λέσχη ελεύθερη χωρίς αποκλεισμούς και υποτιμημένους εργαζόμενους/ες

Στην επίδειξη του πάσο, πάω πάσο…

Επί σειρά ετών έχουμε συναντήσει την προσπάθεια ελέγχου φοιτητικού πάσο στην είσοδο  της λέσχης του ΑΠΘ. Αυτή η προσπάθεια δεν είχε επιτευχθεί μέχρι στιγμής καθώς εμποδιζόταν από αγώνες φοιτητών. Φέτος πραγματοποιείται η ίδια προσπάθεια ενώ επιπλέον γίνεται λόγος για την ύπαρξη κάρτας σίτισης, σε μια συγκυρία που η επίθεση που δεχόμαστε στον τομέα της ικανοποίησης των αναγκών μας γίνεται όλο και πιο έντονη, σε μια συγκυρία όπου η δικαιολογία έλλειψης χρημάτων καθιστά προσπάθειες σαν αυτή ευκολότερα αποδεκτές. Ο έλεγχος του πάσο έχει ως αποτέλεσμα να αποκλείονται φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές μεγαλύτεροι του 6ου έτους, καθώς και άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια που δεν έχουν την ιδιότητα του φοιτητή (ντόπιοι και μετανάστες εργάτες, άνεργοι, μαθητές).

Ο έλεγχος του πάσο, η ύπαρξη της κάρτας σίτισης και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι της λέσχης δουλεύουν υπό καθεστώς εργολαβίας αποτελούν τα πρώτα βήματα για την ιδιωτικοποίηση της λέσχης. Έμπρακτο παράδειγμα αποτελεί η ιδιωτική λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ. όπου μέχρι τώρα επιτρεπόταν η σίτιση φοιτητών που πληρούσαν κάποια κριτήρια εισοδήματος ενώ από φέτος είναι συγκεκριμένος ο αριθμός των ατόμων που έγιναν δεκτοί ασχέτως αν πληρούσαν πολλοί περισσότεροι τα κριτήρια. Εκτός πολύτεκνων και τρίτεκνων φέτος μόλις 500 άτομα επιτράπηκε να αποκτήσουν κάρτα σίτισης, οι υπόλοιποι φοιτητές που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την λέσχη υποχρεούνται να πληρώσουν 3,5 ευρώ τη μέρα. Επιπλέον η ανάθεση της σίτισης του ΠΑΜΑΚ σε catering έχει υποβαθμίσει ιδιαίτερα την ποιότητα του φαγητού με προμαγειρεμένα φαγητά, κατ’ επανάληψη περιπτώσεις δηλητηριάσεων κ.α. Η λέσχη του ΑΠΘ από την άλλη έχει καθημερινά φαγητό της μέρας ενώ δηλητηριάσεις έχουν να συμβούν πάνω από 20 χρόνια. Κι αν το τελευταίο καιρό η ποικιλία/ποιότητα του φαγητού της λέσχης του ΑΠΘ τείνει προς το συσσίτιο αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν είναι ιδιωτική ή στο ότι τρώει πολύς κόσμος, αλλά στο γεγονός ότι οι διοικούντες σε πανεπιστημιακό και κρατικό επίπεδο επιλέγουν να κατευθύνουν αλλού τα κονδύλια.

Η λειτουργία της λέσχης για εμάς πρέπει να είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα στο φαγητό ανεξάρτητα αν έχουν την ιδιότητα του φοιτητή ή όχι, δεν νοείται η άρνηση της σίτισης ενός ανθρώπου επειδή δε διαθέτει χρήματα. Ως φοιτητές είμαστε κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας και δε θα δεχτούμε τον αποκλεισμό άλλων εκμεταλλευόμενων για χάρη μιας πιο προνομιακής θέσης μέσα σε μια θάλασσα εξαθλίωσης. Σε μια περίοδο που τα αφεντικά εξαπολύουν γενικευμένη επίθεση αποκλείοντας και εξοντώνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους κανένας συντεχνιακός αγώνας δεν μπορεί να σταθεί. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών, τους κοινούς αγώνες των εκμεταλλευόμενων και την αλληλεγγύη θα μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε.

Η διοίκηση του πανεπιστημίου και το υπουργείο ισχυρίζονται ότι δεν έχουν να διαθέσουν χρήματα για την σίτιση, τη στέγαση και τα συγγράμματα και για αυτό το λόγo πρέπει να υπάρξουν περικοπές. Εμείς πάλι παρατηρούμε καθημερινά την αύξηση της αστυνόμευσης του πανεπιστημίου (έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο κοστίζει η βενζίνη για τα μηχανάκια που περιπολούν 24 ώρες το 24ωρο στην πανεπιστημιούπολη, οι συναγερμοί, τα κάγκελα, τα ρολά, οι πόρτες ασφαλείας, τα checkpoint περιπολιών και εισόδου σε κάποιες σχολές…;). Παρατηρούμε επίσης να διατίθενται μεγάλα ποσά για έρευνα για επιχειρήσεις, το στρατό και την αστυνομία όπου τα κέρδη αυξάνονται ακόμη περισσότερο χάρη στην άμισθη εργασία μεταπτυχιακών φοιτητών και υποψήφιων διδακτόρων. Παρατηρούμε ακόμη μεγάλη μερίδα καθηγητών να κερδίζουν από την περίφραξη των ιδεών (πνευματική ιδιοκτησία συγγραμμάτων και πατέντες). Όσο για το κράτος, τα κονδύλια που δίνει στα πανεπιστήμια έχουν μειωθεί αλλά δε συμβαίνει το ίδιο για τις τράπεζες (120δις ευρώ μέχρι στιγμής για ανακεφαλαίωση), τους εφοπλιστές με τις 150 φοροαπαλλαγές, τις εταιρείες του χρυσού (η έκταση στη βόρεια Χαλκιδική τους παραχωρήθηκε για 11εκ € τη στιγμή που στο χρηματιστήριο του Τορόντο κοστίζει 2,3δις €, επιπλέον τους επιδότησε με άλλα 15εκ € σαν να λέμε τους έδωσε χωράφι και μαζί προίκα), την αστυνομία και το στρατό (2 εκ. ευρώ για νέες αύρες, προσλήψεις και νέων αστυνομικών, βενζίνη και συντήρηση μηχανών ομάδας ΔΙΑΣ, δακρυγόνα για όλο το λαό, στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνοριακοί φράχτες και περίπολοι), την εκκλησία (με την τεράστια αφορολόγητη περιουσία και τους μισθοδοτούμενους από το κράτος παπάδες).

Διαφυλάσσοντας την λειτουργία της λέσχης ως κοινωνικής και όχι ως αποκλειστικά φοιτητικής σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκουμε την περαιτέρω επιβάρυνση των εργαζομένων της λέσχης. Γνωρίζουμε ότι οι επιλογές της πρυτανείας και του κράτους τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου εντατικοποίηση: Κατ’ αρχάς εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται και δεν γίνονται νέες προσλήψεις με αποτέλεσμα να πέφτει περισσότερη δουλειά στους εναπομείναντες. Επιπλέον η ίδια η δουλειά έχει αυξηθεί καθώς νέες λειτουργίες έχουν ανατεθεί στην ήδη υποστελεχωμένη λέσχη: εκτός από τη καθημερινή λειτουργία της λέσχης της ίδιας, οι εργαζόμενοι έχουν επιβαρυνθεί επιπλέον με τους μπουφέδες των διαφόρων εκδηλώσεων του πανεπιστημίου, με τη διεκπεραίωση συμφωνιών πανεπιστημίου-δήμου για σίτιση κάποιων αστέγων σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους από την κύρια λειτουργία, με εργασία το σαββατοκύριακο προκειμένου η λέσχη να είναι ανοιχτή και το Σ/Κ, που σημαίνει λειτουργία με ακόμη λιγότερο προσωπικό τις καθημερινές προκειμένου όσοι εργάστηκαν το Σ/Κ να πάρουν τα ρεπό τους. Όλος αυτός ο φόρτος εργασίας σημαίνει τρέξιμο, κούραση, ένταση και καυγάδες κατά τη διάρκεια της δουλειάς, κινδύνους ατυχημάτων είτε για τους εργαζόμενους, είτε για την ποιότητα του φαγητού. Επιπλέον η κατάσταση αυτή έρχεται να συνδυαστεί με απειλές για μη ανανέωση συμβάσεων, με καθυστερήσεις πληρωμών και μειώσεις μισθών¹, με τρομοκράτηση και απόπειρες χειραγώγησης όσων σηκώνουν κεφάλι. Λέγοντας ότι θέλουμε τη λέσχη ελεύθερη για όποιον την έχει ανάγκη, ταυτόχρονα δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις προσπάθειες των εργαζομένων να αντισταθούν στην εντατικοποίηση και την υποτίμηση που βιώνουν. Ταυτόχρονα απαιτούμε να γίνουν και άλλες προσλήψεις ώστε να μοιραστεί η δουλειά. Κι αν οι προσλήψεις φαντάζουν απίθανες, έχουμε και μια πιο συγκεκριμένη πρόταση προς τις πρυτανικές αρχές. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων της λέσχης έχουν σύμβαση με εργολαβικές εταιρίες φύλαξης και καθαριότητας και επίσημα εμφανίζονται δηλωμένοι ως φύλακες και καθαριστές/καθαρίστριες (παράνομο αφού δε δηλώνεται η πραγματική τους εργασία, αλλά πραγματικό και επικερδές για τα αφεντικά τους, καθώς δεν τους καταβάλλονται διάφορα επιδόματα κλπ). Στις ίδιες εργολαβικές εταιρείες έχουν συμβάσεις και οι φύλακες που αστυνομεύουν το πανεπιστήμιο. Επειδή εμείς καμιά ανάγκη δεν έχουμε για αστυνόμευση και επιτήρηση στους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά ούτε και θέλουμε άνθρωποι να μένουν άνεργοι λέμε ότι θα μπορούσαν εύκολα οι φύλακες να μεταφερθούν στη λέσχη και να τη στελεχώσουν. Και ας μην απαντήσουν οι πρυτανικές αρχές επικαλούμενες νομικά τερτίπια περί διαφορετικών συμβάσεων κλπ. Γιατί πρώτον ήδη αρκετοί εργαζόμενοι της λέσχης είναι δηλωμένοι ως φύλακες οπότε το να προστεθούν και άλλοι δε προϋποθέτει κοσμογονικές αλλαγές. Και δεύτερον υπάρχουν εργαζόμενοι επίσημα δηλωμένοι ως εργαζόμενοι της λέσχης, οι οποίοι έχουν άτυπα μεταφερθεί και εργάζονται σε υπηρεσίες του πανεπιστημίου άσχετες με τη λέσχη, πράγμα που σημαίνει ότι και η αντίστροφη πορεία είναι εφικτή…

Κλείνοντας, σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός- καθεμιάς από εμάς. Δεν περιμένουμε το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και να ικανοποιήσουμε άμεσα τις ανάγκες μας.