Πρώτο έτος. Τμήμα Φυσικού. Οι προσδοκίες μεγάλες και ξαφνικά.. βρεθήκαμε να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που ήταν για εμάς από καταπιεστικές μέχρι ξεκάθαρα εχθρικές. Βρεθήκαμε σε αποστειρωμένες αίθουσες και αφιλόξενους διαδρόμους, να παρακολουθούμε στεγνά μαθήματα, να μην έχουμε αντίλογο απέναντι στην αυθεντία των καθηγητών . Να πιεζόμαστε να προλάβουμε προθεσμίες και εξεταστικές, να νιώθουμε ανίκανες να αντιμετωπίσουμε μέτρα όπως οι διαγραφές, οι περικοπές συγγραμμάτων , η κατάργηση της διδακτικής επάρκειας. Να ακούμε σεξιστικά σχόλια από τους μπάτσους έξω απ’την πόρτα της σχολής μας και να επιτηρείται η κάθε μας κίνηση. Αυτή η σφαίρα ελεύθερης μετάδοσης γνώσης όπου θα μαθαίναμε με όρεξη και θα ζυμωνόμασταν με άλλους ανθρώπους και ιδέες υπήρχε μονάχα στη φαντασία μας . Και κάπως έτσι καταλάβαμε πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο.
Ο ρόλος του πανεπιστημίου μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι διττός. Από την μια αποτελεί έναν ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, ο οποίος επιβάλλει την πειθάρχιση του φοιτητικού υποκειμένου και την ολοκληρωτική υποταγή του στις επιταγές του, κι από την άλλη παράγει εργατικό δυναμικό κατάλληλα εξειδικευμένο ώστε να καλύψει τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας στις εκάστοτε χρονικές περιόδους κρίσεις της. Μέσα από διαχωρισμούς και λογικές ανταγωνισμού και ατομικισμού, προωθώντας τον επιστημονισμό και την ατομική καριέρα ως απώτερο σκοπό , καλλιεργεί μια ανάγκη επιδίωξης επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης. Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο γενικότερης αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού με το πανεπιστημίου να λαμβάνει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά κερδοφόρας επιχείρησης , επιβάλλοντας την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα. Σε αυτό το περιβάλλον η καθημερινότητά μας εντατικοποιείται ολοένα και περισσότερο και το κόστος φοίτησης που επωμιζόμαστε αυξάνεται (έλεγχος στη λέσχη, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά κτλ.). Είναι πλέον ξεκάθαρο, από τις εργολαβίες security και τις κλειδωμένες αίθουσες μέχρι την καθαρότητα των τοίχων (κατέβασμα αφισών, σβήσιμο συνθημάτων), ότι οποιαδήποτε συμπεριφορά που αποκλίνει από την κανονικότητα χωράει όλο και λιγότερο στην πανεπιστημιακή πραγματικότητα.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι οι δικοί μας στόχοι, σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα που έχουν φτιάξει για εμάς. Στη βάση αυτή συναντηθήκαμε και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα αυτόνομο σχήμα φοιτητών. Ένα μέρος που θα μπορούσαμε να αρθρώσουμε της αρνήσεις μας, να συζητήσουμε, να αναλύσουμε και να διεκδικήσουμε όλα τα άτομα μαζί χώρο και χρόνο για να υπάρξουμε μέσα στις σχολές μας με τους δικούς μας όρους. Επιλέξαμε να δρούμε αυτόνομα μακριά από πελατειακές σχέσεις και κομματικές γραμμές. Προσπαθούμε μέσα από τις διαδικασίες μας ,την συνδιαμόρφωση και την λήψη ομόφωνων αποφάσεων να μην αναπαράγουμε τις σχέσεις ιεραρχίας και εξουσίας που πολεμάμε. Δεν περιχαρακωνόμαστε ιδεολογικά ούτε διεκδικούμε το αλάνθαστο. Αντίθετα, αμφισβητούμε συνεχώς τις αντιλήψεις και τον τρόπο δράσης μας, δίχως να πιστεύουμε ότι κατέχουμε την “πάσα αλήθεια”, ούτε πολύ περισσότερο ότι υπάρχει κάποια έτοιμη λύση για όλα μας τα προβλήματα.
Άμεση συνέπεια είναι η διαφωνία μας και η μη συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων –μεσολαβητών που μιλούν για μας, χωρίς εμάς. Οι λήψεις αποφάσεων που θα καθορίσουν τις ζωές μας πρέπει να γίνονται άμεσα από εμάς τις ίδιες, ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Δεν δεχόμαστε να αναλαμβάνονται αυτές οι διαδικασίες από επαγγελματίες εξουσιαστές ή επαναστάτες. Επιλέγουμε λοιπόν να φτιάχνουμε οριζόντιες δομές ενώ ταυτόχρονα αντιτασσόμαστε στη λογική της ανάθεσης που καθιστά το φοιτητή ανεύθυνο και αμέτοχο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.
Η λογική αυτή, που έχει υιοθετηθεί από τις παρατάξεις, έχει εκφυλίσει την αμεσοδημοκρατική φύση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα να την υποβιβάζει σε ένα κομματικό – ψηφοθηρικό παιχνίδι εντυπώσεων, με τις υπόλοιπες να καλούμαστε απλά να ψηφίσουμε προκατασκευασμένα πλαίσια της εκάστοτε παράταξης. Για μας οι γενικές συνελεύσεις θα έπρεπε να αποτελούν έναν τόπο στον οποίο όλοι οι φοιτητές θα έχουν το χώρο να συζητήσουν και να θέσουν τις ανάγκες και τα προβλήματα που τους προκύπτουν. Όπου θα συμμετέχουν ενεργά όλες και όχι μόνο ένα μέρος των ήδη οργανωμένων φοιτητών. Όπου ο κόσμος δε θα φοβάται να μιλήσει ακόμα κι αν προκύπτουν διαφωνίες, θα ανταλλάσσει σκεπτικά και απόψεις, θα επιδιώκει τη ζύμωση και θα είναι σε θέση να πάρει και να υλοποιήσει αποφάσεις που τον εκφράζουν. Ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουμε αυτό , παρά τις αντίξοες συνθήκες που συναντάμε, δεν είναι η απογοήτευση και η απομάκρυνση από τις γενικές συνελεύσεις αλλά η ολοένα και πιο ενεργή συμμετοχή , καθώς και η διαρκής προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από την κυριαρχία των παρατάξεων εντός τους.
Πέρα από τα προβλήματα εντός των σχολών, παρατηρούμε και βιώνουμε αντίξοοες και συνθήκες και αλλεπάλληλα χτυπήματα στη καθημερινότητά μας. Εργοδοτικά ατυχήματα, δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών, γυναικοκτονίες είναι μερικές από τις πιο κλειμακομμένες μορφές της βίας. Παρόλο που τόπος συνάντησης μας είναι το πανεπιστήμιο και η ταυτότητα του φοιτητή είναι αυτή που μοιάζει να μας συνδέει, θεωρούμε ότι αυτή δεν είναι η μόνη που μας καθορίζει (εκτός από φοιτήτριες είμαστε ήδη/εν δυνάμει εργαζόμενοι, άνεργες κτλ.) ούτε και περιορίζει το πεδίο δράσης μας. Οι δράσεις μας δεν είναι αποκομμένες από τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Αγωνιζόμαστε, για μία κοινωνία στην οποία θα καταφέρουμε να αντικαταστήσουμε την ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση με το μοίρασμα και την αλληλεγγύη για μία κοινωνία που αντί για ιεραρχίες και διαταγές θα υπάρχει η οριζόντια λήψη αποφάσεων .Έτσι δημιουργούμε σχέσεις αμοιβαιότητας πέρα από εθνικούς, σεξιστικούς ή άλλους διαχωρισμούς, δεσμούς ισοτιμίας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ μας. Αυτοί οι δεσμοί είναι και η αληθινή βάση των αγώνων μας.
αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας
αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες
αυτοοργάνωση και ενεργή δράση…
…για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας!
ανοιχτή συνέλευση
Κάθε Παρασκευή, ώρα 15.00 στο φουαγιέ του Φυσικού
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
φθινόπωρο 2013...
κάλεσμα αυτόνομου σχήματος φυσικού
Το πανεπιστήμιο, ως ένα ακόμα μέσο αναπαραγωγής του υπάρχοντος συστήματος, δρα με καταπιεστικό τρόπο στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις ελευθερίας, μόρφωσης και κοινωνικής ανέλιξης. Ουσιαστικά οδηγούμαστε στην ιδέα ότι αν γίνουμε αρκετά παραγωγικοί θα λάβουμε και την αντίστοιχη αναγνώριση με οποιαδήποτε άλλη επιλογή να θεωρείται κοινωνική αποτυχία. Η διαδικασία της μόρφωσης καθιστά τους φοιτητές παθητικούς δέκτες μέσα σε ένα βομβαρδισμό πληροφοριών και γνώσεων, οι οποίες προσαρμόζονται στην εκάστοτε έρευνα που αποσκοπεί στην κάλυψη στρατιωτικών και βιομηχανικών αναγκών. Ταυτόχρονα η καθημερινότητά μας στη σχολή διαμορφώνεται από ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που αναπαράγει σχέσεις εξουσίας.