…να βρεθούμε όλοι/όλες στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας…

Συμφοιτητές, συμφοιτήτριες

επιστρέφοντας από τις διακοπές βρίσκουμε μπροστά μας ένα νόμο για την παιδεία που εξαλείφει κάθε δυνατότητα να σπουδάζουμε και να ζούμε με αξιοπρέπεια. Είναι λοιπόν αναγκαίο να βρεθούμε όλοι και όλες στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας για να μπορέσουμε να κάνουμε μεταξύ μας τη συζήτηση που η κυβέρνηση και η υπόλοιπη συμμαχία των προθύμων στη βουλή και στο πανεπιστήμιο προσπαθεί με λύσσα να καταπνίξει. Τη συζήτηση μεταξύ των πραγματικά θιγόμενων από το νέο νόμο πλαίσιο για το πανεπιστήμιο, την υποτίμηση των ζωών μας (των ζωών μας, όχι των πτυχίων μας) που αυτός φέρνει, την ανάγκη της αντίστασης. Σαν τους κλέφτες μες τη νύχτα ψήφισαν ερήμην μας στη μέση του καλοκαιριού και πριν την εξεταστική ένα νομοσχέδιο που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, ισοπεδώνει κάθε ελευθερία και ζωή μέσα στο πανεπιστήμιο και μας πετάει στα σκουπίδια. Είναι αναγκαίο να βρεθούμε στις γενικές συνελεύσεις γιατί βλέπουμε σε όλους και πρώτα πρώτα στους εαυτούς μας ότι αν δεν αρχίσει να σπάει η σιωπή που απλώνεται, θα αρχίσουμε να δίνουμε μαθήματα σαν να μη συνέβη τίποτα και ο νόμος θα περάσει έτσι απλά. Λέμε λοιπόν όχι. Δεν μπορεί ο νόμος να περάσει έτσι απλά χωρίς ούτε καν να συζητήσουμε μεταξύ μας. Και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε περιπτώσεις σαν αυτή είναι η αδιαφορία. Το να κλειστεί ο καθένας στο μικρόκοσμό του χωρίς να ασχοληθεί και να χώσει το κεφάλι του στην άμμο σαν στρουθοκάμηλος πιστεύοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσει και λέγοντας «εγώ θα σώσω τον κόσμο…;». Λέμε όχι στην αδιαφορία και καλούμε τον καθένα και τη καθεμιά να σηκωθεί απ’ το γραφείο του, να έρθει στη σχολή, να μιλήσει, να ακούσει, να σχηματίσει γνώμη, να πάρει θέση, να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον εαυτό του, τη ζωή του, όσους αγωνίστηκαν πριν από εμάς για να έχουμε σήμερα παιδεία, όσους θα έρθουν στο μέλλον και στους οποίους οφείλουμε να μην παραδώσουμε ένα διαλυμένο πανεπιστήμιο-επιχείρηση. Εάν θέλουμε να χειραφετηθούμε και να μην αποφασίζουν πάντα κάποιοι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς δεν μπορεί να αρκούμαστε στην τηλεοπτική φλυαρία ή το γονικό πατρονάρισμα.

Και ας μη μείνουμε σε κλισέ επιχειρήματα που θεωρούν όσους προκρίνουν τον αγώνα «βολεμένους που κάνουν ό,τι να ‘ναι, την ώρα που οι φοιτητές εργατικών οικογενειών δε θέλουν αγώνα και καταλήψεις γιατί προσπαθούν και θέλουν να πάρουν το πτυχίο τους». Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Όλους μας πιέζουν οι γονείς μας να τελειώσουμε γιατί δε φτάνουν τα λεφτά και πολλοί είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε εδώ κι εκεί για να συμπληρώσουμε εισόδημα. Το να σκύψουμε όμως το κεφάλι και να κοιτάξουμε τη δουλειά μας μόνο χειρότερα θα κάνει τα πράγματα. Δηλαδή θα την παλέψουμε ευκολότερα οικονομικά αν πληρώνουμε τα βιβλία μας και η λέσχη δεν είναι δωρεάν; Ή έχουμε την αυταπάτη πώς η επίθεση που δεχόμαστε θα σταματήσει κάπου από μόνη της; Κι αν εμείς τη γλιτώσουμε κοιτάζοντας μόνο τον εαυτό μας και προλάβουμε ίσως να τελειώσουμε πριν τη λαίλαπα, τι θα γίνει με τον ξάδερφό μας, τη μικρή μας αδερφή, τα παιδιά μας αύριο;

Όλοι μας αντικρίζουμε ένα επισφαλές μέλλον με μαύρη εργασία χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εργοδοτική τρομοκρατία, 10 ώρες δουλειά για 30€, σπαστά και ευέλικτα ωράρια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις απ’ τα αφεντικά αν είσαι κοπέλα, συνεχές τρέξιμο και να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει. Αλλά το θέμα είναι ότι αυτά τα πράγματα δε θα τα αντιπαλέψει κανείς μόνος. Μόνο συλλογικά απαντιούνται και ξέρουμε καλά όλοι ότι αν δεν υπάρξει μια συλλογική απόκρουση της επίθεσης, η κατάσταση δε θα πάψει να χειροτερεύει. Και όποιος νομίζει ότι θα τη γλιτώσει μόνος βγαίνοντας στο εξωτερικό, ας κοιτάξει γύρω του: στην Αγγλία που πολλοί τη θεωρούν παράδεισο πριν 8 μήνες είχαν καταλήψεις και φοιτητικό κίνημα ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων ενώ στις αρχές Αυγούστου έγινε εξέγερση, στη Γαλλία τον Οκτώβρη που μας πέρασε είχε μαζικό μαχητικό κίνημα απεργιών καταλήψεων και μπλοκαρισμάτων από μαθητές, φοιτητές, εργαζομένους ενάντια στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού που έφτασε στα όρια της εξέγερσης, στην Ιταλία φοιτητικό κίνημα πριν 8-9 μήνες με μαζικές συγκρούσεις στους δρόμους, στον Αραβικό κόσμο εξεγέρσεις, στην Ολλανδία φοιτητικό κίνημα προ εξαμήνου ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων, στη Χιλή οι φοιτητές είναι όλο το καλοκαίρι στους δρόμους ενάντια στη εκεί διάλυση της παιδείας ενώ η αντίσταση διευρύνεται με γενικές απεργίες και συγκρούσεις στους δρόμους παίρνοντας εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Η αδικία, οι αποκλεισμοί, η καταπίεση και η εκμετάλλευση δε γνωρίζουν σύνορα. Γι’ αυτό δε γνωρίζουν σύνορα και οι αγώνες. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια κρυφή έξοδος από την κόλαση. Η μόνη έξοδος είναι να κοιτάξουμε στα μάτια όσους κλέβουν τις ζωές μας και να σηκώσουμε όλοι και όλες μαζί τη βαριά επιλογή του αγώνα και της αντίστασης.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Θα χρειαστεί προσπάθεια και αγώνα. Τίποτα δε θα μας χαριστεί και ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές. Αλλά μπορούμε να μπλοκάρουμε τις επιδιώξεις τους γιατί αυτή είναι μια εποχή που η αδικία είναι εμφανής στον καθένα και πρέπει να είσαι τυφλός για να μη βλέπεις ποιο είναι το κοινωνικό συμφέρον και ποιο το συμφέρον των εκμεταλλευτών μας. Το γεγονός ότι επέλεξαν να ψηφίσουν το νόμο μέσα στο καλοκαίρι δείχνει ότι μας φοβούνται και προσπαθούν να αποφύγουν μια αντιπαράθεση στα ίσια. Η συναίνεση μεταξύ των κομμάτων που ψήφισαν το νόμο στη Βουλή δεν είναι ένδειξη δύναμης αλλά αδυναμίας. Είναι τόσο αποξενωμένοι από την κοινωνία που για να επιβληθούν και να μας πειθαρχήσουν αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτό είναι καιρός να αρχίσουμε να οργανώνουμε τη δική μας αντεπίθεση.

.

Τι έρχεται με το νέο νόμο με δυο κουβέντες

Δε θα αναφερθούμε αναλυτικά στο τι έρχεται με το νέο νόμο γιατί αυτό θα απαιτούσε αρκετές σελίδες αλλά η επίθεση είναι όπως γίνεται εμφανές ακόμη και από συνοπτική αναφορά πολύ πιο εκτεταμένη απ’ όσο έχει αναδείξει η τηλεοπτική αντιπαράθεση καθηγητών-κυβέρνησης περί διοίκησης. Περιλαμβάνει τη περικοπή της χρηματοδότησης και τη διάλυση της φοιτητική μέριμνας και κάθε παροχής (με κατάργηση της δωρεάν σίτισης και στέγασης, των δωρεάν βιβλίων, δίδακτρα, κάλυψη εξόδων για αναλώσιμα εργαστηρίων από τους φοιτητές, ενοίκιο για να χρησιμοποιήσεις χώρους του πανεπιστημίου, πληρωμή μελλοντικά ακόμα και για να παρακολουθήσεις διαλέξεις στα αμφιθέατρα όπως γίνεται στο εξωτερικό), την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών (με απουσίες, ανώτατο όριο φοίτησης ν+2 χρόνια, διαγραφή αν κοπείς τρεις φορές σε ένα μάθημα, αλυσίδες μαθημάτων, φοιτητικά δάνεια που θα πρέπει να τρέχεις να τα ξεπληρώνεις όταν αποφοιτήσεις, κύκλους σπουδών που για να περνάς από τον ένα στον επόμενο θα πρέπει να έχεις περάσει το 80% των μαθημάτων, αύξηση της ανα εξάμηνο ύλης και των ωρών διδασκαλίας, κατάργηση εμβόλιμων εξεταστικών και άλλων διευκολύνσεων για τους επί πτυχίω φοιτητές, διάρκεια εξαμήνου 13 εβδομάδων, διάρκεια εξεταστικής 2 εβδομάδες κ.α.), συμμετοχή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων (επιχειρήσεις, στρατιωτικοί, πολιτικοί) στη διοίκηση του πανεπιστήμιου, την εξάρτηση της χρηματοδότησης του πανεπιστημίου (και άρα των προγραμμάτων σπουδών και των ερευνητικών αντικειμένων) από επιχειρήσεις και από στρατοαστυνομικούς οργανισμούς μέσω της «αξιολόγησης» η οποία θα αξιολογεί το πόσο αποτελεσματικά μας ξεζουμίζουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, έρευνα που θα γίνεται για να περιφράσσεται με πατέντες και πνευματικές ιδιοκτησίες αντί να αποδίδεται στην κοινωνία για όφελος όλων, διαρκές τρέξιμο και ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών για συγκέντρωση πιστωτικών μονάδων, μειώσεις προσωπικού και κάλυψη των κενών με απλήρωτη ή φτηνή εργασία φοιτητών, γενίκευση των εργολαβιών. Η επίθεση ολοκληρώνεται με μια γιγάντια απόπειρα πειθάρχησης των φοιτητών και καταστολής των αγώνων τους που έχουν προασπίσει εδώ και 35 χρόνια τον κοινωνικό και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, την ελευθερία και τη ύπαρξη μέσα στα πανεπιστήμια ζωής και όχι του θανάτου που σκορπά το σύστημα. Η απόπειρα αυτή πειθάρχησης διατυπώνεται συμβολικά με την επιδίωξη για κατάργηση του ασύλου αλλά απλώνεται στη νομιμοποίηση της καθηγητικής αυθαιρεσίας μέσα στις σχολές, στα πειθαρχικά συμβούλια για όποιον σηκώνει κεφάλι, στην επιδίωξη αντικατάστασης των γενικών συνελεύσεων από γραφειοκρατικά όργανα μεσολάβησης όπως η ΕΦΕΕ, στην απόπειρα να μην προλαβαίνεις να κάνεις συνελεύσεις και να αγωνιστείς λόγω της εντατικοποίησης των σπουδών, στη πρόσληψη εταιριών security για την αστυνόμευση του πανεπιστημίου, στο κλείδωμα αιθουσών και σχολών, στις καγκελόπορτες που κλείνουν την πρόσβαση στους υπαίθριους χώρους του πανεπιστημίου, στις αποστειρωμένες αίθουσες-λευκά κελιά, στους συναγερμούς και τα ρολά στις σχολές, σύντομα στις κάμερες που θα μας παρακολουθούν σε κάθε γωνία όπως συμβαίνει στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, στο κλομπ ή το πιστόλι του μπάτσου που θα κρέμεται πάνω από όποιον σηκώνει κεφάλι, στο εξοβελισμό της κινηματικής δράσης από τα πανεπιστήμια.

Είναι εμφανές που οδηγούν όλα αυτά. Θα φτύνεις αίμα για να σπουδάσεις. Αν έχεις φραγκάτους γονείς θα αρκεί να σκύβεις το κεφάλι, να φιλάς κατουρημένες ποδιές και να είσαι λίγο γλύφτης. Αν δεν έχεις φραγκάτους γονείς θα πρέπει να δουλεύεις παράλληλα και αν πάλι δε βγαίνεις «λυπούμαστε αλλά τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία». Και αν πας να σηκώσεις κεφάλι, κομματόσκυλα και γραφειοκράτες φοιτητοπατέρες της φοιτητικής ΓΣΕΕ για αρχή. Αν αυτό δεν αρκεί, πειθαρχικά συμβούλια και διαγραφές. Και αν ούτε αυτό αρκεί, μπάτσοι με το κλομπ σηκωμένο και το όπλο τεταμένο.

.

H ιστορία των αγώνων μάς καλεί να σταθούμε στο ύψος των καιρών…

(ή δυο λόγια με αφορμή τις θριαμβευτικές διακηρύξεις περί κατάργησης του ασύλου)

Το άσυλο δεν είναι δέκα γραμμές σε ένα άρθρο αυτού ή του άλλου νόμου. Ούτε εικόνα στις ειδήσεις. Το άσυλο είναι οι νεκροί του εξεγερμένου πολυτεχνείου, είναι οι φοιτητικοί αγώνες για κάθαρση του πανεπιστημίου από τους χουντικούς, είναι οι άγριοι εργατικοί αγώνες της μεταπολίτευσης και τα οδοφράγματα των οικοδόμων και άλλων εργατών το Μάη του ’76 ενάντια στο νόμο 330 που κατέστειλε τον αυτόνομο εργοστασιακό συνδικαλισμό (σ’ εκείνες τις συγκρούσεις οι μαχόμενοι διαδηλωτές αναζήτησαν καταφύγιο στο άσυλο. Το ΚΚΕ για λόγους νομιμοφροσύνης έκλεισε την πρόσβαση στο άσυλο και έγιναν συγκρούσεις για να ανοίξει). Είναι η ανατροπή του ψηφισμένου αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο το ’79 από το φοιτητικό κίνημα. Είναι οι πορείες του πολυτεχνείου των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και οι νεκροί τους (Κουμής και Κανελλοπούλου). Είναι η κατάληψη του Χημείου μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από τη σοσιαλιστική αστυνομία του ΠΑΣΟΚ το 1985 και η εισβολή των μπάτσων την επόμενη μέρα με δακρυγόνα να πετάγονται στους διαδρόμους του κτηρίου. Είναι οι συγκρούσεις με τους παρακρατικούς τραμπούκους της ακροδεξιάς και της ΟΝΝΕΔ που ήθελαν να σπάσουν τις καταλήψεις στα μαθητικά του 1991, η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα απ’ αυτούς τους παρακρατικούς, η εξέγερση που ακολούθησε και η απόσυρση του νόμου. Είναι οι 500 που παρέμειναν μέχρι τέλους στο κατειλημμένο πολυτεχνείο το 1995 και δε δείλιασαν μπροστά στην εισβολή των μπάτσων που πέρα από το ξύλο οδήγησε σε σύλληψη και δίκη και τους 500. Είναι οι αγώνες ενάντια στην ποινικοποίηση των μαθητικών καταλήψεων ενάντια στο νόμο Αρσένη το 1997-1998. Είναι η στέγαση των κινήσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ το 2003 στο ΑΠΘ. Είναι οι κοινότητες αγώνα του εξεγερμένου Δεκέμβρη του 2008 που στεγάστηκαν στις κατειλημμένες σχολές του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Είναι ο αγώνας αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και ενάντια στις εργολαβίες. Είναι ο αγώνας των 300 μεταναστών εργατών απεργών πείνας στη νομική της Αθήνας ακόμη και αν στο τέλος πιέστηκαν τόσο ώστε αναγκάστηκαν να φύγουν. Είναι οι διαρκείς φοιτητικοί αγώνες των τελευταίων 35 χρόνων ενάντια στις αλλεπάλληλες απόπειρες πειθάρχησης των φοιτητών και διάλυσης της κοινωνικής και δωρεάν παιδείας. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που αγωνιζόμενοι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας χρειάστηκαν μια στέγη ή ένα καταφύγιο για τον αγώνα τους και το βρήκαν και όλες εκείνες οι φορές που πολλοί ή λίγοι δεν έτρεξαν να κρυφτούν αλλά στάθηκαν με αξιοπρέπεια μπροστά στις γραμμές της αστυνομίας για να υπερασπιστούν την ελευθερία των χώρων του πανεπιστημίου ανεξάρτητα αν κέρδισαν η λύγισαν από τη πίεση της σιδερένιας μπότας της βαρβαρότητας. Το άσυλο είναι κομμάτι της ιστορίας των αγώνων σ’ αυτή την κοινωνία. Και είτε το θέλουν είτε όχι αυτοί που για άλλη μια φορά «αποφασίζουν και διατάζουν», υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεχνούν. Και η μνήμη, η ζωντανή μνήμη που εμπνέει τις πράξεις του σήμερα είναι κάτι που δε σβήνει με το πάτημα του delete από τον κάθε τυχοδιώκτη που σβήνει μια παράγραφο του νόμου και γράφει μια άλλη. Είναι αυτή τη μνήμη που θέλουν στην πραγματικότητα να καταργήσουν. Αυτή τη μνήμη που σήμερα μας καλεί για άλλη μια φορά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να την υπερασπιστούμε…