Ίσως πολλοί από εμάς θα ήθελαν να φαντάζονται το πανεπιστήμιο σαν έναν ανοιχτό χώρο, προσιτό και φιλικό προς το σύνολο της κοινωνίας. Φυσικά δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που βιώνουμε. Η κοινωνική απεύθυνση που παρουσιάζει είναι ως επί το πλείστον εμπορευματικού χαρακτήρα καθώς το πανεπιστήμιο συνδέεται με την κοινωνία με καπιταλιστικούς όρους και ευνοεί τη δράση φορέων και ομάδων που εξυπηρετούν και δεν αντιτίθενται στην κυρίαρχη ιδεολογία. Από την άλλη αποκλείει τη δράση ανεξάρτητων ομάδων και συλλογικοτήτων που δρουν αδιαμεσολάβητα.
Στην ουσία το πανεπιστήμιο επιλέγει ποιες ομάδες θα υποστηρίξει και γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με προσπάθειες της διοίκησης να καταστείλει διάφορες δραστηριότητες πολιτικών και πολιτιστικών ομάδων.
Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν κινήσεις από πλευράς κοσμητείας για κατέβασμα του ρολό στην κεντρική είσοδο της Σ.Θ.Ε. και την περαιτέρω περίφραξη και κλείδωμα ενός δημόσιου χώρου.
Υπάρχει λοιπόν ένα γενικότερο κλίμα καταστολής με αποτέλεσμα μετά το τέλος των ωρών διδασκαλίας να μην υπάρχει πρόσβαση στους χώρους. Όσον αφορά τις άδειες χρήσης ενός χώρου, αυτές δίνονται πολύ δύσκολα και μόνον αν δώσεις αναφορά και τα στοιχεία σου, να έχεις τη φοιτητική ιδιότητα, αν σε κρίνει η διοίκηση αρκετά νομιμόφρων και δεν αμφισβητείς την πολιτική τους. Όπως και να έχει εμείς δεν αναγνωρίζουμε κάποια αρχή που θα παρακαλούμε για κάτι αυτονόητο και κεκτημένο, που θα μας κρίνει βάσει κανόνων που καθορίζονται χωρίς εμάς και συνήθως περιορίζουν την ύπαρξη και την κίνησή μας στους χώρους του πανεπιστημίου. Επίσης, έτσι αποκλείονται και οι μη-φοιτητές, πράγμα που ακυρώνει παντελώς τον κοινωνικό χαρακτήρα των πανεπιστημιακών χώρων καθώς αποκλείονται κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές και άλλες ομάδες, που όπως έχει δείξει η ιστορία, η ζύμωση και σύνδεση των φοιτητών με άλλα κομμάτια της κοινωνίας εντός των πανεπιστημίων έχει αποφέρει πολλούς κερδισμένους αγώνες και όχι μόνο.
Οι κινήσεις μας ως φοιτητές συμβάλλουν στον αν θα οικειοποιηθούμε τους χώρους του πανεπιστημίου ή θα οδηγηθούν σε περαιτέρω αποξένωση. Αντί να επιλέγουμε να στεγάζουμε τις ανάγκες μας σε εμπορευματικούς χώρους εκτός του πανεπιστημίου πράγμα που οδηγεί στην αντιμετώπισή του ως ένα μη οικείο κτίριο στο οποίο απλά κάνουμε μάθημα, μπορούμε να τις οργανώνουμε εντός του (εκδηλώσεις, προβολές, καφενεία, συνελεύσεις, παραστάσεις κλπ.). Έτσι λόγω της μη οικείας χρήσης των χώρων από ένα κομμάτι φοιτητών όταν υπάρχουν κινήσεις καταστολής δράσεων οι αντιδράσεις δεν είναι τόσο ισχυρές όσο θα έπρεπε. Τέλος σε αρκετές από τις εκδηλώσεις που οργανώνονται, οι διοργανωτές μπορεί να αντιμετωπίζουν τους χώρους του πανεπιστημίου με ανευθυνότητα και χωρίς φροντίδα, με αποτέλεσμα είτε να προκαλούνται καταστροφές είτε να επιβαρύνονται οι εργαζόμενοι της καθαριότητας με περισσότερη δουλειά τη στιγμή που η στοιχειώδης αλληλεγγύη θα ήταν να τους διευκολύνουμε. Αυτές οι καταστάσεις δίνουν λαβές κοινωνικής νομιμοποίησης της καταστολής.
Η ασφάλεια για πολλούς είναι συνώνυμο με την αστυνόμευση και τα κλειδωμένα κτίρια. Η «εγκληματικότητα», που εντελώς υποκριτικά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για περαιτέρω αστυνόμευση, δεν οξύνεται με την ύπαρξη του ασύλου, με την ύπαρξη αντιιεραρχικών συνελεύσεων και κινηματικών δράσεων. Ένας ασφυκτικός κλοιός αστυνόμευσης δεν συνεπάγεται ασφάλεια ή διατήρηση της σωματικής ακεραιότητας. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι η παρουσία των μπάτσων γίνεται αισθητή μόνο όταν υπάρχει κάποια κοινωνική διεκδίκηση και συνήθως τότε περισσότερο απειλούν παρά προστατεύουν τη σωματική ακεραιότητα.
Όσο για την προστασία από κλοπές, επιθέσεις και βιασμούς, τασσόμαστε ενάντια στις μαφίες και το ναρκεμπόριο που σε συνεργασία με το κράτος έχουν στόχο την γκετοποίηση του πανεπιστημίου. Είναι γνωστή και διαχρονική η συνεργασία αστυνομίας και μαφιών με στόχο τον έλεγχο και την μόνιμη αστυνόμευση ελεύθερων χώρων και την εξάλειψη οποιουδήποτε ριζοσπαστικού κινήματος. Αντίθετα, η καταστολή κοινωνικών κινημάτων, καταλήψεων, βασανισμοί και άθλια μεταχείριση μεταναστών και οποιουδήποτε καταπιεσμένου «δε χωράει» σε αυτή την κοινωνία, αποτελεί προτεραιότητα για αυτούς. Στην ουσία λοιπόν, η ασφάλεια δεν είναι τίποτε περισσότερο από προστασία των εχόντων και των συμφερόντων τους, απέναντι σε όσους/ες τους απειλούν: τους μη έχοντες, όσους κάθε φορά περισσεύουν, όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Στο όνομα αυτού γίνονται όλες οι προσπάθειες καταστολής.
Για εμάς μια κοινωνία γεμάτη κλειδαριές και αστυνόμευση είναι φοβική και όχι ασφαλής. Όσο για το πανεπιστήμιο θέλουμε να είναι ένας ζωντανός και όχι αποστειρωμένος χώρος, στον οποίο όλοι και όλες θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση, θεωρώντας βέβαια αυτονόητη την υπευθυνότητα και το σεβασμό ως προς τη χρήση του καθώς και τη μη αναπαραγωγή εξουσιαστικών συμπεριφορών. Δε θα νιώσουμε ποτέ μεγαλύτερη ασφάλεια με την αύξηση της αστυνόμευσης και τα κλειδωμένα κτίρια, αλλά νιώθουμε ασφαλείς σε χώρους όπου η κίνηση του κόσμου είναι συνεχής, όπου πραγματοποιούνται εκδηλώσεις, συνελεύσεις, φεστιβάλ, προβολές, παραστάσεις, συναντήσεις, όπου η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα αποκτούν νόημα και γίνονται πράξη.
Μάρτης 2018
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
|