυτή τη διαδικασία εγκαθίσταται σε όλους τους ορόφους συναγερμός – ένα κονδύλι της τάξεως των 100.000-200.000€. Παράλληλα επίσης σε όλο το πανεπιστήμιο η στάση των φυλάκων προς τον κόσμο που κινείται στους χώρους του πανεπιστημίου αλλάζει βήμα-βήμα. Πριν από τρία χρόνια, οι φύλακες ήταν θυρωροί. Αν ποτέ σε ρωτούσαν κάτι θα ήταν για να σε βοηθήσουν να βρεις αυτό που ψάχνεις και θα σου ζητούσαν και συγγνώμη που ρωτάνε. Πριν από δυο χρόνια άρχισαν σε διάφορες σχολές τα πρώτα κλειδώματα πορτών και αιθουσών και μαζί ερωτήσεις από τους φύλακες του στυλ «τι ώρα θα φύγετε για να έρθω να κλειδώσω κλπ». Και πάλι όμως σε χαλαρό κλίμα. Πέρυσι εκτυλίχθηκε στον ίδιο χώρο του βιολογικού στο 10ο όροφο όμοιο σκηνικό με αυτό της Πέμπτης 13/10. Μετά την άρνηση του κόσμου να αποχωρήσει, ο φύλακας αποχώρησε, άφησε τις πόρτες ανοιχτές και δε συνέβη τίποτε άλλο. Φέτος ο πρώτος φύλακας έφερε άλλους 6 και μετά συνέβησαν όσα περιγράψαμε ενώ αν δεν ήμασταν φοιτητές θα μας έπαιρναν σηκωτούς. Είναι εμφανές ποια θα είναι η συνέχεια αν αυτή η διαδικασία δε συναντήσει αντίσταση. Του χρόνου θα σε παίρνουν σηκωτό ακόμη και αν είσαι φοιτητής. Σε δυο χρόνια δε θα μπορείς να μπεις σε κανένα χώρο εκτός από τα στέκια. Σε τρία δε θα μπαίνεις ούτε στα στέκια και θα σου παίρνουν τα στοιχεία για να μπεις στους υπαίθριους χώρους του πανεπιστημίου. Σε τέσσερα θα έχει κάμερες κλπ. Και αν αυτά ακούγονται εξωπραγματικά μπορεί κανείς να κοιτάξει τι συμβαίνει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Οπότε…
Αν τα γράφουμε όλα αυτά δεν είναι για να καταγγείλουμε τις ακρότητες ή να γκρινιάξουμε. Γνωρίζουμε ότι η εξουσία έτσι σκέφτεται και έτσι κινείται. Αυτά τα κάνουν επειδή μπορούν. Επειδή εμείς τους αφήνουμε το έδαφος να τα κάνουν. Γράφουμε λοιπόν γιατί είναι αναγκαίο να αντιστραφεί η κατεύθυνση. Είναι αναγκαίο να αναχαιτιστεί η κατάληψη εδαφών από την εξουσία και να παραμείνουν στα χέρια μας οι χώροι που έχουμε για να συναντιόμαστε, να επικοινωνούμε, να ζυμωνόμαστε και να πολιτικοποιούμαστε, να δρούμε και να μοιραζόμαστε, να ζούμε. Είναι αναγκαίο να αγωνιστούμε για να τους εμποδίσουμε και να απελευθερώσουμε εδάφη. Γράφουμε για να καλέσουμε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια, κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο να αγωνιστεί όπως το κρίνει προσφορότερο για αυτό το ζήτημα εντός και εκτός πανεπιστημίου. Και όσο για τα προσχηματικά επιχειρήματα περί βανδαλισμών, αναγκαιότητας φύλαξης και ασφάλειας που επικαλούνται οι από πάνω είναι μόνο αυτό: προσχηματικά. Και η ιστορία το αποδεικνύει. Γιατί τέτοια περιστατικά υπήρξαν κατά καιρούς όλα τα περασμένα 25-30 χρόνια πολύ πριν το σωτήριο έτος 2009 και βρέθηκε ο τρόπος να αντιμετωπιστούν χωρίς μετατροπή του πανεπιστημίου σε στρατόπεδο με καγκελόπορτες, συναγερμούς, φύλακες. Γιατί ξέρουμε καλά ότι την ασφάλειά μας δεν την έχει εγγυηθεί ποτέ κανένας μπάτσος είτε κρατικός είτε ιδιωτικός. Οι μπάτσοι και οι σεκιουριτάδες είναι εκεί για να προστατεύουν την εξουσία, για να μας ψεκάζουν δακρυγόνα και να μας συλλαμβάνουν, να μας πετάνε έξω από τα νοσοκομεία αν δεν πληρώνουμε το αντίτιμο, να μας περνούν από ανάκριση και να μας πετάνε έξω από τις ίδιες μας τις σχολές, να μας δέρνουν στις πορείες, να έρχονται μαζί με τα συνεργεία της ΔΕΗ να κόψουν το ρεύμα, να βασανίζουν μετανάστες στα τμήματα, να σπάνε μαθητικές καταλήψεις και εργατικές απεργίες, να πετάνε εργάτες και ανέργους έξω από τη λέσχη. Γιατί ξέρουμε ότι μόνο η αλληλεγγύη μπορεί να μας προστατέψει. Η αλληλεγγύη των συμφοιτητών μας στο χώρο του πανεπιστήμιου, η αλληλεγγύη των γειτόνων σε ένα σκοτεινό σοκάκι, η αλληλεγγύη των περαστικών στις πλατείες και τους δρόμους της πόλης, η αλληλεγγύη των συναγωνιστών μας στις πορείες, η αλληλεγγύη των εργαζομένων στη μια ή την άλλη υπηρεσία, η αλληλεγγύη άλλων καταπιεσμένων στους αγώνες μας και η δική μας προς αυτούς. Η αλληλεγγύη που την έχουμε ξεχάσει και είναι όσο ποτέ αναγκαίο να τη θυμηθούμε και να την πράξουμε. Γιατί βιώσαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη ότι με τις σχολές κατειλημμένες και κόσμο να κινείται διαρκώς στους χώρους του πανεπιστημίου, η περιβόητη «μικροπαραβατικότητα στους χώρους του ασύλου» σχεδόν εκμηδενίστηκε και πάντως ήταν σίγουρα εξαιρετικά χαμηλότερη από το μέσο όρο οποιουδήποτε δρόμου της πόλης. Γιατί πιστεύουμε, το έχουμε δει και το έχουμε πράξει ότι ο καλύτερος τρόπος προστασίας των υποδομών του πανεπιστημίου είναι η συνεχής κίνηση ανθρώπων στους χώρους του, η ζωή μέσα στις σχολές και όχι η απονέκρωση, οι σεκιουριτάδες, τα ρολά και η ελεγχόμενη είσοδος. Γιατί τέλος μας είναι ξεκάθαρο ότι οι καταστροφές, η «παραβατικότητα» κλπ παράγονται από την αδικία ενός συστήματος που εξαθλιώνει και εξαχρειώνει τους ανθρώπους και αν θέλουμε να σταματήσουν πρέπει να αλλάξουμε την αδικία. Αν δεν το κάνουμε αυτό, όσους μπάτσους και να προσλάβουμε, όσους φράχτες και να χτίσουμε τα φαινόμενα αυτά θα συνεχίζονται.
16/10/2011
μια παρέα που της χάλασαν το βράδυ και της έφτιαξαν την αγωνιστική διάθεση