Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που συντελείται στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, καθώς και σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (βλέπε Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, κλείσιμο και συγχώνευση τμημάτων, νόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων) κάνει την είσοδο στα πανεπιστήμια ανέφικτη για όσες δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια ή για όσα παιδιά δεν έχουν “πειθαρχηθεί” αρκετά ώστε να διαβάζουν όλη μέρα για να βγάλουν τα εξειδικευμένα θέματα πανελληνίων. Τα εμπόδια και οι αποκλεισμοί λοιπόν των φτωχότερων μαθητών παγιώνονται πολύ νωρίτερα εντός των σχολείων και συνεχίζεται και στα πανεπιστήμια.
Η εντατικοποίηση των σπουδών μας είναι γεγονός, με το όριο των ν+2 ετών καθώς και τα απαιτητικά μαθήματα, το πρόγραμμα διδασκαλίας των οποίων αλλάζει ανάλογα με την έρευνα και τις συνεργασίες με εταιρείες που κάνει το εκάστοτε ίδρυμα. Οι έρευνες αυτές χρησιμοποιούνται πολλές φορές απο το στρατό και την αστυνομία, ενώ τα πανεπιστήμια μας συμμετέχουν στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, καθώς υπάρχουν συνεργασίες με πολεμικές εταιρείες που έχουν αγοραστεί από την Ισραηλινή πολεμική βιομηχανία (π.χ. Intracom Defense). Βλέπουμε έτσι, τα κριτήρια για τον τρόπο που σπουδάζουμε να καθορίζονται σε συμφωνία με τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου και όχι για την διευκόλυνση των ζωών μας.
Τα πανεπιστήμια όμως, πέρα από αναπαραγωγική μηχανή για το κεφάλαιο, είναι ένας χώρος όπου συμβαίνουν διαχρονικές κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις, μεγαλύτερης ή μικρότερης κλίμακας ανάλογα την περίοδο. Οι αγώνες που έχουν διεξαχθεί μέσα και έξω από αυτά, έχουν διατηρήσει κάποια κεκτημένα που βρίσκονται σε συνεχή απειλή, όπως είναι η δωρεάν σίτιση, στέγαση, το “άσυλο”, οι καταλήψεις κλπ. Για αυτό βλέπουμε το κράτος και οι διοικήσεις του πανεπιστημίου να καταστέλλουν όσες δεν συμβιβάζονται και αντιδρούν στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με πειθαρχικά σε φοιτήτ(ρι)ες, εκκενώσεις στεκιών και συλλήψεις (χαρακτηριστικά παραδείγματα, η εκκένωση της ΣΘΕ στο κίνημα κατά της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με 49 συλληφθέντα φοιτητά και η εκκένωση της κατάληψης υπέρ της Παλαιστίνης στη Νομική, κατά την οποία έγιναν 28 συλλήψεις, από τις οποίες οι 9 σε αλλοδαπούς/ές αγωνιστές/αγωνίστριες που απειλούνταν με απέλαση).
Τα στέκια αποτελούν τόπους συνεύρεσης ατόμων και ιδεών, τόπους όπου γεννιούνται αντιστάσεις, αφού είναι θραύσματα στο χωροχρόνο της απαιτητικής και προκαθορισμένης καθημερινότητας που συναντάμε μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στις οποίες, προωθείται ο ατομικισμός, η απομόνωση, η αποπολιτικοποίηση και η εκμετάλλευση του διπλανου για προσωπικό όφελος. Μέσα στους κατειλημμένους χώρους χτίζονται κοινότητες αγώνα και πραγματοποιείται συλλογικοποίηση, συνδιαμόρφωση και ανταλλαγή απόψεων. Σε αυτούς τους χώρους, βάζουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά και προτάγματα με οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες, προτάγματα που αντιπαρατίθενται στα παραπάνω κοινωνικά φαινόμενα και στον περεταίρω εκφυλισμό της κοινωνίας. Ενάντια στην προσπάθεια αποστειρωσης των χώρων, με τη λευκοτητα (ή ”καθαρότητα”) των τοίχων, των αιθουσών καθώς και τις τελευταίες προσπάθειες της αστυνομίας να περικυκλώνει τα πανεπιστήμια όταν οργανώνονται πολιτικά δρώμενα , μπαρ και συναυλίες σε αυτά. Τα στέκια φιλοξενούν διαδικασίες, εκδηλώσεις καθώς και κόσμο που απλά θέλει να αράξει ανάμεσα από τα μαθήματα, ενώ δεν υπάρχουν πλέον χώροι στις σχολές με ανάλογες προδιαγραφές (για παράδειγμα ο πλάτανος, που ήταν τέτοιος δημόσιος χώρος, τώρα έχει λαμαρίνες).
Τον τελευταίο μήνα μόνο, στο ΑΠΘ έχουν εκκενωθεί τέσσερα στέκια (στέκι Μαθηματικού, στέκι Primavera, στέκι Γεωλογίας και ο χώρος τον οποίο οι θεατρικές ομάδες της ΣΘΕ αποθήκευαν τον εξοπλισμό τους). Αυτές οι εκκενώσεις έρχονται μαζί με εκκενώσεις καταλήψεων σε άλλες πόλεις (utopia στην Κομοτηνή , ζιζάνια, εξωστρεφής στην Αθήνα, στέκι πολυτεχνείου στη Κρήτη, Αυτόνο Στέκι Πολυτεχνείου στο ΕΜΠ), καθώς το κράτος προσπαθεί να χτυπήσει τις στέγες του αγώνα και να σιωπήσει τις φωνές που αντιστέκονται στα κυρίαρχα αφηγήματά του. Όσο για τη σχολή μας, ΣΘΕ, η κοσμητόρισσα μας Χαραλάμπους έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της, καθώς στέλνει κάθε μήνα νέους κανονισμούς για τη σχολή, δίνει εντολές στους φύλακες να κλειδώνουν τις πόρτες, καλεί τους μπάτσους σε όσες πολιτικές-πολιτισμικές εκδηλώσεις δεν έχει ζητηθεί η έγκρισή της (ενώ παράλληλα στα πανεπιστήμια διεξάγονται ομιλίες με μέλη της ΔΑΠ ή βουλευτές της Νίκης) και είχε λόγο για την εκκένωση των προαναφερθέντων στεκιών που στεγάζονταν στη ΣΘΕ.
Δεν θα αφήσουμε το κράτος και τις διοικήσεις των πανεπιστημίων να αποδυναμώνουν τους αγώνες μας. Οι σχέσεις αλληλεγγύης που χτίζουμε μεταξύ μας δεν μπορούν να εκκενωθούν. Θα συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε τη περαιτέρω συρρίκνωση των ορίων της ελευθερίας, απελευθερώνοντας και άλλους χώρους στις σχολές και στις γειτονιές, προτάσσοντας πάντα το συλλογικό δρόμο έναντι του ατομικού.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ
ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΡΑΞΕΙΣ ΓΕΜΙΣΑΝΕ ΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ
10 100 1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
Την Πέμπτη 20/6/24 στις 18:00 στο στέκι Φυσικού (έξω από την Α12) θα γίνει καφενείο και θα ακολουθήσει η συζήτηση “ο ρόλος του πανεπιστημίου στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία και τα στέκια και οι δομές του αγώνα εντός αυτού.
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού