Πώς να είναι άραγε…
να σε διώχνουν από παντού, να μην έχεις τόπο να σταθείς,
να σε αντιμετωπίζουν σαν το μεγαλύτερο κακό χωρίς να έχεις κάνει τίποτε άλλο εκτός από το ότι θέλεις να ζήσεις,
να σε αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία επειδή έρχεσαι από άλλη χώρα,
να σε υποτιμούν και να σε προσβάλλουν επειδή έχεις άλλο χρώμα, μιλάς μια άλλη γλώσσα, πιστεύεις σε έναν άλλο θεό
να μην έχεις τίποτα σε ένα σύστημα στο οποίο το να μην έχεις τίποτα σημαίνει ότι δεν είσαι τίποτα
να σου στερούν τα βασικά είδη καθαριότητας και μετά να σε χαρακτηρίζουν βρομιάρη
να σε αντιμετωπίζουν σαν να μην είσαι άνθρωπος και ουσιαστικά σαν να μην υπάρχεις επειδή δεν έχεις ένα χαρτί που να λέει ότι είσαι πολίτης ενός κράτους
να φοβάσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθείς σε μια άλλη χώρα ή να βρεθείς σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης επειδή δεν έχεις χαρτιά,
να μην έχεις χαρτιά, να δουλεύεις μια ολόκληρη σεζόν στα χωράφια και στο τέλος το αφεντικό να σε διώχνει απλήρωτο απειλώντας ότι θα καλέσει την αστυνομία για να σε απελάσει,
να είσαι αφγανός στην Πάτρα, να μην έχεις να φας, να τρως τα περισσεύματα από ένα σουπερμάρκετ και ο δήμαρχος να δίνει εντολή να ρίχνουν χλωρίνη στα περισσεύματα για να μην πηγαίνεις να τρως;
να περνάς νύχτα τα σύνορα και να βλέπεις ανθρώπους που χθες μιλούσατε μαζί, να πνίγονται ή να ανατινάζονται στις νάρκες ή να σκοτώνονται από «εξοστρακισμένες» σφαίρες της συνοριοφυλακής ή να πεθαίνουν επειδή δεν άντεξαν τέταρτη μέρα χωρίς νερό στο ακυβέρνητο σκάφος,
να φεύγεις από τη χώρα σου για να μη σε βασανίσουν, να φτάνεις στην ευρώπη αναζητώντας δικαιοσύνη και να βρίσκεις νέα βασανιστήρια και φυλακίσεις…………..;
Τα έχουμε σκεφτεί ποτέ όλα αυτά;
——————————————————————————————-
«Ήμαστε 22 άτομα στη βάρκα. Μας συλλαμβάνει η ελληνική ακτοφυλακή. Τραβάνε τη βάρκα μας από τη μηχανή και μας σπρώχνουν προς τα τουρκικά θαλάσσια ύδατα. Η βενζίνη τελειώνει και μας έχουν παρατήσει στη μέση της θάλασσας. Ο καιρός επιδεινώνεται, σηκώνεται κύμα και η βάρκα αρχίζει και παραπαίει. Ήταν 16 του Μάη, 2 το πρωί. Αυτοί που είναι στις άκρες της βάρκας αρχίζουν και πέφτουν στη θάλασσα ο ένας μετά τον άλλον. Η βάρκα ανατρέπεται. Χάνω τον φίλο μου. Αρχίζω να κολυμπώ και να παλεύω με τα κύματα. Τελικά με σώζει ένας ψαράς, με πάει στο νοσοκομείο, απ’ όπου τελικά με στέλνουν στο κέντρο κράτησης».
Γιασίν, μοναδικός επιζών μετανάστης από επιχείρηση αναχαίτισης της ελληνικής ακτοφυλακής στη Σάμο
————————————————————————————————-
Αναλυτικότερα
Τον τελευταίο καιρό τίθεται όλο και πιο έντονα το θέμα των μεταναστών. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα των από πάνω. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσης, δηλαδή αδυναμίας του συστήματος να ενσωματώσει τους από κάτω. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση κοινωνικής οργής. Η κοινωνική οργή πρέπει πάση θυσία να μην στραφεί εναντίον του συστήματος γιατί τότε θα γίνει επικίνδυνη. Έτσι εφευρίσκονται από την εξουσία διάφοροι εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί ώστε να γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Οι μετανάστες είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Επειδή θεωρούμε το ζήτημα ιδιαίτερα σημαντικό για πολλούς λόγους, καταθέτουμε ορισμένες αρχικές σκέψεις με στόχο να δείξουμε και να απαντήσουμε τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις των από πάνω και των πολιτικών τους εκφραστών. Πριν προχωρήσουμε, να πούμε ότι προφανώς όλοι οι μετανάστες δεν είναι το ίδιο πράγμα. Υπάρχουν ποικίλες διαφορές μεταξύ τους όπως το πότε ήρθαν στην ελλάδα/ευρώπη και από πού. Ωστόσο αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε μια πρώτη προσέγγιση. Επίσης να πούμε ότι όταν αναφερόμαστε σε μετανάστες περιλαμβάνουμε χάριν συντομίας και τους πρόσφυγες.
1) «Εθελούσιος επαναπατρισμός» είναι το νέο όνομα της απέλασης. Τα «κέντρα κράτησης/φιλοξενίας/υποδοχής» είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι καιροί δε σηκώνουν παιχνίδια με τις λέξεις.
2) Δεν μπορεί να γίνει καμία διάκριση ανάμεσα στους μετανάστες με και χωρίς χαρτιά. Είναι παράλογο να εξαρτάται το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια από το αν έχεις ένα χαρτί. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Καμιά ζωή δεν είναι λαθραία.
3) Συχνά οι μετανάστες κατηγορούνται για εγκληματικότητα.
Πρώτα απ’ όλα δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες επειδή κάποιοι από αυτούς κάνουν εγκλήματα. Όπως δεν μπορούμε να πούμε όλους τους έλληνες εγκληματίες επειδή κάποιοι έλληνες κάνουν εγκλήματα. Είναι προφανές ότι το από πού κατάγεται κανείς δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο μιας και εγκληματίες υπάρχουν σε κάθε εθνικότητα.
Πέρα από αυτό, για όσους εγκληματούν υπάρχουν δυο ζητήματα. Πρώτον, τι ορίζεται ως έγκλημα στην άνιση και άδικη καπιταλιστική κοινωνία. Με δυο παραδείγματα: Το να μην έχεις χαρτιά είναι έγκλημα; Αν κάποιος δεν έχει να φάει και κλέψει για να φάει είναι εγκληματίας;
Δεύτερον, ποιοι κοινωνικοί παράγοντες οδηγούν όσους εγκληματούν να εγκληματούν; Προσπαθώντας να απαντήσουμε σε αυτό, βλέπουμε ότι το έγκλημα εμφανίζεται σε πληθυσμιακές ομάδες με χαμηλά εισοδήματα και παιδεία. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Όταν ζεις σε μια κοινωνία όπου η ευτυχία, η ένταξη και η αναγνώριση συνδέονται με την κατανάλωση, όπου δέχεσαι συνεχώς μηνύματα για την υλική ευημερία και παράλληλα στην καθημερινότητά σου βιώνεις την ανέχεια, τη φτώχια και τον αποκλεισμό, δεν μπορεί παρά να θες να πλουτίσεις. Και όταν ο άλλος δρόμος για την απόκτηση κάποιου εισοδήματος (μέσω της εκπαίδευσης) είναι de facto κλειστός[1] ή για λίγους τότε δεν έχεις και πολλούς άλλους δρόμους από την εγκληματικότητα. Αν λοιπόν η εγκληματικότητα είναι πρόβλημα, η απάντηση δεν είναι φυλάκιση των ιθαγενών εγκληματιών και απέλαση των μεταναστών. Η λύση είναι ή άρση των κοινωνικών ανισοτήτων που εξαθλιώνουν αυτές τις ομάδες και τις οδηγούν στο έγκλημα.
4) Ακόμη υπάρχει για τους μετανάστες η περίφημη κατηγορία ότι “παίρνουν τις δουλειές”. Μια κατηγορία η οποία σε εποχές ύφεσης της οικονομίας (που σημαίνει απολύσεις) αποκτά δυστυχώς ακροατήριο. Και λέμε δυστυχώς γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι. Για να δείξουμε ότι δεν είναι έτσι, θα κάνουμε μια μικρή ανάλυση του καπιταλισμού, οπότε παρακαλούμε και ευχαριστούμε για την υπομονή σας. (Αν δεν έχετε το κουράγιο συνεχίστε στην παράγραφο που αρχίζει με το τελοσπάντων)
Η ανάλυση είναι κάπως ελλιπής και ξεπερασμένη, αλλά ικανοποιητική για μια πρώτη προσέγγιση
Στον καπιταλισμό λοιπόν, αυτοί που έχουν τα λεφτά και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής – του μαγαζιού (τα αφεντικά ή αλλιώς οι καπιταλιστές), μισθώνουν εργάτες οι οποίοι δουλεύουν για λογαριασμό τους. Έστω ότι ένα αφεντικό μισθώνει έναν εργάτη. Αυτό που παράγει ο εργάτης (το προϊόν) έχει μια ορισμένη τιμή. Ας πούμε 10€. Ύστερα το αφεντικό πουλάει αυτό το προϊόν και παίρνει τα 10€. Κανονικά τα 10€ θα έπρεπε να τα πάρει όλα ο εργάτης, αφού αυτός έφτιαξε το προϊόν. Ωστόσο το αφεντικό δίνει στον εργάτη μόνο ένα μικρό ποσοστό (ας πούμε για παράδειγμα 4€) από τα 10€, με ένα άλλο ποσοστό (ας πούμε 2€) πληρώνει τα έξοδα του μαγαζιού (πρώτες ύλες, μηχανήματα κλπ) και τα υπόλοιπα τα κρατάει για τον εαυτό του. Τα 4€ είναι ο μισθός του εργάτη, τα 2€ είναι τα έξοδα για πρώτες ύλες και τα υπόλοιπα 4€ είναι το κέρδος του αφεντικού. Η σχέση εκμετάλλευσης βρίσκεται στο ότι ενώ το αφεντικό δε δούλεψε καθόλου, έχει πάρει (στην πραγματικότητα έχει κλέψει) 4€ που όπως είπαμε έπρεπε να τα πάρει ο εργάτης. Για να συγκαλυφθεί αυτή η εκμετάλλευση έχουν επινοηθεί μια σειρά από επιχειρήματα όπως ότι το αφεντικό αμείβεται γιατί ρισκάρει τα λεφτά του και την ιδιοκτησία του (το πού και πώς τα βρήκε αυτά βέβαια είναι μια άλλη βρώμικη και αιματηρή ιστορία) ή ότι αμείβεται για τη διοίκηση της επιχείρησης (το αν του ζήτησε κανείς να διοικεί είναι κι αυτό μια άλλη ιστορία). Επίσης, ο καπιταλισμός είναι έτσι φτιαγμένος ώστε για να μπορέσει το αφεντικό να συνεχίσει να είναι αφεντικό (δηλαδή να μην κλείσει το μαγαζί) θα πρέπει να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος. Έτσι το αφεντικό θα προσπαθεί να μειώσει το μισθό του εργάτη και το κόστος των πρώτων υλών ολοένα περισσότερο.
Από την παραπάνω ανάλυση αυτό που μας ενδιαφέρει σε σχέση με την ανεργία είναι ότι αν δεν υπήρχε το αφεντικό και τα κέρδη του, θα μπορούσε να υπάρχει ένας δεύτερος εργάτης ο οποίος να μοιράζεται τη δουλειά με τον πρώτο χωρίς μάλιστα να μειωθεί το εισόδημα του πρώτου εργάτη (δηλαδή θα μπορούσαν να δουλεύουν το μισό χρόνο και να παίρνουν ο καθένας από 4€ – ή ακόμα παραπέρα να δουλεύουν ανάλογα με τις ικανότητές τους και να τα μοιράζονται ανάλογα με τις ανάγκες τους).
Επειδή τα νούμερα είναι τυχαία, το παράδειγμα θα μπορούσε να τροποποιηθεί ανάλογα, αν ο πρώτος εργάτης έπαιρνε με ύπαρξη αφεντικού περισσότερα ή λιγότερα από 4€. Αν έπαιρνε παραπάνω από 4€ θα μπορούσε χωρίς αφεντικό να αντιστοιχεί ένας επιπλέον εργάτης κάθε δύο ή τρεις παλιούς (π.χ. αν τρεις παλιοί εργαζόμενοι έπαιρναν από 6€, το κέρδος του αφεντικού θα ήταν 2€ από τον καθένα, δηλαδή 6€ για τους τρεις – που αντιστοιχεί στο μισθό άλλου ενός εργάτη) Ή αν ο πρώτος έπαιρνε λιγότερα από 4€ θα μπορούσε είτε να μοιραστεί τη δουλεία με άλλους δύο εργάτες ή με άλλον ένα και να αυξήσει το εισόδημά του (αν π.χ. έπαιρνε 3€ θα μπορούσε να μοιραστεί τη δουλεία με άλλον ένα και να πάρει αύξηση και 1€ ή να μοιραστεί τη δουλειά με άλλους δύο και να μειώσει το εισόδημά του στα 2,6€ – παρατηρείστε στο τελευταίο ότι ο πρώτος εργάτης θα μειώσει το χρόνο εργασίας του κατά 66% ενώ το εισόδημά του θα μειωθεί κατά 13,3% – στην πραγματικότητα πρόκειται για αύξηση της πληρωμής του ανά εργατοώρα).
Τέλοσπάντων, η ουσία του πράγματος είναι πως αν δεν υπήρχαν τα αφεντικά, τα οποία μας κλέβουν με τη μορφή του κέρδους ένα μεγάλο μέρος αυτών που παράγουμε, θα μπορούσαμε να δουλεύουμε όλοι (δηλαδή χωρίς ανέργους) πιο λίγες ώρες και να απολαμβάνουμε ισότιμα. Για την ανεργία λοιπόν δε φταίνε οι μετανάστες, αλλά αυτοί που εκμεταλλεύονται και εμάς και τους μετανάστες για να καλοπερνάνε χωρίς να κάνουν τίποτα.
Και επειδή κάποιος θα πει «καλά όλα αυτά, αλλά όσο υπάρχουν αφεντικά τι κάνουμε» έχουμε να απαντήσουμε το εξής. Όσο υπάρχουν αφεντικά θα πρέπει να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε συλλογικά ενάντια σε αυτά που θέλουν να μας επιβάλλουν, δημιουργώντας παράλληλα δομές και υποδομές που θα μας επιτρέπουν να υπάρχουμε χωρίς να εξαρτόμαστε από αυτούς. Να δώσουμε μερικά παραδείγματα για να γίνουμε σαφείς. Αν για παράδειγμα θέλουν να κάνουν απολύσεις οργανωνόμαστε με τους συναδέλφους και διεκδικούμε να μη γίνουν απολύσεις. Αν θελήσουν να κλείσουν το εργοστάσιο ή να το μεταφέρουν αλλού, οργανωνόμαστε, καταλαμβάνουμε το εργοστάσιο και το λειτουργούμε εμείς. Αν δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε το δάνειο και μας κάνουν κατάσχεση το σπίτι, οργανωνόμαστε, αρνούμαστε να πληρώσουμε το δάνειο και ξαναμπαίνουμε στο σπίτι μας. Αν δε μας φτάνουν τα λεφτά για νοίκι, καταλαμβάνουμε άδεια σπίτια, τα φτιάχνουμε και μένουμε εκεί. Αν δε μας φτάνουν τα λεφτά για ρεύμα, νερό και είδη πρώτης ανάγκης οργανωνόμαστε και μαζικά πληρώνουμε λιγότερα απ’ όσα μας ζητούν για να τα αποκτήσουμε.
Για όλα τα παραπάνω είναι σημαντικό να έχει κανείς στο μυαλό του δυο πράγματα.
- Πρώτον, όλα αυτά που είπαμε δεν είναι δικές μας φαντασιώσεις. Είναι όλα πράγματα που έχουν συμβεί και συμβαίνουν και στο σήμερα στα πλαίσια κινημάτων ανά τον κόσμο. Αυτοδιαχειριζόμενα κατειλημμένα εργοστάσια υπάρχουν στην αργεντινή και ήταν μια από της απαντήσεις στην οικονομική κατάρρευση της χώρας το 1999. Το MST στη βραζιλία καταλαμβάνει γαίες των μεγαλοτσιφλικάδων ως απάντηση στην άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε αναδιανομή της γης. Στις ηπα οι ισπανόφωνοι μετανάστες οργανώνονται και καταλαμβάνουν κατασχεμένα σπίτια ή αρνούνται τις εξώσεις. Καταλήψεις άδειων κτηρίων για στέγαση υπάρχουν σε πολλές χώρες της ευρώπης και βέβαια και στην ελλάδα. Μαζική αυτομείωση της τιμής προϊόντων και υπηρεσιών συνέβη στην ιταλία του ’70.
- Δεύτερον, να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν τους χρωστάμε τίποτα. Αντίθετα αυτοί μας χρωστάν όλη μας τη ζωή. Για παράδειγμα, τα χρήματα της τράπεζας δεν είναι παρά τα συσσωρευμένα κέρδη που τα αφεντικά έχουν βγάλει από την εκμετάλλευσή μας. Έτσι το δάνειο που παίρνουμε στην πραγματικότητα είναι λεφτά που εμείς έχουμε παράγει με την εργασία μας. Ή το νερό και το ρεύμα – είναι αδιανόητο να τα πληρώνουμε.
5) Επίσης τελευταία οι μετανάστες του κέντρου της Αθήνας –κυρίως αυτοί που μένουν στο παλιό εφετείο- κατηγορούνται ως πηγή βρωμιάς και μόλυνσης. Είναι αστείο να κατηγορούνται οι μετανάστες για αυτό όταν ο δήμος αρνείται να μαζέψει τα σκουπίδια στο εφετείο και όταν τους αρνούνται την παροχή νερού. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια πολιτική επιλογή: τους κόβουμε το νερό, δε μαζεύουμε τα σκουπίδια, βρομίζουν και μετά τους βγάζουμε βρομιάρηδες για να δικαιολογήσουμε της εκδίωξή τους. Όπως έλεγε κι o Μπρέχτ «αυτοί που μας πήραν το βιβλίο απ’ το χέρι μας κατηγορούν ότι δε μάθαμε το μάθημα». Το θέμα αυτό θα μπορούσε να λυθεί πολύ απλά αν τους παρείχαν νερό και μάζευαν τα σκουπίδια έξω από το εφετείο.
6) Οι μετανάστες έρχονται στην ελλάδα και γενικά στην ευρώπη γιατί είναι αδύνατο να επιβιώσουν στις χώρες καταγωγής τους. Η αδυναμία επιβίωσης στις χώρες καταγωγής προκαλείται
- από καθεστώτα που ασκούν ποικίλων ειδών διώξεις (π.χ. οι Ταλιμπάν στο αφγανιστάν ή καθεστώτα της υποσαχάριας αφρικής)
- από τη συνεχή επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης σε ολοένα περισσότερα επίπεδα της ζωής (π.χ. η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε χώρες της υποσαχάριας αφρικής, η διάλυση των ισορροπημένων τοπικών αγροτικών κοινωνιών μέσα από την επιβολή των δογμάτων της βιομηχανικής γεωργίας και πιο πρόσφατα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών)
- από πολέμους που απαιτούνται για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών ή/και την απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου (π.χ. κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, συγκρούσεις φυλάρχων για τον έλεγχο των ορυχείων διαμαντιού σε περιοχές της υποσαχάριας αφρικής).
- λόγω της καταστροφής της φύσης από την καπιταλιστική λεηλασία (π.χ. ερημοποίηση λόγω κλιματικών αλλαγών, υφαλμύρωση υπόγειων πηγών λόγω υπεράντλησης γλυκού νερού)
Οι παραπάνω πολιτικές, οι οποίες δημιουργούν τα μεταναστευτικά κύματα, αποφασίζονται και υλοποιούνται από τις διάφορες κυβερνήσεις (τόσο της ελλάδας –γνωρίζετε παρεμπιπτόντως ότι ελληνικός στρατός βρίσκεται στο αφγανιστάν;-, της ευρώπης και των η.π.α. όσο και των χωρών προέλευσης των μεταναστών). Αν θέλουμε λοιπόν να επιλυθεί το μεταναστευτικό ζήτημα, αντί να ζητάμε από τις κυβερνήσεις της ελλάδας και των ευρωπαϊκών χωρών να διώξουν και να καταστείλουν τους μετανάστες, θα πρέπει να τους επιτεθούμε γιατί αυτές οι ίδιες με τις πολιτικές τους είναι που δημιουργούν τους μετανάστες.
7) Η μετανάστευση δεν είναι πρόβλημα. Η συνάντηση και συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικούς τόπους με διαφορετικές κουλτούρες, η ανάμειξη διαφορετικών πολιτισμών, η από κοινού ζωή είναι το ζητούμενο.
Πρόβλημα είναι η αναγκαστική μετανάστευση καθώς επίσης και το να μην υπάρχουν οι συνθήκες που θα εξασφαλίζουν την ισότιμη συνύπαρξη των ανθρώπων. Έτσι, όταν μιλούμε για επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος, εννοούμε αφενός την εξάλειψη των παραγόντων που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύουν, αφετέρου τη δημιουργία ισότιμων σχέσεων κοινότητας ανάμεσα στους εκάστοτε «γηγενείς» και τους (εθελοντικά) μετανάστες. Για μας, η επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος συνδέεται με την αντικατάσταση του εκμεταλλευτικού και κυριαρχικού συστήματος από σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς.
Στο τέλος το σημαντικότερο
Το ξαναλέμε, βρισκόμαστε σε μια εποχή κρίσης, δηλαδή αδυναμίας του συστήματος να αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που πρεσβεύει. Οι εποχές κρίσης είναι ρευστές και γι’ αυτό επικίνδυνες και συγχρόνως ελπιδοφόρες. Επικίνδυνες γιατί αν αφήσουμε στο σύστημα τα περιθώρια, αυτό θα αναδιαρθρώσει τις δομές του και θα εντείνει της επιβολή του. Από την άλλη ελπιδοφόρες, γιατί η αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των από κάτω δημιουργεί συνθήκες για να πειραματιστούμε με ιδέες και δομές που κινούνται ενάντια και πέραν αυτού.
Υπάρχει μια τυπική αντίδραση κάθε φορά που (όπως σήμερα) το σύστημα απειλείται. Είναι η παλιά στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε». Το έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές στο παρελθόν (ας μην το ξαναδούμε): Κάθε φορά που γινόμαστε απειλητικοί, το σύστημα προσπαθεί να μας διαιρέσει, να μας πείσει ότι υπάρχουν εχθροί ανάμεσά μας. Στη γερμανία του μεσοπολέμου ήταν οι εβραίοι και οι τσιγγάνοι, στην μεταπολεμική δύση (όπως και στην ελλάδα) ήταν οι κομμουνιστές, σήμερα είναι οι μετανάστες, οι αντιεξουσιαστές κλπ.
Η απάντηση μας σε όλα αυτά να είναι ότι είμαστε «καταπιεσμένοι που θέλουν να ελευθερωθούν» και εχθροί μας είναι οι κάθε είδους καταπιεστές (ακόμη και οι καταπιεστικές δικές μας συμπεριφορές).
Και όντας αυτοί, να προχωρήσουμε. Πέρα από πλαστούς διαχωρισμούς, να οργανωθούμε, να σκεφτούμε, να φανταστούμε, να βρούμε και εντέλει να φτιάξουμε όλα εκείνα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε από κοινού, ισότιμα χωρίς να εξουσιάζουμε ο ένας/μια τον/την άλλη/άλλον.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΘΕΣΗ:
ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 7/7 – 18:00 – ΚΑΜΑΡΑ
23/6/2009
Αυτόνομο σχήμα φυσικού (persona non grata)
[1] Γιατί ίσες ευκαιρίες σε ανθρώπους που έχουν άνισα εφόδια σημαίνει συνέχιση της ανισότητας. (Έτσι λοιπόν δε θέλουμε μια κοινωνία απλώς ίσων ευκαιριών, αλλά και ισότιμων απολαβών)