Ας το πιάσουμε από τα βασικά, δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι η λογική εξέλιξη των γεγονότων η εξής· ελεύθερη πτώση ασανσέρ στις εστίες και μια μέρα μετά να τρως ξύλο από διάφορα είδη μπάτσων στην παλιά φιλοσοφική επειδή προσπαθείς να διαμαρτυρηθείς για την εν λόγω πτώση.
Με το άνοιγμα αυτής της ακαδημαϊκής χρονιάς μας γνωστοποιήθηκε από την πρυτανεία ότι αλλάζει το οικοσύστημα του πανεπιστημίου. Πλέον κατοικούμε σε ένα κόσμο όπου οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς να ιδρώσουν οι αρμόδιοί μπορεί να πέσει ένα ασανσέρ στις εστίες και να σκοτώσει όποιον άτυχο επιβάτη κουβαλούσε. Στην απόλυτη αδιαφορία των αρμόδιων για τις ζωές μας έρχεται να προστεθεί ένα παράλογο και κυνικό αφήγημα περί «ατομικής ευθύνης» και «δολιοφθορές». Δηλαδή άμα πέσει το ασανσέρ ενώ το χρησιμοποιείς στις εστίες του ΑΠΘ, εσύ θα φταίς επειδή το χάλασες. Αν είσαι τυχερός και δεν είσαι μέσα και κάνεις το αυτονόητο, να πας να διαμαρτυρηθείς στον πρύτανη που φέρει ευθύνη για την φοιτητική μέριμνα, θα τις μαζέψεις και θα συλληφθείς από τα ένστολα καθάρματα μια καθημερινή Πέμπτη στη σχολή σου.
Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα με τα παραπάνω γεγονότα. Η χρόνια υποχρηματοδότηση και η αργή και σταδιακή μείωση της ποιότητας και της ποσότητας των φοιτητικών παροχών οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε γεγονότα όπως το παραπάνω. Η ανάθεση των φοιτητικών παροχών σε ιδιώτες έχει εντείνει ακόμα περισσότερο την λογική κόστους-κέρδους (ακόμα και όταν ήταν δημόσιο υπήρχε αυτή η αντίληψη) στο φαΐ μας, στη στέγαση μας, πιθανώς σύντομα στα συγγράμματά μας και τελικώς στην ίδια την ζωή μας. Είναι κρατική επιταγή το να μειώνεται η ποιότητα των ζωών και των σπουδών μας και όπως έχουν παραδεχτεί σε διαφορές στιγμές πίεσης, ο πρύτανης, η αντιπρύτανης, ο διευθυντής των εστιών και η πρώην διευθύντρια της λέσχης, όλα αυτά είναι κρατική πολιτική επιλογή.
Η μετακύλιση του κόστους ζωής στις δικές μας πλάτες μέσα σε μια κρισιακή -ή και μη- συνθήκη είναι αυτή η πολιτική επιλογή του κράτους που αναφέρουν οι αρμόδιοι. Η όξυνση της ταξικότητας του πανεπιστημίου είναι η τροχιά στην οποία μας έχει βάλει ο κρατικός μηχανισμός. Αν είσαι άτομο της κοινωνικής βάσης, δεν έχει φαγητό για εσένα η λέσχη, αν δεν μπορείς να πληρώσεις για ένα σωρό φροντιστήρια ίσως να μην έχεις ούτε ανώτατη εκπαίδευση. Αν δεν έχεις λεφτά να νοικιάσεις σπίτι σε μια άλλη πόλη, άπαξ και περάσεις, ή δεν την παλεύεις να δουλεύεις τέσσερα στα εφτά και να σπουδάζεις, δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι στέγασης στις εστίες για εσένα. Τέλος, άμα ξεπεράσεις όλα αυτά τα εμπόδια και φτάσεις εδώ μπορεί μια μέρα να πέσει ένα ασανσέρ και να τελειώσει εκεί η ιστορία σου.
Ενώ η μετακύλιση του κόστους ζωής πάνω μας είναι μια συνθήκη που έχουμε εξοικειωθεί τα τελευταία χρόνια, η μετακύλιση των ευθυνών είναι μια νέα και αιφνιδιαστική εξέλιξη από την μεριά των αρμόδιων. Σε μια προσπάθεια να θολώσουν τα νερά πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης από τον πρύτανη στο υπουργείο, από το υπουργείο στον ιδιώτη και από τον ιδιώτη τελικά σε εμάς. Ενώ γνώριζαν τις αιτίες της πτώσης του ασανσέρ (μηχανική βλάβη όπως παραδέχτηκαν αργότερα) σύσσωμοι και συντονισμένοι οι αρμόδιοι δεν δίστασαν με περίσσιο θράσος και κυνισμό να κατηγορήσουν ότι οι ίδιοι οι φοιτητές που τα χρησιμοποιούν τα χάλασαν. Από την πανδημία και την εισαγωγή της «ατομικής ευθύνης» μέχρι τα Τέμπη και την προσπάθεια επίρριψής της ευθηνής ολοκλήρου του κρατικού εγκλήματος σε έναν σταθμάρχη έχουμε μπουχτίσει από ατομικιστική ανάλυση. Το κράτος θέλει να μας ενημερώσει μέσω των διάφορων λεκέδων του ότι σε αυτό τον τόπο ό,τι και να πάθουμε φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς.
Δεν είμαστε όμως μονοί μας ούτε οι μόνοι που βιώνουν αυτή την υποτίμηση και την απαξ
ίωση της ζωής μας. Σε μεγάλη πλειοψηφία τα άτομα της τάξης μας, της κοινωνικής βάσης δηλαδή, βιώνουμε τα ίδια προβλήματα και οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα. Όπως ακριβώς έκαναν και οι συμφοιτητές μας από τις εστίες, οι οποίοι επέλεξαν να συλλογικοποιηθούν μέσω του φοιτητικού τους συλλόγου και να εξασφαλίσουν ότι τουλάχιστον θα αλλάξουν τα ασανσέρ απαιτώντας το από τον πρύτανη. Σε αυτό το σημείο εισαγόμαστε στον κόσμο του παραλογισμού που κατοικούμε, όμοιο με κάποιο πίνακα του Μπεκσίνσκι, εφόσον η επιθυμία του πρύτανη δεν ήταν να καθησυχάσει τους φοιτητές και να εξασφαλίσει ότι δεν θα ξανά κινδυνεύσουν, αλλά το να αυτοματοποιηθεί και να διαμαρτυρηθεί για την βία που του ασκούσαν οι φοιτητές μέσω του διαλόγου τους μαζί του. Με τελικό αποκορύφωμα να καλέσει τους μπάτσους για να δείρουν και να συλλάβουν τους διαμαρτυρόμενους.
Το αίσθημα παραλογισμού που αναφέρουμε δεν προκύπτει από κάποια εσωτερική αντίφαση των θεσμών ή των αρμόδιων. Οι μπάτσοι στα πανεπιστήμια μπαίνουν μονάχα για να περιφρουρήσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τα συμφέροντα των εργολάβων και ο πρύτανης είναι ένας ακόμα εκπρόσωπος του κράτους που κοιτάει μόνο να εκτελέσει τις υποχρεώσεις του προς αυτό, χωρίς να ενδιαφέρεται για τίποτα παραπάνω. Ο παραλογισμός προκύπτει από την ανοικειότητα του να τρως ξύλο μια καθημερινή στην σχολή σου ενώ έχεις την πιο λογική απαίτηση από τους θεσμούς – να μην κινδυνεύεις μέσα στο σπίτι σου. Το να μην καταστέλλεσαι από τους μπάτσους μέσα στα πανεπιστήμια όταν έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου, δεν είναι κάτι που μας χαρίστηκε αλλά που κατακτήθηκε μέσω αγώνων και συγκρούσεων με τους θεσμούς και την εξουσία. Για να εξέλθουμε από αυτόν τον κόσμο του παραλογισμού πρέπει να πιάσουμε το νήμα των αγώνων από εκεί που το αφήσαμε και να επαναφέρουμε με ό,τι μέσω ταξικού, συλλογικού και αδιαμεσολάβητου αγώνα, την συνθήκη όπου θα μας φαίνεται παράλογο να πέφτουν τα ασανσέρ, να μπαίνουν μπάτσοι στις σχολές, να κινδυνεύουμε από διάγραφες, να μην έχουμε να φάμε στην λέσχη, και εν γένει να ζούμε/σπουδάζουμε σε ένα κάμπους όπου δεν ορίζουμε εμείς τις συνθήκες. Δεν είμαστε άμοιροι ούτε ανίκανοι να υπερασπιστούμε τις ζωές και τα συμφέροντα μας όπως ο πίνακας παραπάνω. Όσο πέφτουν ασανσέρ θα πέφτουνε κεφάλια αρμόδιων, αφού δεν ξέρουν να μας σέβονται θα μάθουν να μας φοβούνται.
Στηρίζουμε τις δράσεις του συλλόγου φοιτητ(ρι)ών των εστιών (ΣΟΦΕΘ) και εγκαλούμε όλο τον κόσμο να κάνει το ίδιο.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ
Αυτόνομο Σχήμα φυσικού ★
13/10/24